FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

Project handjes uit de mouwen.

Elke week krijgen de Jungs van Tokio Hotel, Bill, Tom, Georg en Gustav, een baan aangewezen die ze een week moeten uithouden. We gaan kijken of de verwaande rocksterren meer kunnen dan muziek maken en voor de rest van al het roem leven.
Natuurlijk hebben de jongens hier niet vrijwillig voor gekozen. De ouders van de ongelukkige hebben hun opgegeven.
‘Het was gewoon de bekende druppel. Wanneer ik vroeg of één van hun een hark uit de schuur wilden halen, keken ze mij allebei vragend aan,‘ aldus Simone Kaulitz.
Dus de hoogste tijd om die handjes uit de mouwen te steken!

Vorige week hadden we gezien hoe ze als zusters de bejaarden geëntertaind hielden. Deze week zullen ze kennis maken met het werk van een bouwvakker.

“De nieuwe week is aangebroken en jullie kunnen weer laten zien wat jullie in huis hebben. Dit keer krijgen jullie te maken met het zware leven van een bouwvakker.”� Bill laat al lezend zijn trolley op de grond kletteren en kijkt met een open mond naar het huis voor hem. Als extra plagerij gaat een oranje zijl een stuk omhoog door de wind en laat een raamloos raam zien.
“Dit gaan we toch niet menen?”� mompelt Gustav verslagen en kan zijn ogen maar niet van die verbladerde voordeur houden.
“Blijkbaar wel,”� zucht Georg en kijkt zoekend om zich heen naar de spoorloze Tom. “Waar is die gozer?”� Verbaasd kijk ze alle drie de hoek om van de Leliestraat. Worstelend probeert Tom terug de bus in te komen, maar wordt met geweld tegengehouden. De man van het geluid staat achter hem en grijpt hem bij zijn mouwen en sjort zo naar achteren. Twee mannen met zware filmcamera’s op hun schouders pakken zijn wijde pijpen beet en proberen hem zo van de drempel af te krijgen.
“Nee, ik blijf hier nog geen minuut langer! Dit is waanzin! Ik heb geploegd, baby’s verschoond en uren verveeld naar bejaarde gestaard die niet doorhadden - terwijl ze keken - dat de televisie uit stond! Ik ga nu niet nog eens mijn kleren vies maken aan cement en andere troep!”� Tom begint zich nog meer te verzetten zodat de crew hem geen centimeter meer kan verplaatsen.
“Tom, zo erg zal het toch niet zijn..”�

…

“Zo erg zou het toch niet zijn, hè?”� Vernietigend kijkt Tom zijn broertje aan en kijkt dan pruilend naar zijn paarse Kani shirt die voor de helft wit is geverfd.
“Ik kan er toch niks aan doen dat jij uit het niets bij de deurpost staat! Ik was met de roller bezig!”� kaatst Bill boos terug en kruist zijn armen demonstratief voor zijn borst.
“Kijk nou uit wat je doet!”� roept nu Gustav die, zelfs met een trappetje, op zijn tenen moet balanceren om een gloeilamp vast te draaien. Hij begint gevaarlijk te wankelen doordat er een spetter verf in zijn linkeroog belandden omdat Bill zo nodig met de roller vol verf moest zwaaien. Voor een moment lijkt hij zijn evenwicht terug te vinden, maar schrikt dan ontzettend van Georg’s hoofd die grijs uit het venster van het plafond steekt. Erg vlak naast hem.
Gillend houdt hij zich vast aan het lampje en voelt het trappetje onder zijn voeten wegschuiven. Met een harde klap beland hij op de vloer met een krakend geluid gevolgd.
Geschrokken kijken ze alle vier, Gustav met wat meer pijn op zijn gezicht gegraveerd door zijn brandende kont, omhoog en volgen de gebarsten lijn in het plafond die vanaf het midden in de kamer tot Gustav, ergens in de buurt van de deurpost, loopt. De ogen dwalen naar beneden, volgen een lange draad die uit het plafond is gekomen en nog aangesloten zit aan het lampje, die wonder boven wonder, nog heel in Gustav’s hand zit.
“Juist,”� hapt Bill uiteindelijk naar adem.
“Bill! Door jou is het plafond kapot en jij kan alleen maar ‘juist’ zeggen?!”� roept Gustav driftig vanaf de grond.
Hij is nu nog kleiner, gaat er grinnikend door Bill’s gedachte, maar dan komt er pas door dat hij wordt beschuldigd van dit al. “Wacht eens even! Ik kwam niet met mijn hoofd vol ransig grijs spul uit een venster steken!”�
Verbaasd komt Georg weer op zijn kop uit het plafond te voorschijn met wenkbrauwen als een gestoorde professor door al dat stof. “Wat heb ik nou weer gedaan?”� murmelt hij achter een wit mondkapje. “Ik doe het zwaarste werk en wie geven ze weer de schuld? Juist, Georg,”� mompelt hij er geïrriteerd achteraan en verdwijnt weer.
“Wí¡t doet hij eigenlijk daarboven?”� vraagt Tom die gestopt is met mijmeren om zijn geruïneerde shirt en kijkt de andere aan.
“Alles stofvrij maken voor de ventilatie, denk ik,”� antwoordt Gustav die, zonder dat iemand het gemerkt heeft, op is gestaan en onder de kraan hangt om het verf uit zijn oog te spoelen.
“Ik ga maar weer een verder met mijn klusje.”� Tom wuift de andere weg en strompelt naar de cementmolen. “Kut, volgens mij was dit niet de bedoeling.”� De molen schudt hevig en er pruttelt allemaal cement naar beneden op de vloer. Tom hoort nog een ander kabaal wat hij niet kan plaatsen maar zeker niet van de molen afkomt. Voor de zekerheid zet hij en stap achteruit, weg van het geluid, en ziet dan een groot stuk plafond naar beneden breken, gevolgd met een kont van, zeer duidelijk, Georg. Hij beland vol met zijn achterste in de cementhoop.
“Haha, sukkel!”� giert Tom uit met een wijzende vinger. “Je zit met je dikke reet in het cement!”� brult hij er achteraan.
Georg krabbelt moeizaam overeind en bekijkt zijn kunstwerk. “Ik heb wel hier mijn eigen Walk of Fame,”� zegt hij trots en hurkt zich naar het gevormde appeltje. ‘Georg’, schrijft hij met zijn vingers er onder.
“Dat is niet goed genoeg! Ze moeten je kont vereren!”� Opgewonden duwt Tom Georg opzij en schrijft er een ‘s’ achter ‘Georg’ en zet er nog ‘kont’ bij. “Veel beter!”� zegt Tom knikkend en kijkt naar de bassist die alleen maar een piepend geluidje kan achterlaten van het lachen. Met zijn armen rond zijn buik laat hij zich op zijn rug rollen om te bekomen.
“Weetje, zo’n gat is denk ik niet zo makkelijk te repareren,”� zegt hij na een beetje bijgekomen te zijn en kijkt naar boven.
“Goed gezien, Einstein.”� Tom gaat er naast liggen en bekijkt Georg’s grijze en goedgevulde borstels boven zijn ogen.

