FanFic.nl

• Unangemessen. || Billshido fiction.

• Gerhart-Hauptmann-Platz.

Kerstmis stond voor de deur. Ik stond voor de vraag met wie ik de feestdag zou vieren. Mijn ouders trokken met de feestdagen naar het buitenland, mijn biologische vader vierde het gezamenlijk met zijn nieuwe vriendin, mijn broer hield waarschijnlijk zijn traditie in stand om met vrienden de bars in Berlijn af te schuimen, en ik werd aan mijn lot overgelaten. Normalerwijze nestelde ik me op de bank; met een filmpje op de televisie, maar na enkele jaren verliep het plezier dat het me ooit schonk. Het stadsplein was inmiddels al omgetoverd tot een lichtadvertentie die vanuit de ruimte kon worden gezien. De gezelligheid en de ophopende drukte die de feestdagen in Duitsland met zich meebracht, waren aan mij niet besteedt. Ongeacht waarheen je ging, gingen de kerstnummers die je volgden, al snel vervelen. Om nog maar te zwijgen over degenen die goedgemutst uit volle borst meezongen, te midden van het stadscentrum.

Een oude krant werd dichtgevouwen, om in de papiermand te eindigen. Een zucht liet zich horen, en een hand streek een zichtsbelemmerende bos zwarte haren naar achteren. Een tweetal jaren geleden had Bill Kaulitz de zoektocht naar een eigen woonst in gang gezet, maar met bitter weinig succes. Was de huurprijs niet te hoog, dan beviel de ligging hem niet. En dan repte hij nog geen woord over de toestand waarin hij enkele appartementen aantrof, en hoe zijn portefeuille jeukte bij de gedachte aan een nodige renovatie of verbouwing. Tenslotte werkte hij een parttime job, met een klein aantal uren, voor een medioker loon. Net genoeg om zijn benodigdheden te bekostigen, maar evenals voelde Bill zich schuldig naar zijn ouders toe. Zij boden hem onderdak aan, vroegen maar een schrale 100 euro leefgeld, met de compromis dat Bill zijn eigen prullaria betaalde.

Desalniettemin voelde de achttienjarige duidelijk een behoefte naar een eigen stekje, een plek waar hij zichzelf ten volste kon zijn, en met niemand rekening moest houden. Zijn broer Tom vond op vijftienjarige al een baantje, om zodoende al kleine beetjes aan te kant te zetten, om op achttienjarige leeftijd zijn eigen appartementje in Wiesbaden te kunnen bekostigen. Bill benijdde hoezeer zijn broer het leven op rolletjes had lopen, en maakte voor zichzelf uit om dat zelf ook te behalen. Het sparen ging echter moeizaam, met veel geluk slaagde hij erin om maandelijks 50 euro aan de kant te houden, en na 3 jaren had hij een mooie som verkregen. 1800 euro stond op zijn rekening, die hij wilde spenderen aan een appartement en alle kosten die erbij kwamen kijken. En toch viel het hem zwaar iets binnen die prijsklasse te vinden. 500 wilde hij uitgeven aan de huur, 300 aan meubilair uit de kringwinkel, met een schrale 100 euro die overbleef. Natuurlijk was de huurwaarborg een struikelblok, ineens 1500 euro moeten ophoesten was op het moment geen optie. En dus moest hij noodgedwongen verder sparen.

Het tikken van de wijzers op de klok, toonde aan hoe verlaten het huis er wel niet bij lag. Moeder en Gordon hadden zich voorgenomen de kerstinkopen een week vroeger te doen, om zo de grootste drukte al voor te zijn. En Bill wist dat dit enkele uren (op z'n minst) in beslag zouden nemen, sedert Simone een levensgenieter was en Gordon alles op zich af liet komen, met een laks karakter. Die twee liepen zonder twijfel nog rond op de kerstmarkten, en zijn moeder kennende, kocht ze wellicht allerlei prullaria waarmee ze het huis zou decoreren. Ongeacht hoe hij van stilte kon genieten, de stilte die het huis vulde op dit moment, kroop hem langzamerhand onder de huid. Elk pietluttig geluidje klonk zoveel luider.

