FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

-6-Schoten en zoenen

25 februari 2017
Lieve mama,

De wereld is in oorlog. Ik wist dat het zover zou komen, wist dat ik ooit naar het front zou moeten. Het verdrag tussen Oekraïne en Rusland kon nooit stand houden en nu, twee jaar later, heb ik gelijk gekregen. We zitten hier al vijf weken, maar we hebben de Oekraïners nog geen centimeter teruggedreven. Ze hebben betere wapens dan we dachten. Enkele raketten hebben al een gat in onze linie geslagen, een paar mensen van het leven beroofd. Wij hebben bij hen ook wel enkele doden laten vallen, maar ze weigeren terug te trekken. Het lijken net de japanners in de tweede wereldoorlog. Ze offeren zichzelf op als dat betekent dat ze op hun plaats kunnen blijven, weigeren te stoppen ook al dreigen ze te verliezen. Het is echt verschrikkelijk en de Nederlanders helpen niet. Ze lijken zich te goed te vinden om ons, de Engelsen, te helpen. We hebben toch allemaal hetzelfde doel? Ik snap het niet.

Dan is er Louis. Louis die bij de Oekraïners hoort. Hij is ook Engels, maar heeft een half jaar geleden besloten voor hen te gaan vechten. We hebben hem drie weken geleden gevangen genomen. Hij is zo mooi, mama. Zijn ogen lijken te leven, alsof ze zijn gevuld met water dat reageert op zijn stemming. Zijn haar is zacht, zo zacht, en heeft de kleur van karamel. Mama, ik denk dat ik

‘Harry! Pak je wapen, ze vallen aan!’ Met luid gekletter valt de pen uit zijn handen. Hij kijkt met een ruk op en ontmoet de blauwe ogen van Niall Horan, zijn beste vriend hier in het leger.
‘Zit daar niet zo!’ Zijn Ierse accent buigt zich rond de woorden en Harry springt op. Een krul valt in zijn gezicht en geïrriteerd veegt hij hem naar achteren, om vervolgens zijn helm op te zetten. Hij grijpt zijn wapen en stormt samen met Niall naar buiten. Ze staan stil voor hun hoofdofficier, salueren naar hem.
‘Styles! Jij bewaakt de gevangene. Horan, jij voegt je bij de rest aan de westkant van het kamp. Hup!’ De twee salueren weer, rennen dan samen weg.
Zodra ze bij het stenen huisje komen, scheiden hun wegen. Niall geeft Harry nog snel een klap op zijn schouder.
‘Ik zie je vanavond.’ Harry kijkt hem even sceptisch aan, knikt dan kort en schiet het huisje in.

De man in het huisje drukt zichzelf geschokt tegen de muur, kijkt met grote ogen op naar de binnenkomer. Dan ontspant hij.
‘Harry.’ Het klinkt als een zucht en Harry zakt op zijn knieën.
‘Lou.’ Ze drukken hun voorhoofden tegen elkaar en Harry voelt Louis’ trillerige uitademing op zijn lippen. Dan duikelt hij een sleutel uit zijn zak op en maakt de boeien los. Louis pakt meteen Harry’s hand en de man is wederom verbaasd over het verschil van grootte en huidskleur. Waar Louis’ handen klein en getint zijn, zijn die van hem groot en melkwit.
‘Harry?’ Harry kijkt op en glimlacht naar Louis.
‘Sorry, ik was even in gedachten verzonken.’ Buiten klinken schoten en Louis kijkt met grote ogen op.
‘Wat is er aan de hand?’ Harry grimast, trekt Louis dichter naar zich toe.
‘De Oekraïners vallen aan. Ze dringen het kamp aan de westkant binnen.’ Louis verstijfd.
‘Denk je dat ze voor mij komen?’ Harry haalt zijn schouders op.
‘Wie zal het zeggen.’ Buiten klinken weer schoten, binnen is het stil.

‘Ze komen dichterbij.’ Harry heeft zijn oor tegen de houten deur gedrukt.
‘Dat betekent dat ze meer dan de helft van het kamp hebben ingenomen.’ Harry knikt en Louis kijkt hem bezorgd aan.
‘Kom hier,’ fluistert hij dan. Harry gehoorzaamt, zakt naast Louis op de grond. Zodra hij zit trekt Louis hem aan zijn vest naar voren, drukt zijn lippen hard tegen die van Harry. Harry reageert bijna meteen, drukt zich dichter tegen Louis aan.
‘F*ck. Louis, ik vind je leuk,’ mompelt hij tegen de lippen van Louis, ‘dit kan niet, kan echt niet, maar ik vind je zo leuk.’ In reactie duwt Louis zich dichter tegen de soldaat aan, zet meer druk op Harry’s lippen.
‘Ik voel hetzelfde. Harry, je weet niet wat je met me doet.’ Harry kreunt en trekt zich met veel moeite terug. Hij kijkt Louis in zijn ogen en dan klinken er weer schoten. Een knal klinkt en de deur vliegt naar binnen. Net op tijd weten de twee het houten gevaarte te ontwijken en Harry trekt de kleinere jongen achter zich. Twee soldaten stormen naar binnen, maar Harry weet dat het geen Engelsen zijn.
‘Waar is hij?’ schreeuwen ze, steeds opnieuw. Harry slikt.
‘Hij is hier niet!’ roept hij dan terug.
‘Je liegt, waar is hij!’ schreeuwen de mannen weer. Harry voelt een klopje op zijn schouder en dan staat Louis naast hem. Hij zet een stap naar voren en de mannen richten hun aandacht meteen op de jongen.
‘Hier ben ik, rustig maar.’ Harry kijkt hem met grote ogen aan. Hij ziet hoe Louis zijn handen achter zijn rug houdt en met zijn vingers een pistool vormt.

Dan snapt Harry het. Zo rustig mogelijk pakt hij zijn handwapen en schiet dan tweemaal. De twee Oekraïners vallen neer en bloed verspreid zich razendsnel over de grond. Louis draait zich om en trekt Harry overeind.
‘Ga met me mee,’ smeekt hij de soldaat. Harry kijkt hem aan.
‘Hoe bedoel je?’ Louis pakt Harry’s handen.
‘Ren weg met me. Terug naar Engeland of ergens anders naar toe. Maakt niks uit, als we maar samen zijn.’ Harry kijkt hem twijfelend aan.
‘Maar, Niall en de anderen. Ik heb een eed afgelegd..’ Louis kijkt hem met grote ogen aan, pruilt.
‘Alsjeblieft?’ Harry kijkt het huisje rond, luistert naar de schoten en neemt dan een besluit.
‘Oké dan.’ Louis glimlacht breed en trekt Harry met zich mee.

17 november 2017
Lieve mama,

Australië is prachtig deze tijd van het jaar. Ik ben blij dat ik naar Louis heb geluisterd en met hem ben meegegaan. Het is hier zo zonnig en de mensen zijn zo aardig. In mijn laatste brief heb ik je verteld over mijn plannen en het is nu eindelijk gebeurd.

Het was perfect. De zon ging net onder, onze vrienden waren er allemaal bij en toen heb ik het gedaan. Ik ben op mijn knieën gezakt en heb het hem gevraagd. Hij heeft huilend ja gezegd. Daarom schrijf ik je deze brief ook. Om je te melden dat het dan eindelijk tijd is. We gaan trouwen, op 16 maart 2018. Wij zorgen voor de kosten van je vlucht, beloofd. Ik hoop dat je er bij kan zijn.

Liefs,

Harry.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.