…

“Jongens, jullie dag zit er op! Kijken wat jullie er van gemaakt hebben.”� Bouwvakker Berend komt het huis inlopen en stuit op een lege keuken. “Wat stelt dit voor?!”� Ontzet kijk hij naar een hoopje verhard cement met een vormpje erin gedrukt. “Billen?”� Zijn woede borrelt nog meer op bij zien van de tekst er onder: ‘Georg’s kont’.
Naast het cement begint hij de brokstukken te herkennen als een deel van het plafond en kijk gelijk omhoog. “Mijn hart,”� piept de man van midden veertig en legt zijn hand op zijn linkerborst. Starend bekijkt hij ‘het zwarte gat’.
“Jongens?”� zegt hij nu nerveuzer, bang voor wat er nog meer voor hem te wachten staat.
“We zijn hier,”� hoort hij duidelijk Gustav’s stem.
Hij loopt richting de woonkamer en ziet gelijk als eerste een gloeilampje naast de deurpost liggen. Met een bezweten voorhoofd volgt hij het draad mee omhoog en ziet een gescheurd plafond van zes meter groot.
“Wat, wat hebben jullie gedaan?”� hapert hij kijkt met grote ogen naar de jongens die netjes op een rijtje staan. Ze staren met zijn vieren recht voor hun uit.
Angstig draait Berend zich om. Alles begint te duizelen bij het zien van de zwarte, harde lijnen op de gewitte muur. ‘Bill’, is er uit te halen.
“Wel mooi gelukt, toch jongens?”� hoort hij Bill achter zich om bevestiging vragen. Er volgt instemmend gemompel.
“Wat is dit?!”� roept de bouwvakker radeloos.
“Dat, meneer,”� zegt Bill, “dat is kunst!”�
“Kunst, kunst?!”� blaast hij van woede. “Dit noem je geen kunst! Dit noem je geklieder van een verwaande tieneridool!”� krijst hij nog harder. “En níº eruit!”�
“Nou zeg, onze fans zouden een moord plegen voor een werkje als deze op hun slaapkamer muur,”� snuift Bill beledigd.
“Laat maar zitten.”� Tom klopt op de schouder van zijn broertje. “Iemand zin in de Mac?”�
“Zeker!”� stemmen ze te samen in en lopen het huis uit, de getraumatiseerde bouwvakker achterlatend, met de beste vermomming ooit. Georg met zijn grijze haren en wenkbrauwen, Tom met een half wit gezicht door Bill roller kunsten die hij nog eens had laten zien, Bill zelf heeft een zwart snorretje door het vegen met een vieze hand onder zijn neus, en Gustav’s haar staat rechtovereind, zover het kon, doordat hij toch wel een beetje geëlektrocuteerd werd van die val eerder die dag

Alles wat hier beschreven staat is fictief, dus niet waar. Ik suggereer dus niet dat de jongen écht zo gevaarlijk, onhandig en ongelooflijk verwaand zijn!

TWINcest

Reacties: