Hoofdcategorieën
Home » De Hongerspelen » The Genocide Games » 00 Proloog
The Genocide Games
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
26 feb 2015 - 22:20
Aantal woorden:
280
Aantal reacties:
12
Aantal keer gelezen:
404
00 Proloog
Ik kom net uit een bijna, oneindige writersblock and personal issues, so please keep that in mind. I'll hope dat dit mijn popjes toch warm maakt voor een stoere fanfiction crossover? Dikke Kus
Soundtrack
https://www.youtube.com/watch?v=nQn8hhDWVpc
~
https://www.youtube.com/watch?v=nQn8hhDWVpc
~
Alles was zwart. En ik staarde versuft naar de witte muren.
Zacht fluisterend, terwijl ik nerveus heen en weer wiegde. Met mijn armen stevig om mijn benen geklemd.
Alles was zwart. Alles was zwart. En ik hoorde stemmen. Maar ik herinnerde me niet meer of ze echt waren.
Ik probeerde adem te halen, maar ik kreeg nog nauwelijks lucht.
Ik kon alleen maar denken aan hem. Hij was alles wat ik me nu herinnerde.
Terwijl ik gevangen zat in een oneindige psychose.
Op de achtergrond hoorde ik een alarm. En ik hield meteen op met fluisteren, terwijl ik alle woorden probeerde te begrijpen.
Flitsen van beelden maakten me misselijk. En ik begon harder heen en weer te wiegen. In het zwart verschenen witte, gegraveerde letters.
Ze vormden in een snel tempo, ontelbare lijsten van namen. Terwijl ik steeds minder lucht kreeg en elke seconde banger werd dan de vorige.
Het voelde alsof ik stilaan doodging. En ik knipperde verwoest mijn tranen weg.
Het alarm werd steeds luider, tot het uiteindelijk ook mijn eigen geschreeuw overstemde. Ik herinnerde me niet eens meer, dat ik was begonnen met schreeuwen.
Recht voor me verscheen een grote naam in de honderden, rijen met lijsten. Vijf letters. Horizontaal.
W – O – L – F – F.
‘Wolff,’ fluisterde ik schor en mijn hoofd blokkeerde. Alsof ik plots was gestopt met ademhalen.
Ik herinnerde me alles weer.
Elk detail werd meteen haarscherp, terwijl het alarm zo luid werd dat het in een schel gefluit overging.
Ik werd voorbereid op de Genocidespelen. En hij ook. Want ik had één van de twee diepste, angsten.
De angst om anderen kwijt te raken en dood te gaan.
Ik hapte naar adem en hield mijn handen huilend rond mijn keel geklemd.
Voordat ik besefte wat ik deed en verkrampte.
‘Wolff! Wolff! Wolff!’
Reacties:
Klinkt spanned! I'm im!
X