FanFic.nl

Angels

3.

Een koude rilling liep plagend traag over Bill z’n ruggengraat toen hij buiten op de stoep stond. Het was putje winter, het sneeuwde en het hele landschap leek doods. Bill zuchtte even, keek naar de wolkpluim die uit z’n mond ontsnapte en zette toen de kraag van z’n jas wat hoger. De sjaal rond zijn nek werd nog wat meer aangespannen en zijn handschoenen graaiden naar de warme jaszakken. Scotty merkte helemaal niets van de bijtende kou en kwispelde vrolijk in het rond. Voor het eerst die avond verscheen er een gemeende grijns op z’n gezicht.
“Jij bent al even gek als ik, weet je dat?”� zei hij geamuseerd tegen de hond die hem met grote puppyogen aankeek. De staart van Scotty wiegelde nu nog meer en z’n tong hing halverwege z’n lijfje. Hoewel hij besefte dat iedereen hem kon zien en dat iedereen hem als gestoord zou kunnen bestempelen, bleef hij toch met z’n huisdier praten. Waarom wist hij niet maar hij had het gevoel dat honden echt wel begrepen wat er in hun baasjes hoofd omging. Niet meteen zoals mensen dat kunnen maar misschien een soort van.
Scotty blafte even luid en sprong levendig om Bill heen, teken om te vertrekken. Vrijwel meteen liet Bill zijn hond van de leiband en liep richting het parkje. Eerst en vooral omdat Scotty daar ontzettend graag ravotte en ten tweede: Bill kon er eindeloos staren in het kappelende water van het meertje. Vooral ’s avonds was het plaatje zo mooi en zo romantisch dat hij er uren zou kunnen blijven zitten. Gewoon al om al het moois te kunnen aanschouwen, ook al was het maar zo klein of zo miniem als een plasje vuil water. Soms, als hij geluk had, kreeg hij kleine kinderen te zien die vrolijk met hun mam kwamen wandelen, of de eendjes voederen, of gewoon languit in het gras lagen te genieten. Hij hield van kleine kinderen, van hun onschuld, van hun ontzettend mooie ogen die iedereen wisten te overtuigen. Het leek wel alsof niemand hen kon weerstaan en dat ze de hele wereld zouden kunnen overnemen, gewoon door zo lief te kijken.
Hij werd wakker geschud uit z’n gedachten door het geblaf van Scotty. Meteen merkte hij dat ze het parkje hadden bereikt en eventjes haalde Bill z’n handen uit de jaszakken. Hij floot Scotty bij zich, haalde nu ook de halsband weg en liet het beestje de vrije loop. Ergens wist hij ook wel dat hij zich geen zorgen hoefde te maken, Scotty ging nooit ver weg maar aan de andere kant bleef hij waakzaam. Niet zozeer omdat hij z’n trouwe viervoeter niet vertrouwde maar omdat hij misschien per ongeluk onder een wagen zou terecht komen of iemand die hem zou meenemen. Absurd, aangezien het parkje afgelegen was en geen mens hier kwam na achten maar toch bleef Bill alert. Je wist immers nooit in welk hoekje het gevaar dreigde, zeker nu hij zo’n raar voorgevoel had. Hij kon het niet plaatsen, kon niet zeggen welk gevoel het precies was maar het leek wel alsof iemand hem nauw in de gaten hield. Ergens voelde hij een aanwezigheid maar hij kon er geen naam op kleven. Het zorgde er enigszins voor dat hij zich ongelofelijk onrustig voelde maar aan de andere kant dan ook weer beschermd om één of andere reden.
Uit zichzelf liet hij zich in het bevroren gras zakken en rilde even als de kille kou door z’n jeans kroop. Toch gaf hij niet toe aan de prikkels en bleef hij koppig naar het water kijken. De weerspiegeling van de grote, witte maan was te prachtig om links te laten liggen. Ook de fonkelende sterren kregen hun plaatsje in het water en zorgde voor een beeld dat Bill voor eeuwig in zich wilde opslaan. Het enige wat hij zou veranderen, was een persoon naast zich. Hij kon het al voor zich zien… Twee gedaantes die weerspiegelden in de spiegel van water. Een jongen met zwarte haren, gehuld in strakke kledij en opvallende make-up met aan z’n zijde een knap meisje met bruine, golvende haren. Witte kledij verborg haar prachtige lichaam en diamantjes in haar oren schitterden net zo mooi als de helderste ster aan de zwarte hemel.
