FanFic.nl

Bill [TC]

2.

Schouder tegen schouder, hand in hand. Zo liepen we de straat uit terwijl de zonnestralen nog steeds talrijk over onze schouders streelden. Hier en daar bleven mensen staan om ons goed aan te staren, om dan met een walgende blik in hun ogen weg te kijken. Ik had er ondertussen al wel mee leren leven. Je besliste namelijk niet zelf op wie je verliefd werd, aan wie je je hart toevertrouwde. Dat het nu toevallig aan de persoon was waarvan ik het helemaal niet verwachtte, maakte het voor mij alleen maar mooier. Ik kende hem al m’n hele leven, ik had hem alles verteld, hij wist wat ik dacht. Als er één iemand was die kon weten dat ik het echt met iemand meende, dan was hij het wel.
Ik kon me nog zo goed en helder herinneren hoe ik reageerde op hem, toen ik eindelijk aan mezelf had toegegeven dat hij meer voor me betekende dan enkel maar een zielsverwant. Zo bloosde ik wanneer hij halfnaakt de badkamer binnen kwam zonder kloppen. Ik kon toen nauwelijks m’n ogen van hem afhouden, zo mooi en volmaakt vond ik hem. Gewoon, zo opeens. En zo ook voelde ik telkens m’n vingers trillen bij het spelen van emotionele liedjes, die een speciale waarde voor onze band hadden. Het leek toen wel alsof hij in me zat en hij me dirigeerde hoe ik de klanken moest brengen. Hij maakte mijn leven gewoon compleet, alsof hij wist wat ik allemaal nodig had.
“Ze kijken weer naar ons.”� De gekwetste toon in z’n stem liet me opkijken. Zijn prachtige glimlach was verdwenen en had plaats gemaakt voor een pruillipje. Zijn ogen keken me oprecht verdrietig aan, met een tikkeltje woede. Hij kon soms zo opvliegend worden als mensen hem onterecht beschuldigden van iets. Hij kon, net als ik, niet omgaan met het feit dat iemand zich zou verzetten tegen onze liefde.
“Niet aan je hart laten komen liefje, we weten wel beter.”� M’n vingers graaiden zich als vanzelf uit z’n greep en streelden kort, maar lieflijk over z’n warme wang. Ik haatte het als mensen hem van streek brachten met hun irritante blikken of hun lichaamshouding. Ze wisten niet eens wat ons verhaal allemaal inhield. Ze beseften niet eens hoe puur onze relatie was, hoe perfect we elkaar konden aanvoelen en aanvullen.
“Ze bekijken je alsof je me dwingt om…”� fluisterde hij bedrukt in mijn oor. Hier hadden we het al zo vaak over gehad. Bepaalde personen zagen mij als iemand die zijn willetje altijd kreeg, ook als de ander het niet zou willen. Mensen dachten dat ik hem kwaad zou aandoen, alleen maar om mijn plezier. Ze hadden het verkeerd. Alsof ik ooit iets zou doen zonder zijn toestemming, dat kon ik niet eens.
“Zolang jij weet dat het niet zo is, dan maakt het mij niets uit. Echt niet lief.”� antwoordde ik eerlijk en kalm. Ik wilde niet dat hij zich nog drukker zou maken om iets waar we toch niets aan konden veranderen. Hoewel ik aan iedereen duidelijk probeerde te maken dat m’n bedoelingen goed waren, hun meningen en ideeën kon ik gewoon niet beheersen.
“Maar…”� Ik drukte m’n wijsvinger tegen z’n lippen en sloeg m’n arm om zijn middel. Pas toen ik merkte dat hij effectief zou zwijgen, haalde ik m’n vinger terug weg en nam z’n mooie kin vast. Mijn ogen inspecteerden z’n gezicht en bij het zien van zijn prachtige ogen, durfde ik te glimlachen.
“Je krijgt nog eens rimpels van al het nadenken. Niet doen, oké?”� Ik streelde nog even over z’n neus en plofte toen een luchtkusje op z’n onderlip. Hij giechelde zachtjes en ik wist dat het weer goed was. Niet vergeten, maar wel terug oké voor eventjes.
