FanFic.nl

Schrijfuitdaging

♡ ~ [Thema: max 500 woorden] ~ Dinner for three

Met een glimlach en een glas wijn in mijn rechterhand keek ik naar mijn tweelingbroer Mark. De blik in zijn ogen liet mijn binnenste warm worden en trots hief ik mijn glas naar hem op.
“Op Layla,” zei ik en hij volgde geamuseerd mijn voorbeeld. Onze glazen tikten tegen elkaar aan en fonkelden daarbij rijkelijk in het kaarslicht, waarna ik tevreden een slok van de rode vocht nam.
“Bedankt voor dit etentje, Layla,” zei Mark toen. “Dat had je niet hoeven doen.”
“Ja, echt lief van je,” voegde ik daaraan toe, kijkend naar het donkere meisje dat aan het hoofd van de tafel zat. We lachten, waarna we stilzwijgend aan ons eten begonnen; spaghetti bolognese. Na een tijdje had Layla nog altijd niets gezegd en geamuseerd keek ik toe hoe Mark zijn bestek neerlegde en zich tot het zwijgende meisje wendde.
“Wil je nog wat wijn?” vroeg hij mierzoet en als vanzelfsprekend reikte ik hem de rode fles aan.
“Volgens mij heeft ze geen zin, Luke,” zei mijn broer, waarna hij schouderophalend verder at. Ik keek opzij naar het mooie, donkere meisje dat roerloos op de stoel zat en klakte triomfantelijk met mijn tong.
“Dan is er meer voor ons. Weet je echt zeker dat je niets hoeft, Layla?”
Ze reageerde niet. Natuurlijk reageerde ze niet, want we hadden haar voor het eten zo’n mooi cadeau geschonken dat ze sprakeloos was. Sprakeloos, maar gezegend.
Na ongeveer een kwartier hadden we ons eten op en glimlachend stond Mark op om de radio aan te doen. Heldere, klassieke klanken van een viool en piano vulden de door kaarsen verlichte kamer en tevreden schonk ik onze wijnglazen nogmaals vol.
“Wat zeg je Layla? Oh, dat moet ik Mark even vragen.” Ik wendde me tot mijn broer en vragend keken zijn groene ogen me aan. “Layla wil weten waar we haar ouders heen hebben gestuurd. Kun jij haar dat vertellen?” Mark grinnikte en keek het meisje liefdevol aan.
“Ja, lieverd, natuurlijk. Je ouders zijn gewoon bij je, maar ze zijn even in de slaapkamer. Wil je soms naar ze toe?”
“Nou, volgens mij vind ze het gezelliger om met ons het toetje te eten, ja toch Layla?” Ik knikte goedkeurend bij het zien van haar gezicht en sneed de kleine ijstaart, die in het midden op de tafel stond, in drie stukken. Eén stuk schoof ik naar Mark en één stuk naar Layla; het laatste stuk pakte ik zelf.
“Eet smakelijk!” zei ik vrolijk en we aten het ijs rustig op. Layla zei nog altijd niks, maar dat gaf niet. We hadden haar al gelukkig gemaakt en trots keek ik naar de diepe, bloederige rode striem die haar keel sierde. Ja, ze was gelukkig. Zeker weten.
Oh, en daarbij - doden praatten niet.

~ based on the Following

Reacties: