FanFic.nl

• Unangemessen. || Billshido fiction.

• Club Cubanitos Am Altstadt.

De klok in de Volkswagen van Tom gaf 19:21 aan, tot mijn opluchting. Om 3 uur 's middags had hij me bij ons ouderlijk huis opgepikt, en met een zware voet de banen gevolgd die naar Düsseldorf leidden. Vandaag was het nieuwjaarsdag, en Tom had voorgesteld om nieuwjaarsavond en oud op nieuw, samen door te brengen. Om eerlijk te zijn was het al een hele tijd geleden dat ik me nog eens inliet met nachtse bestaan, en het partyleven.

Het aanbod klonk aanlokkelijk en ik had dan maar ingestemd, enkel opdat ik dan niet alleen thuis zou zitten deze avond. Het eigenlijke plan luidde : om 20u in de Altstadt aankomen, een halfuurtje proberen te vullen met een
cafébezoek, en daarna ons bij een vriend van Tom op het gemak klaarmaken. Om zo uiteindelijk rond een uur of tien, onze knop om te draaien in één van de lokale clubs. Tom sprak over de Cubanitos, in de Altstadt van Düsseldorf gelegen. Voor mij was het om het even waarheen we gingen, zolang ik vandaag ongestoord de remmen los kon laten.

Het was een vreemd gegeven, een blik te kunnen werpen op een netjes geklede Tom. Een strak, gecentreerd pak verhulde zijn getrainde lichaam, zwartgelakte lederen inlopers, een zilveren horloge rond de pols gedragen, en zijn lange, donkere warrige haren, had hij samengebonden in een strakke dot achterop het hoofd. Het verbleef een mysterie, wat de reden was tot het loshaken van zijn cornrows.

Hij had er zo naar uitgekeken om ze te laten zetten, en liet ook enkel een professionele kapster met zijn haren friemelen. Maar slechts een anderhalf jaar later, en de cornrows werden vervangen door zijn natuurlijke haardos, met het kleine kleurverschil.

Moest ik niet beter weten, dan zou ik haast denken dat er een rasechte Italiaan naast me stond. Mijn uiterlijk eiste nog niet de helft van de aandacht op, die Tom aan het zijne besteedde. Mijn korte kapsel had ik met wax
omhoog gezet, tot mijn verveling verloor die kuif zijn strijd met de zwaartekracht, en droop die in een krul naar beneden. Ik kon het gevoel niet te onderdrukken eruit te zien als één van Karl Lagerfelds opgezette
mode marionetten. Het aanbrengen van make-up liet ik achterwege, enkel het wegwerken van oneffenheden, littekens en het bijwerken van mijn wenkbrauwen, schonk ik tijd.

Een donkergrijs maatpak had ik mezelf aangemeten, dat aan de kragen en mouwen was afgewerkt met zwarte, lederen details. Ook jas knopen hielden dezelfde zwarte lakkleur. Rond mijn hals had ik een zilveren schelpketting, je kent ze wel. Die kettingen die aan elkaar gehaakt worden met schakels in een vorm die schelpjes evenaart. Je kent ze vast. De nagels had ik deze morgen nog fris gelakt, de zwartste tint die ik in het beautysalon kon vinden. Bij nader inzien, als ik Tom en mezelf naast elkaar plaatste, kon je ons algauw aanzien als een Italiaans duo van zakenmannen.

De hemel had zich ondertussen al ravenzwart gekleurd, enkele lichtpuntjes aanwezig. En dit was het moment waarop de nachtraven de stedelijke clubs afschuimden, en dus ook, Tom en ik ons naar Club Cubanitos begaven.

De avond was nog jong, maar overwegend dropen er almaar meer feestgangers de club binnen, en in een oogopslag stond de dansvloer vol met wringerige lichamen, lichaamsdelen die in het rond vlogen. Moderne Dance,
met enkele linkse knipogen naar Soul en Techno, blies door de vele speakers die doorheen de ruimte waren opgesteld, en netjes waren verdeeld over de grote oppervlakte. Tom en ik beenden allereerst naar de bar, die aan de linkerzijde, aan het verst uitgestrekte deel was gelegen. Tom krulde zijn hand rond een Caipiranha, wijl ik mijn zinnen had gezet op een Between The Sheets.

