FanFic.nl

• Unangemessen. || Billshido fiction.

• Gottschedstrasse.

Het waren de plotse ontmoetingen die het meest betekenisvol werden. Op die derde plotse ontmoeting, volgde een gezellig gesprek in Café Meldaner. Wellicht één van de chiqueste plaatsen waar ik ooit gezeteld heb. Klassiek ingericht, en druk bevolkt voor het late uur. Een page nam onze jassen aan, wijl een tweede ons naar een tafeltje begeleidde. Anis had uitdrukkelijk gevraagd naar een een tafel aan het raam, met uitzicht op het stadscentrum en het indrukwekkende Rathaus. In de verte kon ik vroeg geplaatste kerstverlichting gewaarworden, de levendige stad oplichtend. Anis bestelde een latte macchiato met extra schuim, wijl ik moeilijk kon kiezen uit het grote aanbod dranken.

Bill bestudeerde de kaart. Zijn ogen gleden over alle namen die de kaart sierden. Grotendeels had hij geen idee wat de dranken inhielden, en had de namen nooit eerder gezien. Tot zijn verschrikking was hij de standaard keuzekaarten gewend, die hem in kleine cafeetjes werden aangereikt. De frisdrank sectie kende hij inmiddels al uit het hoofd. Ice Tea en groene thee waren dranken naar zijn keuze. Nu zat hij in een deftig restaurantje, wellicht met een man die grote bedragen verdiende.

Hoogstwaarschijnlijk toen Bill de laatste dagen overliep in zijn hoofd. Anis reed rond in een Audi met lederen bekleding, welke versie precies wist Bill niet, hij had geen verstand van wagens, en desondanks de lage taxen, verzekering en belastingen op de aankoop van een wagen, had die Audi wellicht een duit gekost. Het leren jack dat Bill voorheen had gedragen, dat was echt leder. Zo duur als het was, Anis bezat er een. Dan de iPhone die hij nog niet zo lang geleden in de handen kreeg geduwd, dure dingen toen Bill ze vergeleek met de achterhaalde Samsung die hij had. En nu deze locatie. Bij de terugkeer van een bediende, haalde Bill zijn portefeuille al boven, en kreeg een zachte stamp tegen de schenen als antwoord van de Tunesiër. Die schudde zwijgend het hoofd en overhandigde de jongen in het zwarte pak een briefje van 100. Met grote ogen zoog de zwartharige de onderlip naar binnen, zijn compagnion haalde net doodgewoon een briefje van 100 euro naar boven. Met een glimlach verdween de bediende, om het overige geld aan Anis te overhandigen. Daarna verdween hij uit het zicht, de twee mannen achterlatend. Anis stak nonchalant het geld terug in de portefeuille en richtte zich terug tot de achttienjarige gast.

'Vanuit je stilte kan ik opmaken dat jij het zo groots niet kent,'

Bill liet zijn vingers over een witte servet glijden. Het bestek glom wanneer de sfeerverlichting het in een bepaalde hoek tegemoet kwam. Zijn knieën raakten elkaar, eens hij de bovenbenen tegen elkaar drukte. Hij was uit een middenklasse gezin afkomstig. Zijn ouders scheidden enkele jaren na de geboorte van de tweeling, en niet lang erna stapte Gordon in het leven van de broers. Moeder en stiefvader werkten hard voor het eten op de tafel te kunnen zetten, en Bill noch kon konden eigenlijk klagen. Bill mocht dan wel graag allerlei prullaria kopen, om er naderhand niet meer naar om te kijken, hij kon perfect zonder. Anis aan de andere kant, wist zich schijnbaar wel raad met zijn geld. Het gaf Bill een nietig gevoel, alsof hij een niemand was, in de schaduw geworpen van Anis. Hij mocht zo niet denken, de man had wellicht hard gewerkt voor zijn vermogen.

