FanFic.nl

I Will Survive

Hoofdstuk 1 Grace Fowler

Ik ben Grace.
Ik kom uit district 5.
Ik ben zestien jaar.
Ik ben dagdromerig en afwezig, maar als ik me wil concentreren lukt dar wel
Mijn beste vriend is Dylan, uit district 4.
We mogen elkaar niet zien want dat is verboden.
Toch doen we het.
We zien elkaar elke ochtend rond zonsopgang bij de rivier die onze districten scheidt.
Maar vandaag niet.
Vandaag is de boete.

Ik zit in het gras naast de rivier.
Ik voel dat het gras nog nat is van de dauw en besef dat dit wel eens de laatste keer kan zijn dat ik hier zit en naar de zonsopgang kan kijken terwijl de rivier een zacht, bruisend geluid op de achtergrond maakt. Ik hoor een spotgaai een deuntje fluiten en vervolgens nemen de anderen het over. Ik neurie zachtjes mee.
"Leuk deuntje!" Zegt een bekende stem achter me, ik weet meteen wie het is.
"Dylan, moet jij niet bij de boete zijn?" Vraag ik verrast.
"Moet jíj niet bij de boete zijn?" Vraagt hij.
"Dylan, je weet dondersgoed dat jullie boete vroeg in de ochtend is en onze boete pas tussen de middag!"
"Jemig Grace, doe eens rustig. Er is hier duidelijk iemand bang voor de boete..."
"Niet waar!!!" Bijt ik hem toe, "waarom zou ik bang zijn?!".
Eigenlijk zit ik te shaken, maar ALS ik gekozen wordt en Dylan vertelt aan zijn vriendjes/beroepstributen dat ik zit te trillen als een bang hondje dan is mijn imago bij de spelen 0.
"Grace, ik kan je zien trillen, je hoeft niet te liegen tegen me." Zegt hij.
"Waarom ben je eigenlijk niet bij de boete, dat is toch verplicht?" Wissel ik snel van onderwerp.
"Omdat er wat ophef was bij de trekking voor de meisjes is het een uurtje uitgesteld," antwoord hij, "het meisje dat getrokken werd pleegde zelfmoord."
"Maar in 4 wíllen jullie toch juist graag meedoen, jullie zijn beroeps!"
"Niet iedereen," antwoordt hij, "alleen de mensen die het kunnen betalen kunnen zo'n training krijgen." Hij kijkt serieus maar hij weet vast wel dat hij zichzelf net rijk heeft genoemd. Dylan heeft een beroepstraining gehad en heeft me leren bijlwerpen en boogschieten. Hij heeft me wel eens meegesmokkeld naar een training.
Er waren ruim 100 kinderen tussen de 8 en 18 jaar dus viel het niemand op dat er iemand extra was. Ik ontdekte dat bijlwerpen het best bij mij past en sinds dien neemt Dylan wel eens bijlen voor me mee zodat ik kan oefenen.
Hij wilt blijkbaar graag dat ik het overleef als ik daar heen ga.
"Grace," sist hij ineens, "er komt iemand aan, ik moet weg."
"Is goed." Zeg ik, "misschien tot morgen..."
"Doei"
"Doei"