De gedachten in mijn achterhoofd, die hamerden op het feit dat de alcohol direct naar mijn hoofd zou stijgen, verdrong ik met alle macht. Het was nieuwjaarsavond, en dat verantwoordde de alcoholconsumptie toch voor een deel. Met de dranken in de hand, placeerden we ons in het wat afgelegen loungegedeelte. De muziek weergalmde noch doorheen de ruimte, enkel ietwat gedempt. Op deze locatie was de overheersende geluidsbron de vele gesprekken tussen de gasten. Tom duwde zijn hoofd tegen mij oorschelp aan en sprak : 'Ik vind het echt fijn dat je besloot om nog eens met me mee te komen. Het is lang geleden dat we samen de bloemetjes hebben buiten gezet,' Ik had geknikt, het rietje tussen mijn tanden geklemd, de eerste beetjes alcohol mijn systeem laten binnen dringen.

Eens de avond echt op gang kwam, en de Cubanitos nu op z'n drukst stond, bemerkte Bill de eerste tekenen van een zwaar aangeschoten Tom. Hij zag de man aan de bar, met de armen rond een willekeurige dame, zijn handen rustten op haar billen. Zo nu en dan slaakte ze een giechel, aantonend dat Tom zijn beste openingszinnen had bovengehaald. Dan vonden zijn tanden een oorlel, en knabbelde speels op het malse vlees. Bill kon een grijns onderdrukken. Als het op flirten aankwam, moest hij bekennen dat Tom de kroon spande. Zelf ontweek hij de mogelijk geïnteresseerde blikken van vrouwen, zijn hoofd stond niet naar een snelle wip.

En daar was het dan, het moment waarop Bill al had gehoopt. De lippen van zijn broer, vonden die van zijn nieuwe prooi. Hij zag Tom naar hem gebaren, voordat hij uit het zicht verdween met de hand van de vrouw in de zijne. Bill zag dit al aankomen en had zich er ook deels op voorbereidt. Het was slechts een tijdskwestie voordat Tom een meisje om zijn vinger zou winden, en met haar een stomende nacht zou beleven. Nu ja, stomend .. Tom neukte er
enkel op los om zijn, immer groeiende, honger voor een tijd te stillen. Dit was nu eenmaal het klote karakter van Tom Kaulitz. Daar had Bill al lang vrede mee gesloten.

'Hé ! Jij bent die jongen van in Wiesbaden! ' kwam een plotse opmerking. Bill draaide het hoofd, trachtend de bron van het geluid te traceren. Toen stond hij oog in oog met de Thaise man die hem aan een lift naar Wiesbaden had gefikst. Hij zwaaide, en knikte toen de man in zijn loungegedeelte plaats nam. 'Ben je dan toch in Wiesbaden geraakt?' Bill knikte nogmaals, en vond de brede neusvleugels van de man. Hij vond ze best aandoenlijk.

Een hand vond de zijne, gepaard met een glimlach.
'Kenneth. Of Kay, whatever jij wilt,' De zwartharige wreef met de hand langs de neus. 'Bill. En zoals je kan zien, ben ik er heelhuids aangekomen,'
Kenneth drapeerde zijn armen breed over de hoofdsteunen van de loungezetels, een been over zijn knie geslagen. 'Ik heb je toch gezegd dat ik het zou regelen. Als ik iets zeg, dan doe ik het ook, Alter,'

Bill nam een slok van zijn cocktail, hij voelde nu de eerste tekenen van de alcohol. Zijn remmingen werden gelost, zijn lichaam voelde rustiger aan. Een aangename buzz. Het hoofd van Kenneth schoot omhoog, zijn handen
gebaarden naar een aantal mannen, die zich een eind verderop aan de bar hadden verzameld. 'Iets op tegen als we je wat gezelschap houden, Bill?' Een hoofd werd geschud, nog een slok. Een viertal mannen namen in de
lounge plaats, kort op gevolgd door een bekend gezicht. Bill herkende die donkere ogen, die volle baard, die glimlach, die inkttekening op de hals. Een opgeluchte glimlach nam zijn gezicht over en hij reikte de man een hand.

'Wacht even, ik maak het wat simpeler,' Hij perste zijn brede frame tussen Kenneth en Bill in, zijn arm achter de jongeman, op de hoofdsteun geplaatst. Uit instinct drukte Bill zijn neus in de hoek van Anis' hals, en snoof met gesloten ogen die bekende geur op. Met voorzichtige strelingen, stelde hij de zwartharige gerust.

