Hoofdcategorieën
Home » Overige » Stand Alones » 18. Voor Jou
Stand Alones
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
3 dec 2014 - 22:57
Aantal woorden:
689
Aantal reacties:
6
Aantal keer gelezen:
400
18. Voor Jou
Written along with Mumford & Sons, voor S.W Faerchild.
Want alles wat ik schrijf, hoe persoonlijk ook, zal ik delen met
mijn sweetiepies. xoxo
Soundtrack
https://www.youtube.com/watch?v=hNCelV1zJjc
https://www.youtube.com/watch?v=hNCelV1zJjc
‘Jij bent ik en ik ben jou
en zonder jou
en zonder jou zou ik mij kwijt zijn
Want jij bent mijn warmte
en ik die van jou
Zonder jou is er geen mij
en zonder mij
Is er geen ons
Het ons die mij hier houd’
en zonder jou
en zonder jou zou ik mij kwijt zijn
Want jij bent mijn warmte
en ik die van jou
Zonder jou is er geen mij
en zonder mij
Is er geen ons
Het ons die mij hier houd’
~
‘Verdomme, verdomme. Ik wou dat je hier was. Ik wou dat je hier was..’
Ik fluisterde de woorden steeds opnieuw in mijn hoofd, terwijl de tranen langs mijn wangen stroomden. Ik was het zat om ziek te zijn.
Mijn voorhoofd rustte op mijn knieën en ik bleef huilen. Mijn hart hamerde tegen mijn ribben en het deed pijn. Jou missen deed echt pijn.
Iets wat ik eigenlijk nooit had willen geloven. Het was zo cliché en zo onbetekenisvol.
Maar ik voelde de pijn aansterken, terwijl ik meer en meer besefte aan hoe hard ik je eigenlijk wel miste.
Ik heb Chronische Hyperventilatie. Het feit was dat niemand dat aan mijn gezicht kon zien. Ik was voor hen “schattig”, “klein,” en “vrolijk”.
Ze wisten niet hoeveel jij wel voor mij betekende. Misschien wist jij dat zelf niet eens.
Het maakte me niets uit dat ik je bijna zeven dagen geleden had gezien. Eigenlijk maakte het me wel uit. Want als ik dan eindelijk mijn armen om je heen had geslagen was ik opgelucht. Opgelucht dat ik je voor heel even niet hoefde te missen.
Dat gemis die door mijn CH alleen maar sterker werd.
Ik haatte mijn CH, het liet me voelen alsof ik Hazel Grace was.
Niet dat ik doodging.
Ik had ook niet geweten of ik mee mocht naar Amsterdam.
Uiteindelijk hadden ze me toch meegenomen, samen met de klas.
In de bus had ik nog naar The Fault in our Stars gekeken.
Als ik op de trappen liep moest ik iemand vasthouden. Het voelde alsof ik niet goed kon ademhalen en het maakte me moe.
En toen kon ik alleen nog maar aan Hazel Grace denken.
Of aan het feit dat ik jou misschien zou zien. En dat gebeurde, al was het maar voor heel even.
Ik stond op en sloeg een handdoek om me heen, mijn lichaam deed pijn.
Nog een bijwerking van CH. Ik keek naar mijn spiegelbeeld.
Naar de huilende ik, die altijd lachte. Naar het meisje die lief was, dat was wat de jongen die mij leuk vond zei.
Hij wist niet dat als hij mijn hand vasthield, hij het gemis voor jou even kalmeerde. Alles wat ik nodig had was gewoon iemand die mij kon vasthouden.
Iemand die me de warmte gaf die ik zo nodig had, als jij er niet was.
De jongen die mij leuk vond, vond ik ook leuk. En ik wilde niets liever dan dat hij me gewoon zou vasthouden.
Want dan kon ik mijn ogen sluiten en me sterk houden.
Dan vocht ik het gevecht voor even niet meer alleen.
Mijn CH was als een monster in mij. Het veranderde mijn emoties,
waardoor ik soms in huilen kon uitbarsten.
Of in een blinde waas van woede, waardoor ik alles en iedereen gewoon wilde haten.
Een onzichtbaar monster die de dokters niet zo goed konden zien.
Ik wist alleen dat als je iemand zo kon missen, je voor altijd van hen zou houden. En ik was dankbaar.
Ik was dankbaar dat jij en ik ons was.
Ik kon niet beschrijven hoeveel ik om je gaf. Of hoeveel ik wel niet van je hield.
Het was alsof je moest beschrijven waar water naar smaakte.
Dat viel niet uit te leggen. En als de pijn in mijn hart uiteindelijk afzwakte en ik de tranen van mijn wangen veegde.
