Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » Overige » Fight or Give up. » ©hantou was hier

Fight or Give up.

31 mei 2009 - 14:22

369

1

145



©hantou was hier

De 15jarige Gwen is ongelukkig , en zou er alles voor over hebben om rust te krijgen. Zelfs als dat de dood zou betekenen. Alles aan zichzelf irriteerd haar , en Gwen heeft de strijd al lang opgegeven. Het enige wat ze nu nog kan doen is vallen.

Gwen laat zich op haar bed vallen , en laat haar blik door haar kamer glijden.
Haar zwart geverfde muren zijn bijna niet meer zichtbaar door het grote aantal posters op die ze opgehangen heeft, en op haar deur staat haar naam in het felroze.
Een zucht ontsnapt , en de zoveelste traan vind zijn vertrouwde weg over haar wang.
Gwen neemt het roze steentje ,dat aan een zwart touwtje om haar nek bungelt, tussen haar vingers en zucht even.
Alles in haar hoofd lijkt te strijden met elkaar. De stemmen , die ze eerst alleen hoorde in tijden van eenzaamheid , waren aan het bekvechten , en alles in haar lichaam verlangde naar rust.
Gwen laat het steentje los en staart naar een foto die ze tussen de lijst van haar spiegel had vast geklemt.
Ze laat zich van haar bed afglijden en trekt de foto uit de lijst.
Ze staart naar het beeld , dat ze zo graag terug zou willen hebben.
Een liefhebbende vader met zijn vrolijke dochter.
Elke avond als Gwen haar ogen sluit , en elke ochtend als ze ze opent vraagt ze zichzelf af wat ze fout heeft gedaan. Waarom is haar vader weggegaan?
Ze zou er alles voor over hebben om hem nog 1 keer te spreken.
Om nog 1 laatste keer zijn armen om haar heen te voelen.
Elke dag vraagt ze zich af of hij nog wel eens aan haar denkt.
Toen ze nog een klein meisje was , had ze uren voor het raam gewacht op de postbode en was ze zo ontzettend teleurgesteld geweest toen er geen brief van hem bij had gezeten.
Na 2 jaar had ze het opgegeven. Ze had zich gerealiseerd dat er geen brief zou komen. Niet van hem tenminste. Ze had doorgekregen dat het enigste waar ze op wachtte was de onverdraagelijke pijn die haar hart doorboorde elke keer als ze doorkreeg dat er nog steeds niks van haar vader bij zat.
Een vlaag van woede borreld omhoog en Gwen slaat een beeldje van haar kastje af.
Nog meer tranen vinden hun weg naar beneden.
'Gwen ,eten!'. Gwen herkent de stem van haar moeder en snel veegt ze de tranen weg.
Ze laat de foto tussen haar vingers doorglippen ,en het plaatje valt omgekeerd op de grond.

You cant push me down ,Im already on the ground.


Reacties:


Yarsea
Yarsea zei op 5 juni 2009 - 18:59:
mooi