FanFic.nl

Angels

5.

Een kwartier later en een miljoenen steentjes tegen z’n raam, zuchtte Bill nu dramatisch en gooide het deken van zich af. Zijn koude voeten stak hij meteen in het paar pantoffels die naast het bed stonden en in een ruk trok hij z’n badjas van de kapstok die aan de kast hing. Wie die persoon ook was onder zijn raam, hij kon hem of haar gewoon de meest lelijke dingen verwensen. Hij zou die persoon graag bekogelen met zware voorwerpen, of hij zou de persoon vervloeken met de verschrikkelijkste plagen ooit, of hij zou de persoon eigenhandig de hel in duwen en nog eens goed spugen in het gezicht. Of hij kon die persoon ook gewoon toeschreeuwen dat hij moest oprotten. Ja, dat zou misschien wat minder kwaadaardig zijn en minder levensbedreigend dan de vorige opties. Even had hij gedacht dat die idioot het zou opgeven maar als hij het al een kwartier volhield, dan had hij er wellicht geen moeite mee om nog een uur verder te gaan. En dat was nu iets wat Bill voorlopig niet hoefde. Dus even heel vriendelijk die persoon de huid vol schelden en het probleem was opgelost.
Met een ongelooflijk grote zwaai trok Bill de gordijnen open en rukte nogal hard aan de sloten van het raam. Met een zekere kracht kreeg hij die open en liet zich voorover hangen. Hij schraapte al z’n keel en vond net zijn eerste woord van de tirade toen hij merkte wie er onder z’n raam stond. Zijn mond viel onmogelijk nog wijder open, zijn ogen puilden uit hun oogkassen en zijn lichaam begon te trillen als een rietje. Om nog maar niet te spreken over z’n hart dat als een gek tegen z’n ribben aandreunde.
Enkele meters onder hem stond een meisje te grinniken. Een meisje dat hij al zo vaak in zijn dromen had gezien. Haar golvende haar lag nonchalant op haar schouders te rusten, haar glimlach verblindde hem ogenblikkelijk en een diamantje reflecteerde door de maneschijn. Waar was hij? Was hij dood of zo?
“Bill, kom je eens naar beneden, wil je?”� Oh god, ze wist hoe hij heette? Wie was zij in hemelsnaam en wat deed zij op een avond zoals deze hier, in Loitsche?
Hij opende zijn mond om iets te zeggen maar sloot hem al snel toen geen enkele klank over z’n lippen wilde rollen. Hij kon alleen maar trillen, zweten, staren en sterven.
“Kom op nou, moet ik je komen halen misschien?”� Ze ging rustig verder met haar hemelse stem en leek het nogal komisch te vinden. Haar lach weerklonk door de ruimte en liet Bill voor even wegzweven. Hij herstelde zich vrij snel en zocht naar de gepaste woorden.
“W..wie ben j..jij? H…hoe weet jij h..hoe ik heet? W..waar kom jij vandaan?”� God, hij had zich nog nooit zo geschaamd door zijn gestotter! En nog net bij het meisje dat als twee druppels water leek op het plaatje op zijn computerscherm. Het leek wel alsof ze tot leven was gekomen en nu opeens haar gezicht toonde. Was het toegestaan om flauw te vallen?
“Zoveel vragen voor zo’n stille jongen zoals jij. Waarom wees je geen gentleman en laat je me niet binnen zodat ik tenminste in de warmte je vragen kan beantwoorden. Zou me nogal gezelliger lijken dan hier in de vrieskou te blijven staan, weet je?”� Ze ratelde aan één stuk door en Bill betrapte zich erop dat hij begon te grijnzen, al was het heel voorzichtig. Hij speurde haar hele gezicht en lichaam af en kronkelde even z’n voorhoofd toen hij opmerkte dat ze geen vleugels had. Hoe kon dat nu in godsnaam?
Hij trok zijn schouders op, gooide het raam terug dicht, sprong in een paar seconden in verse kleren en liep toen stuntelig naar beneden om de deur te openen voor haar. Zoals verwacht stond ze netjes voor de deur en wandelde ze zo nonchalant binnen dat Bill zou geloven dat ze hier al vaker was geweest. Het leek wel alsof ze het huis uit haar duim kende want ze hing haar jas op aan de kapstok net onder de trap en wachtte aan de deur van de woonkamer. Met open mond ging hij haar voor en wees zwijgzaam naar de sofa. Hoe ze het deed, wist hij niet maar hij kon in haar buurt nauwelijks nog iets zeggen. Ten eerste omdat ze zo verdomd mooi was en ten tweede omdat hij bang was dat hij iets ontzettend idioots zou zeggen. Het laatste wat hij wilde, was dat ze zou vertrekken omdat hij zogezegd oppervlakkig was. Hoe onzeker Bill ook was, hij was er toch mooi van overtuigd dat hij ook wel degelijk diepgang had, al was niet iedereen daarmee akkoord. Hij had z’n eigen ideeën en opvattingen en dat maakte hem anders dan iedereen. Eerlijk gezegd maakte het hem ook niets uit, er waren gewoon dezelfde mensen. Als hij mocht kiezen dan bleef hij gewoon zoals hij nu was, uniek. Niemand die hem kopieerde of hem nadeed, net wat hij wilde. En zo mocht het ook blijven.