De entourage van Anis voerden een uitbundig gesprek, zo nu en dan werd eens een stem verheft, een arm de hoogte in gehesen, een wenkbrauw opgehaald, een hoofd geschud. De eigenlijke man, aan de andere kant, had zich naar de achttienjarige gedraaid, zijn hand rustte op diens bovenbeen. 'Misschien moet je het een beetje rustiger aan doen vanaf nu,' de jongen fronste de wenkbrauwen. 'Ik ben licht aangeschoten, komt wel goed,'

Een kneep in zijn been, een serieuze blik. 'Een BTS bevat vele procenten aan alcohol, süsse,' Zijn vinger wees naar het, zo goed als, lege glas van de jongen. Die onderdrukte een grimas, die hij aan zijn mondhoeken voelden kriebelen. 'Anis, maak je geen zorgen. Vanavond mag het,' De dertiger tikte op de punt van Bills neus, een inlatende knik met het hoofd. Hij hees zich omhoog, en voelde een hand naar de mouw van zijn jas
grijpen. Een paar bruine ogen keken verbaasd in de zijne. 'Waar ga je heen?' Anis gebaarde een sigaret bij de lippen, die Bill aanzetten tot het evenals overeind klimmen. 'Wacht, dan ga ik met je mee,'

'Ik zie dat je je wel weet te vermaken zonder mij,'

Bill beet op de onderlip, giechelend viste hij een pakje sigaretten uit de jaszak. 'Ik probeer toch. Ik ben eigenlijk hier met mijn broer, maar die heeft een of ander wijf gevangen in zijn web,'

Anis ondersteunde het smalle lichaam van de achttienjarige, toen deze zijn evenwicht wat verloor en tegen de man aanviel.
'Jouw alcoholtolerantie is ook maar zwak', had hij al lachend opgemerkt.
Bill had lachend geknikt, zijn neus in de hals van de dertiger begravend. 'Eerlijk gezegd, kan alcohol niet goed verdragen. Ik heb niet veel nodig om op m'n bek te gaan,'

De man streelde door het slappe aftreksel van een kuif, de mondhoeken gekruld. 'En dan werk je een Between The Sheets naar binnen. Doordacht,'
'Ik heb het ooit voorheen gedronken, ik vond het best lekker;'
Zijn lippen krulden tot een glimlach.

'Met hetzelfde resultaat?' Anis klemde een sigaret tussen zijn lippen, zijn vingers immer nog aanwezig op de smalle rug van de zwartharige. Die knikte stil.
'Dat was op mijn 16de verjaardag, als ik het me goed herinner. Ik heb toen één van de vele exen van Tom nog ondergekotst,'

'Je bent op het moment nog vrij helder, enkel je motoriek ervaart enkele storingen. Dus, morgen een milde hoofdpijn,'

Beelden van een gedeelde kus, kwamen tot leven in het ietwat bewolkte hoofd van de Leipziger. Meteen verwijderde hij zich van de man, een afstand tusse beiden openend. De man keek op zijn beurt, in verbazing op.
'Anis .. is dit niet.. een beetje raar?'

De donkere ogen van de Tunesiër volgden enkele feestgangers, die op hun beurt eender terug naar binnen liepen na een rookpauze, ofwel naar buitenkwamen voor een verdiende rookpauze. Eender wat er zich rondom hen afspeelde, hij voelde de vragende blik van de zwartharige op zijn gezicht gebrand. 'Het feit dat jij je grenzen moet leren kennen?' Ontkenning. Nogmaals proberen.

'Als je A zegt, Billa, heb ik liefst dat je ook B zegt,' De jongen rechtte de rug, blik gepind op zijn schoeisel. Was het gepast om een dergelijk intiem moment uit het niets aan te halen? Had het wel enige betekenis voor de man? Het gegeven dat zijn bewolkte hoofd hem belemmerde helder te denken, zat er ook voor iets tussen. Een afwachtende, maar alsnog geduldige blik wierp Anis hem toe. De sigarettenpeuk werd weg gekeild op de betonnen betegeling. De ogen van Bill vonden weder die van Anis.
'Tijdens onze laatste afspraak ... we hebben gekust,' Een bevestigende hoofdknik kreeg hij van de man in ontvangst, evenals een kneep in de arm.

