FanFic.nl

• Unangemessen. || Billshido fiction.

• Südbrücke am Rhein.

Sinds ons gesprek op de kerstmarkt op de Gerhart-Hauptmann-Platz in Hamburg, werd een barrière doorbroken die ons van elkaar scheidde. Hij voelde zich op zijn gemak tijdens de momenten die we samen doorbrachten. Zijn handen hadden al enkele lichaamsdelen van me gevonden, een hand die op mijn kruin werd geplaatst, een hand die op het laagste deel van mijn rug werd gelegd, een hand die op rustte op mijn bovenbeen, een arm rond mijn schouders, een arm rond mijn middel, zelfs een kus die op mijn wang werd gedrukt. Met de Kerstperiode achter de rug, en het vooruitzicht op Niewjaarsavond, had ik me in stitle al voorbereid op het nieuwe aanstaande jaar. Een jaar waarin ik het over een andere boeg wilde gooien, en met een frisse start wilde aanvangen. Mijn gsm had een eigenlijke bestaansreden gekregen en werd nu gebruikt waarvoor hij diende. Het ontvangen en versturen van berichten. Bellen deed ik amper, zelfs niet naar Anis. Anis ...

Op 28 december ontving ik om 6u12 in de ochtend een bericht van de man. Niet bepaald een juiste manier om mij te wekken, en al helemaal niet het juiste uur. In het bericht stond geschreven dat hij had genoten van de wandeling op de Gerhart-Hauptmann-Platz, maar de korte woordenwisseling lag hem nog een tijd op de maag. En nam dan het initiatief om die negatieve ervaring te vervangen met een goede. Het voorstel luidde ; een wandeling langs de Rhein in Köln. Het begon een terugkerend fenomeen te worden, Anis die de grootste afstanden met de kleinste moeite wilden overbruggen. Het was een man die blijkbaar was vergroeid met zijn wagen, maar dat klonk logisch. Mannen en wagens.. Voor deze afsprak had ik me voorgenomen om een geurtje te spuiten. Geen make-up, omdat ik Anis nog klaar en duidelijk hoorde zeggen dat mijn gezicht geen verf nodig had, hij vond het zo ook oké. Mijn haren kamde ik naar achteren en een muts trok ik er over heen. Enkele lokken vielen in het gezicht, wijl de rest van mijn zwarte haardos lekker warm zat verscholen onder een zwarte skimuts. Die hing losjes rond mijn achterhoofd, en deed me meteen denken aan de vele mutsen die Tom droeg eens hij zijn Cornrows had laten vlechten. Met een concealerstick werkte ik enkele littekens in het gezicht weg, en ook de eerste tekenen van beginnende wallen. Ik bekeek mezelf aandachtig in de spiegel. Ik zag er mannelijk uit, zoals een doodnormale jongen van mijn leeftijd. Ik herkende mezelf amper..

'Ga je uit? Dat is al de 2de keer deze maand,' bemerkte Simone, die stond in de deuropening die keuken van garage scheidde, een sigaret in de hand. De wandklok gaf 8u21 aan, en Simone had wellicht net ontbeten.
Bill bekeek zijn moeder, zich naar de garage begevend. Hij trok een tuinstoel vanonder het opgestapelde tuinmeubilair en ging erop zitten, een sigaret oplichtend. De blondine reikte de arm naar de asbak die op een ijzeren rek stond, en tikte het overtollige as van de sigaret. 'Het wordt dringend tijd dat het winterseizoen eindigt. Er is amper plaats voor die rommel hier, en eens die tuinspullen terug naar buiten kunnen, ga ik Gordon eens aan het werk zetten,' Bill knikte afwezig, zijn bruine ogen volgden elke beweging die zijn moeder maakte. 'Overwegend was het nog een milde winter, mam,'

Diens moeder knikte instemmend, in haar handen hield ze een willekeurige lantaarn, die normaliter op de houten tafel in de tuin had gestaan. 'Al mijn beplantingen zijn alsnog kapot gevroren, maar ik ben dankbaar dat het meeviel met de sneeuwval dit jaar,' Bill ondersteunde zijn kaaklijn met een hand, en wreef met de duim over de huid die hij eronder voelde. 'Nog wat van Tom gehoord?' Hij kreeg een schud met het hoofd in ontvangst.

Vanaf de verhuis van haar oudste zoon, hoorde ze nog bitter weinig van hem. Geen berichtjes, geen bezoekjes, en desondanks dat het haar ontzette, had Gordon haar gezegd dat geen nieuws, meestal goed nieuws is. En dus sloot ze er vrede mee dat haar zoon, elders in een andere stad zijn eigen leven leidde.

Ze wierp een blik op haar jongste zoon en glimlachte tot hem. 'Wat zie jij er netjes uit. Geen spoor van make-up te bekennen. Ben je eruit aan het groeien?' De jongen met het zwarte haar zond de blondine een halfhartig glimlachje. 'Geen zin meer in, de laatste tijd. Neemt te veel tijd in beslag,' zijn knokige hand vond de asbak. Moeder knikte begripvol.
'Tenslotte ben je van nature een knappe jongen. Je hebt die verf allemaal niet nodig,' Bill grinnikte. Exact de woorden van Anis, wellicht zat er dan toch een hint van waarheid achter.

'Eet je wel iets voordat je vertrekt? Het zou niet de eerste keer zijn dat je halsoverkop vergeet te eten en je uiteindelijk een flauwte krijgt,' de vrouw verdween de keuken in, de plastic flappen van het vliegenraam kletsen tegen elkaar toen ze zich er doorheen bewoog. Bill slaakte een zucht. 'Ik red me wel, mam. Ik ben oud genoeg om zelf uit te maken hoever ik kan gaan,' Vanuit de keuken kwam het geluid van een vaatwasser die werd leeggehaald.
'Dat kan best zo zijn, maar ik weet dat als ik je laat doen, je helemaal niets eet op 'n dag. Straks blijft er helemaal niets meer van je over, ik zie je nu al amper lopen,' De jongeman rolde de ogen, de sigaret uitduwend tussen de resten van as en peuken. Zijn gsm trilde, en werd opengeslagen.

' Habe ich dich geweckt? Ich bekam keine Antwort, '

Al kermend wreef de achttienjarige door de ogen. Ja, hij had hem gewekt.
In de meest irritante manier ook, om eraan toe te voegen.

' Leider aber. Und so früh am Morgen! Du bist verrückt, Mann! '

'Bill, ik heb appels gehaald bij de boer, deze morgen. Eet een appeltje,'
Bill keek om, om zijn moeder de garage met gekruiste armen te zien binnenkomen. Hij richtte zich terug op zijn gsm, en grijnsde.
'Mam, ik wil geen appel. En daarbij, jij koopt altijd groene appels, terwijl ik duidelijk vraag naar rode,'
Hij zag zijn moeder een tablet vanuit een doos grabbelen, met de intentie deze in de vaatwasser te doen. Een frons nam haar, immer vrolijke gezichtsuitdrukking, over. 'Waar ga je eigenlijk heen?' Bill bekeek het nieuwe bericht dat hij kreeg, en sprak tot zijn moeder. 'Köln,' De blondine trok grote ogen.

'Köln? Dat is een eind hier vandaan. Wat ga je daar doen?' Bill keek op. 'Wandeling langs de Rhein. Zou blijkbaar een aanrader zijn,' Hij las het bericht nogmaals, al te zijn vergeten wat hij zonet had gelezen.

' Ich verchlaf mein Tag nicht. Wann kann ich dich abholen und zu welchem Adresse? '

Bill keek zijn moeder na als deze de keuken weder binnenwandelde, en volgde in haar voetstappen. 'Mam, heb je er wat op tegen als ik hier opgehaald word?' Simone, die de kookeilanden met een vochtige doek afveegde, draaide het hoofd naar haar zoon. 'Hangt er vanaf wie je hier komt ophalen,' Ze opende de keukenkasten onder de wastafel en deponeerde enkele kruimels in het kleine vuilnisemmertje. Bill fronste de wenkbrauwen samen, Anis was ouder, hoogstens enkele jaren jongen dan zijn moeder, en daarvanaf, zag er niet bepaald uit als een alledaagse burger. 'Anis,' De vrouw haalde een wenkbrauw op. 'Anis wie?'

Toen sloeg het Bill in het gezicht. Hij kende geeneens de achternaam van de man waarmee hij al enkele keren had afgesproken. Maar Anis wist eveneens de achternaam van Bill niet. Fair is fair? Hij voelde de ongeduldige blik van zijn moeder op hem gebrand. 'Het is gewoon een vriend, mam. Hij stopt voor het huis en ik ga naar buiten. Hij hoeft niet eens naar binnen te komen,' Hiermee nam moederlief geen genoegen. Direct schudde ze het hoofd. 'Dat kan je niet maken, Bill. Als dit de eerste keer is dat ik hem ontmoet, wil ik hem gerust ontvangen,' De jongvolwassene voelde de bui al hangen. Maar zijn moeder kennende, zou de vrouw niet zo snel afgeven, en Anis zou, hoe dan ook, in de keuken aan haar tafel zitten, met een tasje koffie en een koekje. 'Best, maar ik heb je proberen tegen te houden,' Hij haalde zijn gsm boven en beantwoordde de sms van Anis. Daarna stuurde hij een aanvullende sms.

' Willst du meine Mutter treffen? Ich habe versucht, sie umzustimmen, aber sie ist stur. Ja, oder nein? '

Een antwoord.

' Ihre Mutter? Ist das nicht ein bisschen zu früh, mein Schatz? (; '

Bill slaakte een lach, en beet meteen op de onderlip bij het vinden van de verbaasde blik van zijn moeder. Zijn vingers raceten over de toetsen.

' Sie stellt das selbst vor, was denkst du? Kostenloser Kaffee (: '

Een vibratie.

' Ich kann deine Mutter nicht zurückweisen. Lass Sie den Kaffee schon vorbereiten,. In 20 Minuten bin ich da, meine süsse (; '

Bill gooide zijn gsm op de keukentafel. 'Anis is hier over 20 minuten. Hij zei dat je de koffie alvast klaar mag zetten,' Simone knikte en liep de keuken weder binnen. 'Bill .. die Anis.. Is toch niet toevallig een nieuwe liefdesinteresse?' De zwartharige schudde meteen het hoofd.
'Nee! We zijn .. vrienden,' Nogmaals knikte de blondine met het hoofd. Ik ga boven de strijk even wegwerken, als je vriend er is, laat hem al maar binnen en roep me dan. Dan zet ik de koffie op,' Bill zuchtte. 'Mam, ik weet hoe een koffiezetapparaat werkt hoor,'
'Dat ken best zo zijn, maar ik zet de koffie. Geen tegenspraak!' riep ze nog, voordat ze de trap op verdween. Haar zoon kneep kermende de neusbrug tussen twee vingers. Zijn moeder moest overal bij zijn, alles zien en van alles op de hoogte zijn. Iets typisch vrouwelijks.

- - -

Bill begroette Anis aan de voordeur, met een kus op diens wang. De haartjes waaruit zijn baardje bestond, kriebelden over zijn wang, en met een hand streelde hij het gevoel weg. De man drukte de neus tegen de slanke hals van de zwartharige en snoof diep. 'Je hebt het niet los kunnen laten,' hij trok zich terug en tikte met een vinger op het topje van Bills neus. 'Ruikt lekker,' Met een glimlach op het gezicht, leidde Bill de gast naar binnen, richting keukengebied. 'Zet je. Ik ben zo terug,' Anis zag de achttienjarige de woonkamer binnengaan, en onderaan de trap halt houden. Een glimlach nam zijn lippen over toen hij de jongen luidkeels op zijn moeder hoorde roepen, en schudde al lachend het hoofd toen de vrouw terugriep. Bill nam tegenover Anis plaats aan de keukentafel. 'Let niet op mijn moeder,' De dertiger schudde het hoofd. 'Je hoeft je niet te schamen voor je moeder.

Oh en Billa?' die keek met vragende ogen op. 'Ik herkende je nauwelijks. Waar zijn je lange haren?' Met een hand gebaarde de jongvolwassene naar de zwarte skimuts die hij op het hoofd droeg. Simone bekeek de twee al lachend als ze de keuken binnenwandelde en ze Anis naar Bills muts zag grijpen, tot de ergernis van haar zoon, die op zijn beurt dan weer de armen van Anis afweerde. Ze zette het koffiezetapparaat aan. 'Als het op zijn uiterlijk aankomt, kan je best niets zeggen. Hij is bewust met zijn uiterlijk bezig,'

Beiden mannen keken geschrokken op, en Bill zette zich nonchalant in de stoel. Anis zond de blondine een glimlach en reikte haar een hand.
'Anis Ferchichi,' ze schudden elkaars hand. 'Simone, aangenaam,' ze draaide de rug naar de man en vulde twee tassen met de warme vloeistof. 'Ik weet niet of je je koffie zwart drinkt, dus ik zal de melk en suiker op tafel zetten,' De tassen werden op tafel geplaatst en de melk en suiker potjes volgden. Met een vriendelijk handgebaar, gooide de man twee suikerklontjes en twee lepels melk in zijn mok. Bill keek in stilte toe.

