FanFic.nl

Friends or Enemies? [NL]

2: Time to run

Snel zette ik me af van mijn startpositie. Met zo groot mogelijke stappen sprint ik net als de andere richting de hoorn des overvloeds en stortte me op mijn wapen van keuze. Als snel had ik het grote mes weer gevonden en pakte het stevig vast, vastberaden om deze niet te verliezen. Tijd om te denken kreeg ik niet, dit kwam doordat twee vechtende tributen mijn richting uit kwamen rennen. Om te zorgen dat ik niet met het gevecht gemengd zou worden, ren ik snel naar achter, de berg af. Toen ik eenmaal van de steile helling af aan het rennen was merkte ik dat het veel steiler was dan dat ik had verwacht. Ondanks deze verandering bleef ik naar beneden rennen. Achter mij hoorde ik nog steeds de twee vechtende tributen. Vanaf dat moment klonken er veel minder kanonnen om aan te geven dat er weer een tribuut dood was. Terwijl ik naar beneden aan het rennen was moest ik goed opletten op waar ik liep, doordat er veel grote stenen waren. Maar ook groepen kleine stenen waarover je zo zou kunnen vallen. Ongeveer op de helft van de berg was het enige geluid dat ik nog hoorde mijn eigen gehijg en de twee andere tributen, die nog steeds dezelfde richting uitliepen. Opeen hoorde ik een hele harde kreet die van heel dichtbij leek te klinken. Dit werd bevestigd toen ik bijna struikelde over het dode lichaam van een van de twee vechtende tributen. De ander was nu op adem aan het komen van het gevecht. Toen ik het dode lichaam zag voelde ik mijn hart in mijn keel kloppen. Ik gaf mezelf een klein beetje tijd om rustiger aan te lopen en goed rond te kijken om te bedenken waar ik heen kon gaan.

Voor mij was een uitgestrekte vlakte met weinig begroeiing, links daarvan was een dun bos met jonge bomen, en rechts was een bos met dikke oude bomen. Ik koos ervoor om zo snel mogelijk het oude bos in te gaan en daar ervoor zorgen dat er zo veel mogelijk afstand ontstond tussen mij en mijn vijanden. Toen ik eenmaal het bos instapte voelde ik me een stuk veiliger. De tribuut die achter mij liep was gelukkig het andere bos ingelopen en was nu niet meer te zien. Ik stapte stevig door en na een tijdje lopen was zelfs het begin van het bos niet meer te zien. De grond waar ik op liep begon omlaag te lopen. De begroeiing werd hier nog dichter en het was daardoor nog moeilijker om door te kunnen lopen. Met het mes dat ik had gepakt van de hoorn des overvloeds begon ik uit te halen naar de planten voor mij. De planten waren niet erg sterk en kostte daardoor geen moeite om weg te halen. De dichte begroeiing kwam uit bij een open plek. Het was al weer een laar uur geleden sinds de spelen waren begonnen en het begon al te schemeren. Het leek mij geen slim plan om te overnachten op deze open plek en ik bleef daarom doorlopen. Toen het echt donker begon te worden begon ik te zoeken naar een plaats om te overnachten. Ik vond een redelijk diepe kuil en begon mij daarin te verdekken met een dikke laag bladeren. Deze bladerlaag was redelijk warm en al snel won de vermoeidheid het en ik viel in slaap.

Al snel werd ik wakker door de muziek die aangeeft dat de dodentelling er is. De bladeren van de bomen boven mij zaten in de weg maar ik kon genoeg zien om tributen te onderscheiden. De doden waren:

De jongen uit district 11,
Allebei de de tributen van district 6,
De jongen van 4,
Het meisje uit 7.

"5 doden.." Zeg ik in mezelf. Nog voordat ik er goed lver na kon denken viel ik alweer in slaap.

Volgende dag:

Het was al redelijk laat in de morgen toen ik eindelijk wakker werd. De zon scheen volop en het was nog warmer dan gisteren. Door deze plotselinge hitte merkte ik pas echt hoeveel dorst ik had. Voordat ik weer verder kon lopen moest ik mijn mes zoeken, deze had ik in mijn slaap laten vallen. Toen ik deze eenmaal gevonden had begon ik weer aan mijn reis. Dit keer opzoek naar water en natuurlijk een schuilplaats.
Het eerste uur dat ik aan het lopen was was door een nog dichter begroeid bos. De wortelen kwamen hier ver boven de grond en ik moest oppassen om niet te vallen. Na een uur begon dit bos iets minder begroeid te worden, en ik kwam uit eindelijk uit op een grasvlakte. Kennelijk was ik uitgekomen op een heuvel want voor mij liep de grond weer iets omlaag. Ik nam de vlakte goed in me op en zag dat er in het midden, het laagste punt, een klein waterpoeltje was. Ik besloot om erheen de lopen maar op dat moment zag ik dat een andere tribuut hier eerder was. Hij zat aan de rand van het water met zijn rug naar mij toe. Mijn eerste ingeving was om weg te lopen, maar toen kwam er bij me op dat dit de hongerspelen waren, en je alleen kon winnen door te doden. Ik draaide me weer rustig richting de tribuut. Vanaf hier kon ik zien dat het een jongen was. Rustig kroop ik op mijn buik liggend dichterbij. Het hoge gras was een goede beschutting en zorgde er meteen voor dar mijn geluid gedempt werd. Ik kwam steeds dichterbij. Toen ik uiteindelijk op 2 meter afstand was maakte de tribuut aanstalten om zich om te draaien. Maar dit deed hij uiteindelijk niet. Bang dat ik gezien zou worden ging ik nog platter liggen en keek nog meer uit met dichterbij komen. Op één meter afstand schoot ik omhoog, ik duwde mijn mes in het blote deel van zijn nek en trok hem naar achter, van het water vandaan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.