De klok, het gezoem van de koelkast, de waterleiding die de vaatwasser verbond met de andere leidingen, auto's die het huis voorbij raasden, zelfs de kleine bewegingen die de kat op de bank maakte. Hij bekeek de waterkoker op het keukeneiland, en besloot dan maar uit onmacht een warm tasje thee te zetten. Het geluid van borrelend water, handen die een kast opentrokken om naar een aluminium doosje te grijpen, een paar ogen dat de verschillende theezakjes bekeek. Hij glimlachte. Simone gooide nooit een koekjesdoos bij het afval, in de plaats daarvan recycleerde ze deze om er allerlei andere voedingswaren of dranken in op te slaan. Het verbaasde Bill dan ook niet meer om een doosje te vinden met olijven, of met naald en draad. Het herinnerde hem aan een zeker moment waarop hij als kind zin had in iets lekkers. Hij had de keukenkasten opengetrokken en een koekjesdoos gevonden. Maar bij het openen van de deksel vond hij geen koekjes, maar suikerklontjes. Met een mok in de hand, beende de jongen met de ravenzwarte lokken de woonkamer binnen. De stilte evenals oorverdovend en duidelijk aanwezig.

Met een hand streelde hij over het kopje van een zwarte kat. Haar naam was Kasimir, maar zelfs Bill herinnerde zich niet meer hoe de kat in dit huishouden was terechtgekomen. Zolang hij zich herinnerde, was de kat aanwezig. Het beest was inmiddels al oud en vulde haar dagen met languit op de bank liggen, eten en in de tuin naar de vogeltjes staren. Maar al bij al had Bill van het beestje gehouden, tot op het heden nog steeds. Een paar heldere groene ogen keken hem een seconde aan, voordat het kopje zich terug op de bank nestelde. De tas werd op een kurken onderzetter geplaatst, de jongen wierp zich naast de kat op de bank. Zijn hand viste zijn mobiel vanuit de broekzak, zijn ogen vonden de grote cijfers in de hoek van kleine scherm. Nog voordat hij het ding volledig had weggestoken, zond een inkomend bericht een vibratie doorheen zijn hand.

Een kort moment kwam de vraag wie hem nodig had, maar kort daarna realiseerde hij zich dat er maar één iemand berichten naar hem stuurde.
Bij het lezen van het bericht, beet hij op de onderlip.

' Ich gehe zu Hamburg heute Abend. Lust das Gerhart-Hauptmann-Platz zu besuchen? '

Meteen volgde een weerwoord. Alles viel vandaag beter in de smaak dan bankhangen.

' Wo treffen wir uns? Alles ist im Moment besser als mich zu langweilen zu Hause.. '

De rit zou een drietal uren geduurd hebben. Een tweede maal dat hij me vervoert met de wagen, en samengeteld hebben we al 5 uren samen doorgebracht in die compacte ruimte. Altijd maar klagen dat zijn wagen geen taxi is en dat ik snel mijn rijbewijs moest halen, maar me desondanks alsnog vervoeren. Ik sloot er vrede me, en realiseerde me dat Anis gewend was geraakt aan het afleggen van grote afstanden. In de wagen liet ik mijn gedachten op de vrije loop. Anis was van Tunesische afkomst, ze geloofden in de god Allah en hadden de islamitische cultuur. Werd kerstmis gevierd? Nee.. Kerstmis is een christelijke feestdag, niet? Dat idee liet ik varen. Het voornamelijkste was dat Anis me meevroeg naar Hamburg. Ik had geen idee wat hij daar te zoeken had, noch waarom hij voorstelde om naar de Gerhart-Hauptmann-Platz te gaan.

Daar stond Hamburg voor bekend, de mooiste en grootste kerstmarkten in heel Duitsland. Die op de GHP was slechts één van de velen die doorheen Hamburg stonden opgesteld. Allereerst begreep ik niet waarom hij er heen wilde, ik zag hem niet als het type man dat zich vrijwillig naar druk bevolkte stadsevenementen begeeft, laat staan met mij. Een hand viel bovenop mijn kruin, me uit mijn gedachtetrein halend. Ik vond een paar donkere ogen mijn richting in kijken.

'Waar zit je met je gedachten?'

Bill trachtte het weg te wuiven. Anis wilde slechts helpen. Maar liet Bill het dan zodanig blijken nood te hebben aan sociale contacten? Zo ja.. Dan moest hij beter op zijn tellen letten in de toekomst.