Dan besefte ik dat wat jij en ik hadden, hetgeen dat ons “ons” maakte, zeldzaam was.
Want toen we onder een brugje in Amsterdam vaarden en we een wens mochten doen.
Dan wenste ik iets voor ons.
Iets voor jou en mij. In een oneindigheid die nu voorlopig oneindig bleef.
Jij was mij en ik was jou.
Samen, nooit alleen.
Want wat wij hadden bestond uit één woord, zestien letters.
Onbeschrijfelijk.
Alleen voor jou.
En ik? Ik blijf gewoon vechten.
S.W Honeypie, I'm honored to have you in my little life.
Ik probeer altijd met mijn hart te schrijven. Ik uit er al mijn emoties
mee. En ook dit wil ik kwijt. Voor iedereen die iemand mist,
voor iedereen met Chronische Hyperventilatie of die het op dit moment
even moeilijk heeft.
I'll always be there for my sweetiepies.
Love and kindness, Yours truly,
Lore Vanhoutte
Reacties:
justAgirl zei op 13 dec 2014 - 15:51:
Wauw wat mooi geschreven Lore!
I will Always be there for you too!
Ik hoop dat het beter met je gaat, maar gelukkig heeft je ziekte totaal geen effect op je schrijven, je bent nog steeds amazing! <3
Een hoofdstukje van jou maakt mijn dag!
Liefs<3
Wauw wat mooi geschreven Lore!
I will Always be there for you too!
Ik hoop dat het beter met je gaat, maar gelukkig heeft je ziekte totaal geen effect op je schrijven, je bent nog steeds amazing! <3
Een hoofdstukje van jou maakt mijn dag!
Liefs<3
Krewella zei op 10 dec 2014 - 7:29:
Aaaaaaw'h wat mooi sweetiepie!
Een ziekte, dodelijk of niet, is altijd heel kloten. Het veranderd je, je emoties en gevoelens.
Maar weet dat ik er ook voor jou ben!
loveyou hunnie.
xxxxx
Aaaaaaw'h wat mooi sweetiepie!
Een ziekte, dodelijk of niet, is altijd heel kloten. Het veranderd je, je emoties en gevoelens.
Maar weet dat ik er ook voor jou ben!
loveyou hunnie.
xxxxx
narcissa zei op 6 dec 2014 - 15:10:
Weet je dat dit me de tranen zowat over mijn gezicht liet lopen. Ik hoop echt dat je je snel weer wat beter gaat voelen. Ziek zijn is niet fijn en allemaal niet als het langdurig is. Je hebt je emotie echt heel goed weten te beschrijven, dat is iets dat niet veel mensen kunnen, volgens mij. Je eigen emotie is veel moeilijker op papier te zetten dan de emotie van een persoon die je verzonnen hebt voor een verhaal. Heel knap gedaan!
Beterschap en houd je sterk
Weet je dat dit me de tranen zowat over mijn gezicht liet lopen. Ik hoop echt dat je je snel weer wat beter gaat voelen. Ziek zijn is niet fijn en allemaal niet als het langdurig is. Je hebt je emotie echt heel goed weten te beschrijven, dat is iets dat niet veel mensen kunnen, volgens mij. Je eigen emotie is veel moeilijker op papier te zetten dan de emotie van een persoon die je verzonnen hebt voor een verhaal. Heel knap gedaan!
Beterschap en houd je sterk
xSerenaHoran zei op 3 dec 2014 - 23:19:
Ahw... Of ik ben zo gevoelig of jij schrijft zo goed. 90% optie twee. Het is wel echt te merken dat je echt uit je hart schrijft, zo mooi. Ik kan wel honderden regels gaan typen terwijl ik er één woord van kan maken: perfect.
xoxo
Succes met je carrière als schrijfster, die jij sowieso gaat krijgen en ik dan een fan word
Ahw... Of ik ben zo gevoelig of jij schrijft zo goed. 90% optie twee. Het is wel echt te merken dat je echt uit je hart schrijft, zo mooi. Ik kan wel honderden regels gaan typen terwijl ik er één woord van kan maken: perfect.
xoxo
Succes met je carrière als schrijfster, die jij sowieso gaat krijgen en ik dan een fan word
Ik weet niet wat te zeggen na al die lieve en mooie reacties hieronder.
Je verhaal sloeg echt aan.
Het is zo sterk geschreven.
Ook ik wil me betuigen om aan je zijde te staan.
Chronisch dit soort problemen hebben blijven suks.
Voor dit verhaal zou je absoluut een nobelprijs moeten krijgen!
Perfect!
Xoxo