Dan trok Anis alsnog de muts van Bills hoofd, de jongen kermde luidkeels. 'Je zit toch binnen. Geen reden om een muts te dragen,' Simone keek zwijgzaam toe, maar Bill kon de instemmende blik vanuit haar groen-bruine ogen aflezen. Hij kruiste de armen tegen de borst, ter amusatie van Anis.

Dan haakte hij zijn lange vingers door zijn warrige zwarte haren. 'Kijk nu. Mijn haar lijkt nergens op. Daarom dus die muts,' De oudere man wierp hem
een afkeurende blik toe, een slok nemend van zijn koffie.
'Voor mij hoef je je niet op te tutten. Ik heb je dat in Hamburg ook al gezegd, je ziet er goed uit,' Dat ving de oren van Simone op. 'Zijn jullie naar Hamburg geweest? Langs de kerstmarkten gewandeld?' Anis knikte. 'Bill leek het wel naar z'n zin te hebben,' Groene ogen vonden chocoladebruine.
'En je hebt niets meegebracht voor je moeder? Flauw hoor,' Anis vulde haar gelach aan, wijl Bill door de ogen wreef.

'Anis .. hoe laat wil je vertrekken?' De man haalde zijn hand door het warrige haar van de jongen. 'Waarom zo gehaast? Ik voer een gesprek me je moeder. Köln loopt niet weg,' De dominante, bijna waarschuwende ondertoon in de stem van Anis, deed Bill iets lager in zijn stoel ineenkrimpen. Boodschap begrepen, niet zeuren.

10u46, Anis en Simone babbelden immer nog aan één stuk door, wijl Bill er wat weggestoten bijzat. Het was positief dat zijn moeder goed met Anis overeen kwam, maar dit ging er een beetje over. Met de elleboog stootte hij Anis in de ribben, een verbaasde blik van de man vergarend. 'Billa .. nog even. We gaan zo wel,' Dan keek Simone op en zag de blik in de ogen van haar zoon. Ze begreep wat er gaande was en trok zich terug uit het gesprek. 'Ik denk er net aan, ik moet deze middag nog even bij je grootmoeder langsgaan, Bill,' ze klom overeind en greep haar tas van de stoel. 'Ik ben al laat. Bill jij eet iets voor je dit huis verlaat!'

Ze nam de hand van Anis nogmaals in de hare, voordat ze de hal in spurtte. Eens de deur achter haar in het slot viel, draaide Anis zich naar de jongere man. 'Het is best vervelend als je me loopt op te fokken,' Bill trok grote ogen, de armen weder gekruist. 'Het spijt me dat ik graag bij je ben en zoveel mogelijk uit m'n dag wil halen met jou,' Eens het tot beiden mannen doordrong wat er net werd gezegd, werd het stil. De zwartharige wilde uit zijn stoel klimmen, maar Anis trok hem terug, waardoor deze op diens schoot zakte. Een grijns adorneerde de lippen van de dertiger. 'Dat vind ik lief van je. Goed dan,' Hij stond recht en trok Bill op zijn voeten. 'We zullen dan maar vertrekken,' Nog voor Bill de voordeur bereikte, hoorde hij de stem van Anis naderen. 'Maar onze eerste stop is Subway. Jij gaat ontbijten, niet goedschiks dan kwaadschiks,'

- -

Vanaf de eigenlijke ontmoeting, konden mijn moeder en Anis het vrijwel goed met elkaar vinden. Mijn moeder overrompelde me voor het eerst niet met vragen over de leeftijd, afkomst, woonplaats en familie van nieuwe vrienden die ik aan haar voorstelde. Anis was dan ook een pak ouder dan de kinderen die ik vroeger mee naar huis bracht, maar zelfs dit gegeven ontzette haar niet. Wellicht vertrouwde ze me in het kiezen van mijn vrienden, wellicht dacht ze dat ik als achttienjarige wel voor mezelf kon zorgen. Ze sprak nooit enig slecht woord over Anis, en had me soms gewezen op het eindelijk kiezen van een goede vriend. Maar des te sterker de band tussen mij en Anis werd, des te meer hij me als zijn bezit begon te zien. Het kwam voor dat ik hem irriteerde en dat hij me daar ongezouten op wees, waarvan ik even terugdeinsde en mijn hart voelde kloppen. Soms boezemde hij me angst in, en op andere momenten was hij zo teder, zo liefdevol, zo zorgzaam. Een haat-liefde verhouding in zijn puurste vorm.