Hij keek op bij het horen van een niet zo subtiele kuch en staarde secondelang in haar diepbruine ogen. Ze glimlachte lief en leek zo schattig dat hij haar zou knuffelen moest hij niet met die hevige kriebels in zijn buik zitten. Ergens was hij gewoon bang dat ze zou merken dat ze veel meer met hem deed dan hem alleen maar te doen zwijgen.
“Ehm… Wil je soms een warme chocomelk?”� vroeg hij dan uiteindelijk maar om te stilte te breken. Niet dat ze onaangenaam was maar voor de eeuwige prater viel het niet zo heel gemakkelijk. Hij zuchtte dan ook opgelucht als ze een instemmend knikje gaf en spurtte zo snel mogelijk naar de keuken. Nog nooit had hij zoveel moeite om melk op te warmen, om het juiste aantal chocopoeder in te scheppen en om het op zo’n deftig mogelijk manier op te dienen. Pas toen ze beide een mok in hun handen hadden en Bill zonder struikelen was gaan zitten, keerde de rust in zijn lichaam terug.
“Zo, vertel eens.”� mompelde hij terwijl hij de rook wegblies die uit de dampende mok kwam. Misschien had hij de melk toch ietsje te lang laten verwarmen…
“Wel, ik ben Fay. Ik weet hoe je heet omdat je moeder bij mij thuis is en ik ben net naar hier verhuisd.”� antwoordde ze rustig op de vragen die Bill enkele minuten eerder had gesteld. Ze giechelde even bij het zien van Bill’s gezicht, waarop nu een gefronste wenkbrauw was te zien, en nipte toen even van haar chocomelk.
“Jouw beurt.”� zei ze nog net toen ze handig de mok op het tafeltje zette. Ze ging in een gemakkelijke positie op de sofa zitten en keek Bill geïnteresseerd aan.
“Mijn beurt?”� vroeg Bill verbaasd en zette toen ook zijn mok weg. Hij ging in het spiegelbeeld van Fay zitten en staarde haar gefascineerd aan. Ze was echt een kopie van het meisje op die afbeelding. Net hetzelfde geboorteplekje op haar neus, net dezelfde kleur van ogen, net dezelfde golvende krullen in haar bruine haren. Zelfs haar glimlach leek hetzelfde. Fay was gewoon haar en omgekeerd…
“Om over jezelf te vertellen.”� Bill z’n mond vormde een grote ‘O’ en even wist hij niet wat te doen. Zijn engel zat voor zijn neus en ze vroeg hem te vertellen over zichzelf? Wisten zij dan niet alles over hun uitverkorene? Of was dit slechts een test en wilde ze zich niet meteen voorstellen als zijn beschermengel?
“Ik ehm ben dus Bill Kaulitz, zeventien jaar. Ik heb een tweelingbroer Tom en een moeder Simone. M’n ouders zijn gescheiden toen we een jaar of zeven waren maar nu is mijn mam samen met Gordon. Heerlijke vent, dat wel. Ehm, ik ga nog naar school, hou van muziek en heb de pest aan broccoli.”� Daarmee sloot hij af want het klopte als een bus. Hij vond het walgelijk om te zien hoe mensen dat groene gedoe in hun mond konden proppen zonder het na vijf seconden terug uit te spugen. Er alleen maar aan te denken, bezorgde hem opnieuw al koude rillingen.
“Simone lijkt me wel een lieve moeder, Tom heb ik niet echt gesproken. Hij had meer interesse voor m’n zusje.”� Hemel, had Fay dan nog een zus? Misschien was zij dan wel de engel voor Tom? Alhoewel, Tom geloofde niet in engelen dus hij zou haar toch nooit mogen zien dan?
“Waar kijk je naar?”� vroeg ze nu opeens toen hij haar nogal verbaasd aanstaarde. Hij kon het nauwelijks geloven dat ze hier zat, in de sofa, voor zijn neus, nu.
“Naar jou.”� Bill sloeg meteen zijn hand voor zijn mond en sloot zijn ogen. Kon het nog gíªnanter dan dit? Waarom moest hij altijd alles eruit flappen alsof het niets was? En alsof het nog niet ander kon, hoorde hij hoe Fay opeens in de slappe lach schoot. Mooi gedaan Bill, daar gaat je eerste indruk!
“Je bent echt grappig Bill, waarom kwam ik je nog nooit eerder tegen?”� grapte ze. Ergens voelde het aan alsof het geen grapje was maar eerder een teleurstelling. Alsof ze al een heel eind op zoek was naar Bill, althans dat leidde hij daaruit af.
“Fay? Wie ben je echt?”� vroeg hij zo stil mogelijk terwijl hij zachtjes op z’n onderlip beet. Hij keek toe hoe het meisje voor zich vooroverboog en haar hand soepel om de mok sloeg. Ze glimlachte even en dronk toen nog wat van het inmiddels afgekoelde drankje.
“Dat vertel ik je ooit nog wel eens.”� fluisterde ze uiterst zacht. Ze stond op, liep door naar de keuken en plaatste de lege mok op het aanrecht.
“Nou, ik moet maar terug gaan. Ik wilde je uitnodigen op ons feestje, op aandringen van je moeder. Je ziet wel als je nog eens komt, goed?”� Met die woorden gaf ze een snelle kus op de wang van Bill en liep toen zelf naar de voordeur. Op het moment dat de deur in het slot viel, liet Bill zijn hand over zijn wang glijden terwijl hij als verbluft naar het meisje staarde die langs het raam huppelde. Voor even dacht hij te dromen, kneep hij in zijn wang en besefte hij dat dit werkelijk was gebeurd.
Ze bestond. Fay, z’n engel…

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.