'Bij jou, eerlijk gezegd,'

Anis keek verbaasd op, en schuurde zijn handpalm over het achterhoofd van zijn passagier.
'Het zou me niet meer mogen verbazen, maar je verbaast me,'

De zwartharige duwde de hand van Anis weder naar de man toe en haalde een hand door zijn, nu, warrige lokken.
'Het kwam bij me op .. waarom ga je naar Hamburg en waarom neem je me mee? En waarom zou jij, van alle mensen, naar een kerstmarkt willen gaan?'

De man haalde de schouders losjes op, zich weder gefocust op het verkeer. 'Moet wat zaken afhandelen voor de feestdagen écht doorbreken,'
Hij plaatste zijn hand dan op het bovenbeen van Bill, zonder de ogen van het verkeer te laten. 'Ik dacht dat jij een wandeling langs die standjes wel zou waarderen,'

--

Anis 'handelde enkele zaken af' in een groot gebouw in het westen van het centrum, om me vervolgens met een grijns op de tronie langs de felverlichte standjes en kraampjes te begeleiden. Zijn arm lichtjes rond mijn heupen gewikkeld. Ik rook de sterke geur van zijn cologne, de geur die hij voorheen ook droeg. Het leek zijn kenmerkende geur te zijn, en ik moest toegeven die geur aangenaam te vinden. Niet te sterk, niet te flauw, een goede mannelijke lucht. Het viel me op dat zijn kortgeschoren kapsel iets was gegroeid, en lichtjes krulde aan de uiteinden, ook zijn baardje was iets voller. Het was toch opmerkelijk hoe de man zich ontfermde over zijn uiterlijk en voorkomen. Op dat moment vervloekte ik mezelf, ik had eveneens wat cologne kunnen spuiten. Maar uit gewoonte, maakte ik me niet druk over mijn uiterlijk op dagen dat ik het huis niet verliet. Waarom heb ik niets gespoten in de tijd die ik nog had voordat Anis me kwam ophalen? God, ik ben een klungel.

Dan bevroor Bill terplekke. Met de hand greep hij naar het hart. Had hij net de gedachte om zich te willen optutten voor Anis?

Die man merkte hoe de zwartharige stilviel en keek hem met een verwarde blik in de ogen aan. 'Bill? Alles in orde?'

Die knikte. 'Ja .. Nee, er is niets,'
Daar nam de dertiger geen genoegen mee. Zijn grip rond het middel van Bill werd losser, diezelfde arm werd rond zijn schouders geslagen.
'Lieg niet tegen me,'

'Ik heb kinderlijke gedachten. Niets ernstigs, echt niet,'
'Kinderlijke gedachten? Verklaar,'

Bill keek rond, op het eerste zicht leek er niemand op hen te letten, op enkele aanmoedigende blikken na. Ouderen die dachten dat ze een koppel waren en Anis hem troostte om het een of ander. God, ze moesten eens weten. Zijn blik viel op de hand van Anis, die nog steeds op zijn schouder rustte.

'Beloof me dat je niet lacht,'
'Ik zweer het,'
'Zweren zijn voor een arts. Beloof het,'
De man zuchtte. 'Goed dan, ik beloof het,'

'Het viel me op dat je een bepaalde cologne gebruikt; die je in Leipzig ook droeg. Hij ruikt lekker, en toen wilde ik mezelf een stomp geven omdat ik zelf naar niets .. specifieks ruik. Dom hé?'

Hij zag Anis een glimlach onderdrukken. Bill gaf hem een stomp tegen de schouder. 'Ik lach niet!' Dan keek hij Bill aan. 'Ik gebruik deze cologne met een reden, weet je?'

Dit wekte de interesse van de achttienjarige Leipziger op. Zijn donkere oogjes fonkelden, groot opengetrokken. 'Ja?'

De man knikte hem toe. 'Black XS van Paco Robanne. Ik had h'm gekocht in Wiesbaden, en droeg h'm voor het eerst toen ik je die lift naar het station daar gaf,' Bill beet op de onderlip.

'De tweede keer dat ik h'm droeg, ontmoette ik je in de Warmer Damm in Leipzig. Deze morgen stond ik in de badkamer en bekeek het flesje van naderbij. Toen realiseerde ik me dat deze cologne me aan jou deed denken. Black, met jouw zwarte haren en nagels, en XS vanwege je vrouwelijke figuur,'

'En dus besloot je de traditie voort te zetten en spoot je h'm vandaag ook?'