De wandeling langs de Rhein duurde 2 uren, met om de 30 minuten een pauze. De gesprekken gingen voornamelijk over mijn kindertijd, schooljaren, broer, liefdesleven etc. We leerden veel over elkaar in die gesprekken.

Anis had een slechte verstandhouding met zijn vader, jegens het alcohol misbruik van de man. Die haalde uit naar zijn moeder, en Anis had als kind altijd geprobeerd de meeste klappen voor zijn moeder te incasseren. Dit zorgde voor een hechte band tussen moeder en zoon. Ook kwam ik erachter dat de enigste relatie die hij ooit serieus had genomen, met een meisje Janine genaamd was. Ook wel afgekort naar Jenny. Maar haar ouders
sloten er geen vrede me dat hun dochter een relatie had met een buitenlander, een jongen die op straat rondhing. Alsnog probeerden ze de relatie in stand te houden, maar de breuk had Anis voor het leven getekend.

Het had een litteken op zijn hart achtergelaten, en was de voornaamste reden dat hij niet langer in relaties geloofde. Hij sprak ook volluit over een sterke vriendschap met een zekere Patrick en Ekrem, waar vele ruzies onderling uit voortkwamen, maar die al bij al relatief snel werden opgelost. Ik, in tegenstelling, kon slechts een verhaal vertellen van één vriend. Andreas, een buurjongetje die uiteindelijk verhuisde, en waar ik nooit meer iets van hoorde. Anis had me toen tegen zich aangedrukt, al trachtend me te troosten. Maar ik had hem willen duidelijk maken dat ik eraan gewend was geraakt. Ik heb jaren alleen doorgebracht, en wist op een zeker moment niet beter dan overal alleen voor te staan. Het baarde Anis zorgen, dat zag ik in zijn ogen, maar hij zei geen woord.

Bill volgde de waterlijn, en het waterbekken die zich uitstrekten tot aan de Südbrücke. De vingers van Anis krulden zich rond zijn smalle pols, en hij gaf de man onbewust toestemming om hun vingers in elkaar te haken.

Beiden staarden ze voor zich uit, wijl het water klotste, de meeuwen krijsten en de wind langs hun huid streelde. Bill sloot de ogen en liet het hoofd tegenaan Anis' schouder vallen, en herkende hoe een hand over zijn achterhoofd streelde. Zacht, liefdevol, beschermend. En Bill besefte op dat moment pas, dat hij daar al jarenlang naar zocht. Hij verlangde naar een persoon die hem kon ondersteunen. En Anis was huidig die persoon.
'Billa, kom. Ik breng je terug naar huis, Schatz,' 'Oké,'

Anis was een man die zijn herinneringen in Duitsland rond verspreidde. Elke stad bevatte wel een of andere herinnering, en zodoende leerde Bill de andere steden in zijn geboorteland waarderen. Voorheen zat hij gevangen binnenin de muren van Leizpig, maar nu brak hij door die muren heen en kon een stap zetten in de wereld daarbuiten. Die realisatie kwam pas na het afscheid tussen de twee mannen. De realisatie dat Anis Bill hielp uit zijn schulp te komen en te genieten van het leven. Anis had hem willlen helpen, maar die realisatie kwam te laat.

De zwarte Audi stond voor het huis van Bill en beiden mannen voelden de druk om afscheid te nemen. Deze dag had in het teken van twee pijnlijke verledens gestaan. En allebei leerden ze persoonlijke weetjes over elkaar, die hen dichter bij elkaar bracht. En het gevoel van Anis om Bill te willen ondersteunen, was daarmee des te sterker geworden. Hun ogen vonden elkaar, de ruimten tussen hen werd gedicht, en twee paar lippen vonden elkaar. Slechts een kort moment, een vlakke kus op de mond, verder niets. Maar het creëerde de ideale sfeer voor een afscheid. Bill knikte een laatste maal naar de oudere man, stapte uit, en zwaaide hem even na, toen deze de straat uit scheurde.

Binnenin het huis, onderdrukte Simone een gelukzalige glimlach. Ze had de kus nog gezien, en zag haar zoon nu met een rood hoofd de oprit op wandelen. Ze had al een voorgevoel, en dat werd nu bevestigd.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.