Bill keek de man even in de ogen, om de blik dan af te wenden.
'Niet echt. Het voelt een beetje onwennig aan,'

Anis wreef met een vinger door het rechteroog.
'Probeer je voor te stellen dat wij de enigen hier zijn. Vergeet even de wereld om je heen. Dan kom je vanzelf een moment tot rust,'

Bill voelde een glimlach zijn lippen overnemen. Het begon erop te lijken dat Anis zich iets meer openstelde naar hem toe. De sfeer voelde niet langer meer zo zwaar aan.

'Waar ben je van afkomstig?' kwam de vraag.

Een zwarte lok werd achter een oor gestreken. 'Leipzig..' Hij voelde de vraag op zijn tong branden, maar vond de moed niet hem te stellen.

Anis roerde met een lepeltje door zijn macchiato, het schuim zodoende smeltende tussen de melk. 'Ik herinner me de Leipziger Messe. Voornamelijk het zicht vanuit Verwaltungsgebäude,' Het lepeltje vond de lippen van de man, de resterende schuim eraf lekkend, en weder op het porseleinen bordje gelegd. 'Ik ben van Tunesische afkomst. Moeder komt uit Noord-Duitsland, vader uit Tunesië,' Hij vond de ogen van Bill. 'Je mag me gerust dergelijke vragen stellen. Ik bijt niet .. hard,'

Die opmerking zond een zekere rilling door de ruggengraat van de Leipziger. Op zijn onderlip beet hij, de ogen gefixeerd op het glas dat voor hem op tafel stond. Was dat een flirtende opmerking? Hij schudde het hoofd, nee, wellicht gewoonh een grappige opmerking. Ja, dat was het.

De hand van Anis vond de smallere van Bill. Met grote ogen keek Bill toe hoe de man zijn nagels van naderbij bezichtigde. De wenkbrauwen werden samen gebreid, omhoog getrokken, strak gezet en uiteindelijk relaxten ze. Bill trachtte zijn hand terug te trekken, maar de Tunesiër krulde zijn vingers errond. 'Lak je ze zelf zo of laat je het doen?'

De jongeman keek verbaasd op. Stelde Anis belangstelling voor zijn uiterlijk? Het uiterlijk dat hij geeneens goedkeurde, notabene? Zijn ogen vielen op zijn nagels. 'Acryl,' had hij gepiept. De opgehaalde wenkbrauw van Anis, verraadde dat hij er weinig van begreep. 'Een soort plastic, denk ik. Die koop je in de de
winkel en plak je op je eigen nagels met lijm,' De oudere man viel even stil, en nam zijn postuur al snel terug aan. Hij liet de hand van de jongen los en nam weder een slok van zijn macchiato. 'Klinkt pijnlijk,'

Een lach ontsnapte vanuit de gescheiden lippen van Bill. 'Is het niet,' De glimlach van Anis meette aan met die van Bill. 'Ik vind het niet lelijk. Tenminste .. bij een vrouw. Ik moet er nog aan wennen dat jij een man bent,' Bill voelde zich iets meer op zijn gemak en haalde speels een wenkbrauw op. 'Er zijn manieren waarop je er sneller aan zou wennen,'
Maar bij het zien van de verschrokken reactie van Anis, liet hij het hoofd keihard op de tafel vallen.

Al lachend hield de dertiger een hand voor de mond.
'Dat gaat je wel af, dat flirterige,' Door enkele warrige lokken keek de achttienjarige op. 'Ik dacht dat je me in elkaar zou kloppen,'

Anis schudde het hoofd. 'Terugkomend op jouw reactie ; wat stel jij voor om mij te helpen om sneller te wenen aan het idee dat je een man bent?'

Bill wist het nu zeker. Dit gesprek was uitgemond op flirten. Ze waren overduidelijk met elkaar aan het flirten, maar of Anis dit besefte .. daar was hij nog niet zo zeker van. Hij hield het hoofd laag en keek de man aan door
kleine spleetjes. 'Ben je zeker dat je dit soort gesprek wilt voeren met iemand zoals mij?'

'Wat is het ergste dat kan gebeuren?'

'Je bent er, hoop ik, toch van op de hoogte wat mijn geaardheid is?'
Anis keek Bill langdurig in de ogen. 'Ik had wel een vermoeden. Dat is hierbij bevestigd,'

'Ik dacht dat je daarstraks vermeld had dat jouw cultuur dat niet goedkeurde,'
'Is ook zo, maar dat wilt niet zeggen dat ik er per sé iets op tegenheb. Er loopt een lijn tussen iets afkeuren en iets verachten,'

'Je keurt mijn uiterlijk ook niet goed, maar je leek wel geïnteresseerd in mijn nagels,'
'Nogmaals, er loopt een lijn tussen iets afkeuren en iets verachten,'
'Leg uit, want ik snap het niet,'

Anis boog voorover en nam een zwarte lok haar tussen zijn vingers. 'Je haar, bijvoorbeeld. Een man heeft altijd kort haar, zo niet, dan wordt het vastgebonden. Jij hebt een vrouwelijk kapsel,'
Bill trok zich los. 'Oké..'

'Ik vind het niet oké dat je lang haar hebt, ik vind het ook niet oké als mannen in het algemeen lange haren hebben. Maar ik heb er niets op tegen. Het stoort me niet,'
'En mijn nagels dan?'

'Ik heb nooit eerder een man met nagellak gezien. Laat staan een man met nep nagels. Maar het is interessant om te zien,'
'Dan heb je geluk dat ik geen make-up op heb..'

Anis maakte een gezicht. Maar lachtte het weg. 'Wellicht. Ik ken me jou ook niet voorstellen met verf op je gezicht. Je ziet er zo ook oké uit,' Enkele vlindertjes. Slechts enkele.. maar ze waren alsnog aanwezig.

'Waarom geef je me complimenten als je me niet mag?' De Tunesiër wreef over zijn baardje, ogen die over de tafel gleden en alle voorwerpen die erop stonden. 'Omdat ik weet dat je ze nodig hebt,'

- -

Het openbaar vervoer was een gegeven dat Bill vanuit de grond van zijn hart verachtte. Er stapten immer te veel mensen op de bussen, om de 10 minuten moest er wel iemand afstappen, en in het drukke verkeerd vast komen te zitten, was een veel voorkomend fenomeen. Bill zat ergens in het midden, met zijn gsm in de hand. Na de ontmoeting in het Melander Café in Wiesbaden, hadden Bill en Anis hun gesprekken in de vorm van sms berichten voortgezet. Elke ochtend ontwaakte Bill met een berichtje waarin de man hem vroeg of hij goed had geslapen. En 's avonds een berichtje met de vraag hoe zijn dag was geweest. De relatie tussen beide mannen had nog geen naam gekregen. Het kwam in de buurt van vriendschap, maar geen van beiden hadden het ooit zo genoemd. Hoe dan ook, voelde Bill zich goed tijdens de gesprekken. Hij kon na een lange tijd eindelijk zijn ei kwijt, en wist dat, ongeacht of Anis zijn mening of keuzes goedkeurde, hij altijd een antwoord zou geven. Het leek erop alsof de man hem wilde beschermen, en dat waardeerde hij.

Met het iconische geluid van een bel, kwam de bus tot stilstand, en gaf Bill de kans tot het afstappen. Met stevige passen, beende hij het centrum van de stad binnen, enkele winkeltjes gehaast passerend. Op het stadsplein terechtgekomen, keek de jongvolwassene rond. Het was omringd met toeristische trekpleisters, zoals de Thomaskirche, dichtbij de Dittrichring.

Voor een moment nam hij een korte adempauze, de jacks uit zijn oren verwijderend en terug in zijn tas gepropt. Torenhoge gebouwen omringden hem, evenals enkele cafeetjes. Hij liep een eindje verder en belandde in de Gottschedstrasse. Verscheidene eetgelegenheden sprongen hem in het oog, en hij voelde de drukte al als een golf over hem heen spoelen.

Enkele Franse toeristen kwamen een restaurant uitgewandeld, al lachend, wellicht ietwat aangeschoten. Hij ontweek een groep wandelaars, en werd een willekeurige deur binnengeduwt. Al vloekend verloor hij het evenwicht en viel met een smak het restaurant binnen. Verbaasden blikken verzamelden zich rondom de jongeman, die met pufjes overeind klom en zich herhaaldelijk excuseerde voor de interruptie.

Achterin gezeten, herkende een bruin paar ogen het warrige zwarte haar van de ongewenste gast, die met een spurt de deur buitenrende. Hij knikte afwezig naar enkele vrienden als deze enkele verhalen vertelden, en zo nu en dan eens naar zijn bevestiging vroegen, om dan het verhaal voort te zetten met het gedacht dat een kleine hoofdknik, het verhaal geloofwaardiger liet overkomen. Hij pikte zijn gsm van tafel, duwde enkele borden en glazen aan de kant, en liet zijn vingers over het apparaat glijden.

Met een rode kop had Bill zich de Gottschedstrasse uitgerend. Kuttoeristen ook! Een trillende sensatie zette een plotse stop aan zijn mentale gevloek, en met een hand al vissend in de broekzak, had hij zich naar een afgelegen straatje begeven. Zijn humeur maakt een ommezwaai bij het lezen van het ingekomen bericht.

' Eine beeindruckende Eingang. Warte auf mich auf dem Stadtplatz. Gottschedstrasse wartet auf uns. '

Hij glimlachend toen hij de man in de verte zag. Hij wilde hem een kus op de wang geven, maar hield zich terug. Als tegenreactie, boog de man voorover om een arm rond zijn smalle schouder te slaan, de vrije hand op het laagste deel van zijn rug geplaatst. Bill wilde de omhelzing teruggeven, maar bevroor terplekke bij het voelen van de ruwe haartjes op de kin van de man, toen deze zijn lippen kort op Bills jeukbeen drukte. De twee lieten elkaar los.

'Wat gebeurde daarnet?'
Bill sloot zuchtend de ogen. 'Toeristen. Ik raakte gevangen in en uitgespuwd door een menigte,'

Hij kreeg een lach van de man in ontvangst. Nog voordat hij kon reageren, had deze een arm lichtjes rond zijn smalle heup geslagen en zodoende met hem voorzichtig verder gewandeld over de Gottschedstrasse. Neonverlichting vanuit alle hoeken, drukke cafeetjes, duizenden gesprekken, geschater. De levendige stad die Leipzig heet. De stad waar Bill in opgroeide, en waar hij zijn wortels had gelegd. Anis had voorheen nooit de moeite gedaan om Leipzig te verkennen, maar wilde het alsnog proberen voor Bill. Het was tenslotte zijn geboortedorp.

Hij voelde een bibber in de ledematen van de achttienjarige, en bestudeerde zijn gezicht als deze zijn ogen liet feestvieren over de drukke straten. Hij liet hem dan los, waardoor de jongen opkeek. 'Macht der gewoonte,'

De jongen begreep het niet, en fronste de wenkbrauwen. 'Wat?'
Anis plaatste zijn hand op de heup van Bill en kneep in de stof van zijn jeans. 'Vrouwen rond het middel vastnemen,'

Hij zond Bill een glimlach. 'Je bent zo smal en fragiel. Doet me meteen denken aan het lichaam van een vrouw,'
Een frons nam het gezicht van de zwartharige over. Hij nam de hand van de dertiger en plaatste die tussen zijn benen.

De vingers van de man drukte hij dicht tegen zijn kruis, al wetende dat de stof van zijn jeans en boxershort zo dun waren, dat Anis de volledige vorm en lengte van zijn lid kon traceren. Een puf ademde de man vanwege de plotste intimiteit. Een schaduw kroop over de man en hij kneep in Bills nietsvermoedende lid, die liet een kleine gil los.

'Je hebt je punt gemaakt, Bill. Een aardig pakketje,' De zwartharige plaatste zijn smalle hand op de grotere van Anis en keek hem in de ogen. 'Nu is het hopelijk gedaan met die opmerkingen,' sprak hij met een glimlach.
De man knikte, een grijns kroop bij hem op de lippen.
'Je blijft toch mijn vriendinnetje, Billa,'

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.