FanFic.nl

Het uur van de wolf

I

Een met bloed bespatte gestalte doemde voor haar op. Een wolf. Zijn gezicht was vertrokken in een woedende grimas. Bloed droop uit zijn mond, langs zijn gladgeschoren kin en nek, en in zijn vieze, gehavende shirt. Hij had net gedood. Zijn haar was donker, dik en wild, zoals bij alle wolven het geval was. Zijn ogen, lichtgeel van kleur, glinsterden in het vroege ochtendlicht. De pupillen waren kleine zwarte ovalen, en ze leken in de baan van zijn blik de mist weg te branden.
Hij had haar uitgekozen als volgende slachtoffer.
Ze haalde diep adem en voelde de koude, natte lucht door haar neus, keel en longen gaan. De mist begon al weg te trekken, en snel zou het hele slagveld zichtbaar worden. De energie golfde door haar lichaam.
Zijn met bloed bedekte handen waren klauwen geworden, met lange zwarte nagels die eindigden in dodelijke punten. Hij nam zijn positie in: licht gehurkt en voorover gebogen, en begon om haar heen te cirkelen. Zo leek hij meer beest dan mens, maar zij liet zich niet intimideren.
Ze begon zijn houding na te bootsen en danste met hem mee. Ze had alleen oog voor hem, maar hoefde niet bang te zijn voor een onverwachte aanval uit een andere hoek. Alle waterdruppeltjes in de lucht voelde ze op haar blote huid, en ze vertelden haar dat deze wolf de enige vijand in haar buurt was.
Toen ze, samen met haar zus en moeder, in die ijzige winternacht het slagveld op was komen lopen in alleen een sportbeha en kort broekje, hadden alleen de mensen het vreemd gevonden. Ook haar tegenstander was zich niet bewust van zijn duidelijke nadeel.
Ze voelde dat de wolf op het punt stond aan te vallen, ook al verried zijn houding nog niets. Ze hield haar handen klaar en de spreuk vormde zich al op haar lippen.
Op dat moment klonk een geluid als een zweepslag. Slierten van water en lucht sloegen razendsnel in op haar vijand, en hij zakte bloedend in elkaar.
Geïrriteerd keek Annika om, recht in de ogen van de heks die haar voor was geweest. 'Die kon ik wel hebben,' mompelde ze tegen haar zus, maar ergens was ze wel blij met haar ingrijpen.
'Mam wil je,' hijgde Sami, en ze steunde met haar handen op haar knieën. Ze had bijna al haar kracht verbruikt.
'Waarom?'
'Kom nou Annika!' snauwde haar zus. 'We zijn aan het verliezen!'
Annika had niks doorgehad. Sami wenkte haar met een knikje van haar hoofd en rende de mist in, naar Polka toe. Annika volgde haar zus zo snel ze kon. Met elke seconde die voorbij ging trok de mist verder op en voelde ze haar kracht afnemen. Ze zag steeds meer lichamen in het gras liggen, slachtoffers van de strijd. De meesten waren mensen, maar er lagen ook veel heksen en wolven tussen.
Ze vloekte binnensmonds. De wolven waren duidelijk buiten zinnen van woede. Polka zou dit keer niet gelijk krijgen. Haar vloek had de strijd alleen maar heviger gemaakt, na een jarenlange sluimerende wapenstilstand. Annika's eerste veldslag zou een verloren veldslag worden.
De zon was haar energie letterlijk aan het wegbranden, en ze kon haar zus nog maar moeilijk bijhouden. Ze zag Sami verdwijnen in de richting van een opdoemende bomenrij. Ze zwaaide vermoeid haar lange, koperkleurige haar uit haar gezicht en versnelde haar pas.
Haar instinkt schreeuwde: gevaar!
Plots schoot een donkere schaduw rechts lang haar heen en kwam voor haar tot stilstand. Ze had hem niet op tijd voelen aankomen. Een brandende pijn ontstond in haar rechter bovenarm en heup, en ze vloekte nu hardop. Ze stopte abrupt en voelde het gras in haar voetzolen snijden. De mist was bijna helemaal opgetrokken nu. Ze ademde zwaar.
Hij stond een paar meter verderop, tussen Annika en de bomenrij in. Hij versperde haar de weg naar veiligheid. De wolf stond echter niet in de aanvalshouding, maar rechtop. Hij had geen bloed om zijn mond, maar zijn handen daarentegen waren helemaal bedekt met de plakkerige rode substantie. Dat kon nooit allemaal van haar zijn.
Annika deed een stil gebedje. Ze werd zich steeds meer bewust van de stilte om haar heen. Het geweld kwam tot zijn einde, ze hadden verloren.
Overal om haar heen kwamen nu wolven aanlopen, ze liepen als mensen: rechtop en zelfverzekerd. Er was niemand in de buurt die haar kon helpen. Angst en wanhoop overspoelden haar. Alleen haar laatste redmiddel kon haar leven redden.
Haar wanhoop was zo groot dat ze haar emoties en energie niet meer onder controle had. Instinctief zoog ze al het water uit haar omgeving op. De laatste restjes mist losten op en legden het met bloed doordrenkte slagveld open.
Een storm van water ontstond om Annika heen. Hij bouwde snel op tot het leek of haar hele wereld uit water bestond. Met de kracht van honderd golven werden de wolven weg geslingerd. Zijzelf werd meegesleurd en ze smakte tientallen meters verder tegen de grond.
Met haar laatste beetje energie kroop ze achter de beschutting van een grote struik, hopend dat de wolven haar niet zouden vinden.

Reacties: