FanFic.nl

SOME NIGHTS

Deel 2

'

Het was vier uur 's nachts en het hele dorp was gehuld in duisternis. Het leek wel alsof ik de nachtrust van anderen zou verstoren zodra ik de lamp in mijn keukentje aan zou doen. Boven de robuust houten tafel schitterde een kroonluchter, waar een warm licht vanaf scheen, de schaduwen door de glazen hangers hulden de ruimte in een sprookjesachtige sfeer.
Ik vulde mijn waterkoker en prepareerde het thee-ei, voordat ik fruit van de fruitschaal verzamelde en zo, loom van de schaarse nachtrust, mijn bakje yoghurt klaarmaakte.
En het maakte niet uit: ik had ervoor gekozen om het zo te laten lopen, dus mijn korte en vermoeiende nachten waren mijn prijs. De eenzaamheid in dit dorpje ver weg gaf mij aan de ene kant de rust waar ik naar had gehunkerd, maar aan de andere kant liet het me gek worden door de vrijheid die ik mijn gedachten had gegeven. Dat ik sinds maanden elke nacht rond vieren in mijn kleine maar mooie keukentje stond om een licht ontbijtje te maken en te wachten totdat mijn thee sterk genoeg was tot ik er een scheutje melk bij kon doen, gaf mijn leven een soort dichterlijke dimensie. Alsof mijn leven zich zo volgezogen had met drama, verdriet en woede, dat nu de leegte en mijn gedachten een soort finishing-touch waren, die mij zo inspiratie konden blijven toedienen. En met de tijd dat ik al mijn gevoelens op papier zette, al de gebeurtenissen probeerde te verwoorden, begon zo mijn geneesmiddel langzaam te werken. Daarbij merkte ik aan mijn schrijfstijl dat mijn zinnen en constructies en woorden steeds op een of andere manier een verscholen depressiviteit weerspiegelden. Er waren momenten dat de verwoording van de bevrijding of van het hunkeren, dichterbij kwam bij monologen die uit de mond van een heroïne junkie zouden komen, dan uit de mond van een meisje dat eindelijk haar leven bij elkaar begint te krijgen. Of dat de metaforen die werden gebruikt in mijn pagina's tekst meer leken op een zelfmoordpoging, dan op het beschrijven van een verloren vriend. En toen ik al mijn schrijfgeschiedenis had terug gelezen, begon het me pas te dagen.
Ik wás een junkie en daarna, na zelf gedwongen afkicken, wás ik ook depressief. Ik had een verslaving aan de liefde, aan de liefde van twee jongemannen die zo dichtbij mij hebben gestaan. En door de dikke mist van die bedwelmende drug heb ik niet kunnen zien hoeveel schade ik al zo snel had aangericht. Pas na de confrontatie, na alle woorden en alle verwensingen, kon ik pas weer grip krijgen op de werkelijkheid. Alsof ze me hadden wakker geschud en ik daarna zelf naar de kliniek ben gegaan. Een kliniek die zo leeg en stil was, dat ik elk afkickverschijnsel zoveel duidelijker voelde. Het bonken van mijn hoofd zou ik zelf nog luider kunnen horen, versterkt door de geruisloosheid, het zweten en de warmte zouden nog meer op mijn borstkas drukken en dan had ik niemand die mij een koud nat washandje kon maken, of bij het overgeven van zelfverachting en schuldgevoel zou er niemand zijn die mijn haar uit mijn gezicht kon houden, me kon ondersteunen wanneer ik met een slap lichaam naar mijn bed moet strompelen. Ik moest alles alleen doen, wat mij bijna het idee gaf om gewoon te gaan liggen en te wachten totdat ik mijn ogen niet meer open zou hoeven doen.
Het verschil tussen mijn beschreven toestand en de flow waarin ik heb geleefd, was de verplichting aan mijn ouders en zus: ik was zelf weggegaan en nu moest ik mezelf zien te redden. Ik moest een baan hebben en een studie beginnen, dat waren de voorwaarden die aan mij waren gesteld. En dus moest ik ze navolgen.
Met mijn miserabele gezondheid had ik uiteindelijk toch nog een leuk baantje bij een schattig restaurantje kunnen krijgen en had ik uiteindelijk kunnen kiezen om Engels te gaan studeren - in Ierland, wat een logica. Maar dat maakte niet uit, zolang ik maar ver weg zat en iets had waar ik mij volledig op kon storten.
En dat is wat ik heb gedaan. Ik heb alles ingezet voor goede cijfers, heb extra papers gemaakt, onderzoek gedaan, verslagen geschreven en met docenten en medestudenten gediscussieerd over bepaalde stukken uit de literatuur.
De afleiding die ik al die tijd heb gebruikt, was uiteindelijk helemaal niet gezond voor mij. Na al die maanden kwam ik er pas achter hoe diep mijn pijn zat en hoe ik er eigenlijk voor stond: compleet gebroken en depressief tot in mijn wortels. Ik was lichamelijk ziek geworden van mijn mentale infectie.

Reacties:

Rebella zei op 27 juli 2015 - 16:33:
Wauw... dit is...heftig!
Ik ga snel verder!!!