Bill zuchtte, grabbelde naar een keitje naast zich en gooide het ding genadeloos in het water. Grote kringen verspreidden zich over het gladde oppervlak en liet de maan vertroebelen. Heel voorzichtig liet hij het verdriet toe en voelde hoe een traan heel zachtjes over z’n wang kroop. Het leek wel alsof het druppeltje niet wist of het er wel goed aan deed om zichzelf te vertonen. Om zichzelf te laten overkomen als een teken van zwakte. Huilen hielp helemaal niets aan het oplossen van het probleem maar het luchtte wel op… Althans voor eventjes.
Ergens snapte Bill het niet. Waarom kon niemand hem accepteren om de jongen die hij was? Waarom kon Tom hem niet steunen in wat hij echt geloofde? Waarom moest de persoon waar hij het meest om gaf, hem de keuze laten maken tussen hem of z’n engel? Alsof het voor Bill nog niet moeilijk genoeg was…
Z’n handen graaiden in het gras en trokken samen bij het voelen van de kou. Hoewel Bill wist dat z’n vingers in geen tijd zouden bevriezen, trok hij ze toch niet terug. Het bijtende gevoel in z’n vingertoppen stelde niets voor bij de pijn die hij voelde in het binnenste van z’n hart. Hij zou een keuze moeten maken maar wat hij ook zou kiezen, hij zou iets belangrijks moeten laten vallen. Hij begreep het niet, waarom kon hij die twee dingen niet combineren? Waarom lukte het hem niet om zowel Tom aandacht te geven als de zoektocht naar z’n engel verder te zetten? Waarom was hij er zo verdomd van overtuigd dat hij één iemand ontzettend hard zou moeten kwetsen?
Hij schrok van een geluidje achter zich en legde z’n linkerhand op de plek waar z’n hart aan een onmenselijk tempo klopte. Schuchter draaide hij z’n hoofd naar de plaats waar hij dacht dat het geluid vandaan kwam. Hij kneep z’n ogen tot spleetjes omdat het nu echt wel donker begon te worden en ademde heel onregelmatig.
“S…scott? Ben jij dat?”� fluisterde hij voorzichtig terwijl hij z’n lichaam onder controle probeerde te houden. Na een paar seconden kwam er nog steeds geen reactie, waarop Bill benauwd overeind klauterde. Nu pas merkte hij hoe z’n knieën knikten en hoe z’n ademhaling angstig klonk
“Scott! Jongen, kom eens hier!!”� schreeuwde hij nu paniekerig. Z’n lichaam draaide wanhopig rond zijn as, hopend dat hij snel het lijfje van z’n hond zou vinden. Hij merkte hoe z’n vingers krampachtig naar het mobieltje grepen en hoe z’n benen zichzelf verplaatsten naar de ingang van het parkje. Hij was officieel bang!
“SCOTT, hier komen!”� gilde hij nu best hoog. Het stelde hem enigszins gerust dat hij onder de verlichtingspaal stond. Een opgeluchte zucht ontsnapte uit z’n keel toen hij geblaf hoorde. Het verdween al snel toen hij aan de andere kant van z’n lichaam gekraak gewaarwerd. Meteen versnelde zijn hartslag weer en schoten z’n ogen waagwijd open. Hij was zo verdomd bang dat er iemand uit de struiken zou springen, hem zou aanvallen, hem zou slaan of vermoorden of erger nog: verkrachten!
Snel draaide hij z’n hoofd opnieuw en riep nog meerdere keren naar z’n hond die nonchalant kwam aanhuppelen. Schuchter keek hij nog eens achterom maar zag nog steeds niet. Vliegenvlug bracht Bill de halsband terug aan bij Scotty en liep als een gek terug naar huis. Z’n ademhaling klonk als iemand die al uren aan het rennen was maar het maakte hem niets uit. Steeds weer kwam het gevoel dat iemand hem achterna zat, dat iemand hem in de gaten hield, dat iemand hem observeerde in alles wat hij deed. Om de vijf stappen schoot z’n hoofd even achter zich om zeker te zijn dat hij niet werd gevolgd. Pas wanneer hij de hoek om liep en z’n ouderlijke huis in de verte zag opdoeken, voelde hij zich wat rustiger. Toch bleef hij een tempo aanhouden met Scotty dicht bij zich. Ergens wist hij dat dit de laatste keer was dat hij zo laat nog ging wandelen met z’n hond, zo bang was hij.
Totaal met z’n gedachten ergens anders liep hij een verhuiswagen voorbij. Normaal gezien zou Bill zoiets hebben opgemerkt, zou hij blijven staan tot hij iemand zag maar deze keer was hij zo blij dat hij thuis was. Met trillende vingers stopte hij de sleutel in het sleutelgat en opende de deur met een ruk. Meteen liet hij Scotty los en knalde de deur met een zekere kracht in het slot. Opgelucht liet hij zichzelf tegen het hout naar beneden zakken en liet z’n hoofd in z’n handen vallen. Dit deed hij nooit meer anders wist hij dat z’n laatste uur er sneller zou zijn dan ooit verwacht! Althans, dat dacht hij…

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.