Ik kijk op het touchscreen van mijn horloge, 12:00. Als het goed is gaat de boete van Dylan ook zo beginnen. Het plein loopt langzaam vol met kinderen tussen de 12 en 18 jaar. De ouders hebben zich in en grote kring het plein verzamelt.
Iedereen moet eerst wat bloed laten prikken en we beginnen pas als iedereen bloed heeft laten prikken en er ook werkelijk is.
Twee jaar geleden, toen ik veertien was, kwam er iemand niet opdagen, die was naar district 6 gevlucht omdat hij bang was voor de trekking.
Sindsdien zijn er meer vredebewakers in 5.
Ik ga tussen de meisjes van mijn leeftijd staan en denk aan Dylan, zou hij getrokken zijn? Of eigenlijk klopt dit meer: zou hij zich vrijwillig opgeven?
Vorig jaar had hij zich ook vrijwillig opgegeven maar er waren meer vrijwilligers en hij werd niet gekozen omdat hij nog maar zestien was. Nu is hij zeventien en is de kans nog groter dat ik hem nooit meer terug zie.
Niet dat hij niet sterk genoeg is om het te overleven, maar ik denk niet dat hij echt iemand kan vermoorden.
Zo is hij niet...
Ineens verschijnt Cécilia Fussy op het podium naast mijn vader, hij is burgemeester van 5. Cécilia's roze met gouden pruik valt bijna van haar hoofd af, zo groot is hij. "Hallo iedereen, welkom, welkom.
Vandaag zien we wie de eer krijgt om mee te doen aan de 46e hongerspelen! Dames gaan voor!' Ze loopt naar de metalen bak met namen. Hij is dit jaar van metaal omdat district 5 voor alle elektriciteit en technologie van het Capitool verzorgt. Ze steekt haar hand in de bak en maakt een paar rondjes. Als ze eindelijk een kaartje heeft gepakt, rolt ze hem uit en zegt op haar extreme Capitool accent: 'Grace Evelyn Fowler! Kom maar naar voren!' Ik voel dat heel veel ogen op mij gericht zijn. Ik voel me misselijk bij het idee dat ik mee moet doen. Dit kan toch niet waar zijn?
Ik loop naar voren, of eigenlijk word ik naar voren geduwd door vredebewakers, en als ik het trapje naar het podium wil opklimmen, struikel ik en val ik met mijn gezicht op een van de treden. Au, het is dus wel echt. Als ik naar mijn vader kijk zie ik dat hij helemaal wit is. Cécilia zegt iets tegen me, maar ik hoor het niet, en opeens pakt ze mijn hand en trekt hem omhoog. Ik hoor applaus. Cécilia loopt naar de metalen jongensbak. Ze graait even rond in de bak en roept dan: 'Bruce Pierson! Kom maar naar voren! Wat fantastisch mensen! We hebben weer twee fantastische tributen!' Ik kijk naar de jongen, terwijl hij probeert weg te rennen van de vredebewakers.
Hij ziet er jonger dan mij uit, 14 of zoiets. Cécilia pakt onze handen, trekt ze omhoog en trekt ons mee in een buiging, waar Bruce en ik helemaal niet in mee gaan. Het ziet er waarschijnlijk heel erg gek uit, want ik hoor in het publiek meerdere mensen lachen. Een beetje versuft hoor ik dat Cécilia dat we nu naar het gerechtsgebouw moeten lopen, dus ik loop rechtdoor. Maar daar staat het gerechtsgebouw niet, dus ik val het publiek in. Als ik weer op het podium geholpen ben, denk ik: <i> Oke Grace, je kunt dit, concentreer je. Het is minder erg als je je vermant, dan heb je nog een beetje spelen imago, dus doe gewoon of je het leuk vind, of tenminste, probeer te doen of je het leuk vind. </i>
Net als ik me aan dat goede voornemen wil houden en een glimlach opzet, bedenk ik me dit: <i> Het is niet leuk... Het is niet leuk... </i> En mijn glimlach verandert in een pokerface. <i> Ik zal alles doen om tegen dit wrede bestuur van het Capitool in te gaan, en een betere toekomst voor mijn kinderen en hun kinderen te regelen. Dat ze niet aan de spelen mee hoeven te doen, en dat ze ze ook niet hoeven te kijken. </i>

Reacties:

Redhead zei op 26 juni 2015 - 21:31:
Leuk. Ik mag Grace wel. En Dylan. Dat is een goed teken. Ik wil niet negatief klinken, maar waar ik wel een beetje teleurgesteld was was het moment waarop ze te horen krijgt dat ze mee moet doen; Ik had het wat heftiger verwacht. Maar ja , het is jouw verhaal!