Ongeacht of Anis van die plotse intimiteit had genoten, Bill had het in zijn hart gesloten. Los van het mogelijke feit dat het voor de man slechts een flirt was, afgaande op zijn stelling dat relaties voor hem tijdsverspilling waren,
wilde Bill alsnog een greintje hoop koesteren op een gelijkaardig gevoel.

'We hebben inderdaad gekust,' Hij bekeek de bezorgde blik op het gezicht van de jongen. Berouwde hij de kus? Voelde hij een druk om de kus te beantwoorden? Zijn hand streelde over de ruwe stof van het kostuum,
immer nog de ruggenwervels één voor één gevonden onder het kledingstuk. Lippen werden tot een fijne lijn geperst, Bill wierp de man een korte blik.
' .. Hoe zie jij het verder?'
Een stilte. Even een moment voor bezinning.

'Het voelde juist aan. Voor mij dan toch in ieder geval,'

'Als ik het niet wilde, had ik je nooit gekust, Anis,'

Een tweede sigaret lichtte de man op. De afwisselende posten van rokende feestgangers, verbleef zoals het kwam en ging. Het zorgde voor enige afleiding, broodnodig afleiding waar Anis nood aan had. Hij had zichzelf
voorgenomen zich niet meer halsoverkop in een relatie te storten, en al helemaal niet te snel zijn gevoelens te openbaren. Maar dit was nu eenmaal een uitzondering op de regel, voelde hij wat voor Bill? Kon hij het
verliefdheid noemen? Hij had er zelf nog geen klaar en duidelijk antwoord op, maar onbenoemde gevoelens speelden parten. Er waren gevoelens aanwezig, maar of hij eraan wilde toegeven, dat bleef een dilemma. Het
liefst van al wilde hij Bill gelukkig zien, zolang hij een glimlach op de lippen droeg en die bruine kijkers fonkelden, was hij in zijn missie geslaagd. Zelfs de eigenlijke reden tot het plotse idee om de jongen te willen helpen,
kwam er zonder waarschuwing, noch reden.

Gaf hij om Bill, zonder twijfel.
Voelde hij zich goed in zijn buurt, opmerkelijk wel.

Maar de vraag .. hoe moest het nu verder? Zijn ogen vonden een identiek paar. Ogen die een antwoord verwachtten. Een antwoord dat geeneens enige gedachtegang had vergaard, waar zelfs geen antwoord op klaar stond. Klotezooi, alles wat met liefde te maken heeft.

'Ik weet niet wat jouw verwachtingen zijn, Billa,'

'Daarom dat ik jou die vraag stel. Ik geloof .. dat ik de bal in jouw kamp rol, Ais,'

Een knik. 'Je weet hoe ik erover denk, en hoe zwaar het me valt. Ik heb meerdere factoren waarmee ik rekening moet houden, en ik weet dat je dat snapt,'

'Bedankt dat je dat toch erkent,' Bill prulde met zijn knokige vingers de ogen te neer geslagen. 'Anis .. Als er te veel op het spel staat, raad ik je aan te kiezen voor datgene waarin je zekerheid hebt,'

'Ik waardeer je begrip, kiddo,' een hand plaatste hij op de schouder van de jongvolwassene. 'Ongeacht welke beslissing er valt, ik ben er voor je. Ik sta achter je en naast je, vergeet dat niet,'

'Dat weet ik. Bedankt dat je me vanaf het begin af aan al, het voordeel van de twijfel gaf,'

Anis knikte. 'Ik herken het goede in de mensen. En er schuilen veel capaciteiten binnen je, die je jarenlang voor de buitenwereld hebt verborgen,'

'Het is de harde buitenwereld die mij zo heeft gemaakt, ik kan het niet helpen,'

'Dat begrijp ik maar al te goed, geloof me op mijn woord. Het is een harde, oneerlijke wereld daarbuiten .. en of we het nu willen of niet, we moeten er deel van uitmaken,'

Een halfhartige glimlach vond de lippen van de zwartharige Leipziger.
'Al een geluk dat er daarbuiten witte rozen groeien tussen de zwarte. Zo hebben we toch nog een klein stukje schoonheid, tussen alle chaos,'

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.