'Inderdaad,'

--

Gaandeweg liep Anis enkele kennissen tegen het lijf. Gure figuren, louche types, dat is wat ik eruit kon opmaken. Het soort mensen waar ik mezelf zoveel mogelijk van op afstand houd. Het waren ook die mensen, die me
meestal op m'n tekorten en gebreken wezen. Anis knoopte enkele gesprekken met de mannen aan, en kneep me dan in de schouder. Als een soort teken dat ik me best in het gesprek mocht mengen. De mannen keken me een moment afwachtend aan, en knikten toen ik ze mijn naam mededeelde. Ze zonden Anis een vragende blik, die ik maar al te goed begreep, en die had met een serieus gezicht gesproken. Die zinnen kwamen er in een andere taal uit, en het ontzette me. Waarom sprak hij opeens in zijn moedertaal? Mocht ik niet horen wat er verteld werd? Op dat moment trok ik de intenties van Anis in twijfel. Was ik misschien één van zijn veroveringen? Was hij uit op seks? Liep ik met open ogen in zijn leugens? Maar de mannen lachten niet, noch hielden ze een gemene blik in de ogen. Hun ogen vonden de mijne even, en werden dan terug op Anis bevestigd. Nog een aantal zinnen in een vreemde taal, waarop Anis hen een handdruk gaf en ze verder liepen. Ik keek Anis aan. Vragen stapelden zich op in mijn hoofd, ik begreep er opeens niets meer van.

'Collega's' sprak Anis.

'Waarom spraken jullie in een andere taal?' Bill ging op zijn strepen staan.

'Macht der gewoonte. Waarom plots zo kattig?'

'Ik vind het raar dat je mij mezelf laat voorstellen, en dat jullie dan opeens in een andere taal verder praten. Mocht ik het niet horen?'

Met een zucht trok Anis me terzijde, mijn rug vond een muurtje. Het beviel me niks. Ik was bang, dat gaf ik toe. De oudere man kwam recht voor me staan, en keek me strak in de ogen. Wat probeerde hij te doen? Wilde hij me bang maken? Zo ja, missie geslaagd. Mijn adem stokte, en het enige waar ik me op kon focussen, waren die diepe, donkere poelen van ogen.

'Messim en Ahmed vroegen me wie jij was. Ik liet je jezelf voorstellen, omdat ik van de mening ben dat je dat als achttienjarige wel zelf kan. De taal die we spraken, was Arabisch, en hetgeen we bespraken ging eveneens over jou. Ik vertelde hen hetgeen dat jij me voorheen vertelde, dat je werd lastiggevallen op straat. Zij zijn kinderen van de straat, dus vroegen ze me naar namen,'

Hij zette een stap achteruit, en gaf me ademruimte. 'Ik heb gezegd dat we bevriend zijn, en dat maakt van jou, in hun ogen, ook een vriend van hen. Je hebt geluk dat ik geen namen weet, want anders werden er maatregelen getroffen. In de naam van vriendschap, natuurlijk,'

Bill haalde de wenkbrauwen op. 'Maatregelen getroffen? Waar heb je het over?'

Anis wreef met een vinger over de zachte huid van Bills wang. 'Straatregels, Billa. Wij zijn een familie, en als er een familielied met iemand problemen heeft, heeft die persoon problemen met de hele familie,'

De zwartharige slaakte een zucht. Straatregels? Was Anis lid van een bende? Of nog erger .. Nee, Anis leek op een eerlijke man. Ja, toch?

'Laten we zeggen dat zolang ik bij je ben, iedereen je met rust laat. En vanaf nu, als je in het gezichtsveld komt van Messim en Ahmed, en zij zien dat iemand je lastig valt, wordt dat geregeld,'

Bill schudde meteen het hoofd. 'Nee, Anis ..' Hij begroef het gezicht in zijn beide handen. Nogmaals had hij de regel verbroken. Een hand werd op zijn smalle schouder geplaatst.

'Mijn naam is Anis. En maak je geen zorgen. Je wordt nergens in betrokken, er wordt enkel voor je uitgekeken. Dat je met een veiliger gevoel de straten op kunt,'

Bill zond de man een glimlach. 'Als het echt zo is, zoals jij het me nu zegt, dan .. bedankt. .. Anis,'

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.