“En nu ga je naar de badkamer. De normale dingetjes gaan doen, dan maak ik het bed op.”� Ik opende de voordeur van het appartement en duwde hem plagerig naar binnen. De sleutels gooide ik op het tafeltje en meteen liep ik door naar het raam. Berlijn was zo mooi ’s avonds, zo integrerend. De duizenden lichtjes maakten het zo speciaal, zo onschuldig, zo beeldig. Ik woonde hier graag, dat kon ik wel toegeven, maar het was niet mijn ouderlijke thuis. Het was niet bij Simone die ons altijd zo hartelijk ontving en ons bedolf onder de knuffels en kussen. Het was niet bij Gordon die me altijd aanwakkerde met zijn energie en me uitdaagde in een gitaarwedstrijdje. Het was niet Scotty die blafte alsof z’n leven ervan afhing als hij gestommel hoorde in de gang, omdat ik te veel had gedronken. Het was niet Kasimir die naar me blies als ik per ongeluk het eten op de verkeerde plek had gezet. Het was gewoon niet zoals anders.
Met een zucht draaide ik me om en liep stil naar de badkamer. Zoals gewoonlijk stond de deur op een kiertje en kon ik zien hoe hij de make-up van z’n oogleden haalde. De watten werden mooi in het prullenbakje gegooid, dat had ik hem aangeleerd. Ik slikte even toen hij z’n vingers over die prachtige kaaklijnen van hem liet trippelen. Hij was gewoon zo mooi. Z’n haar was een beetje warrig en viel nu minder gracieus over z’n ranke schouders. Zijn ogen waren nu eerlijk, niet meer verstopt onder een vleugje bescherming. Nu was hij de jongen die m’n hart had weten te veroveren.
Ik liet hem maar eventjes verder doen en strompelde naar de slaapkamer. Het eerste wat ik deed, was het gordijn dicht trekken en mijn nachtlampje aanknippen. Het bed lag overhoop en met een kleine grijns op m’n gezicht nam ik het donsdeken en klopte het op zodat het er weer voortreffelijk uit zag. Ook de kussen ondergingen hetzelfde lot en werden toen goed op hun plekje gelegd. Daarna trok ik m’n kledij uit. Eerst moest m’n shirt er aan geloven, dan m’n schoenen, kousen en als laatste m’n broek. Ik legde de kledingstukken nauwkeurig op het bankje tegen de muur en kroop alvast onder het heerlijke deken. M’n ogen sloten zich voor even en ik haalde opgelucht adem. Alweer een dag voorbij gegaan met hem aan m’n zijde. Alweer een dagje zonder de angst dat hij me opeens zou verlaten.
Ik keek op bij het horen van de deur dat in het slot werd geklikt. Hij stond enkel in z’n boxer gehuld tegen de kast. Wellicht was hij nu aan het denken wat hij morgen zou kunnen aantrekken. En zoals gewoonlijk kwam hij gewoon bij me liggen, zonder ook maar iets uit te halen. Het bleef even stil maar dan liet ik m’n hand over z’n ontblootte onderrug glijden.
“Je weet dat ik ontzettend veel van je hou hé? Wat de anderen ook mogen denken?”� Mijn neus streek voorzichtig over de zijne terwijl ik z’n ogen probeerde te onderscheiden in het donker. Het was moeilijker dan ik had gedacht en met een glimlach op m’n gezicht sloot ik m’n ogen maar.
“Ik weet het. Ik hou ook van jou.”� Met die woorden kreeg ik een kus op m’n lippen gedrukt, die ik maar al te graag beantwoordde. Mijn vingers vonden hun weg naar z’n haren en werden daar verstrengeld. Ik hield er van om zo dicht bij hem te zijn, om zijn huid aan te raken, om z’n geur te ruiken, om zijn aanwezigheid te voelen.
Ik dommelde langzaam aan weg, mijn oor tegen zijn borst. Ik hoorde hoe zijn hartslag me compleet verdoofde en hoe ik gelukzalig in slaap viel met zijn armen beschermend om me heen geslagen.

Reden twee waarom ik zoveel van hem hield: hoewel ik me op verschillende plekken goed voelde, bestond er maar één plaatsje dat voor mij écht thuis was… In de armen van Bill.

Reacties: