‘Ella ga nauw zitten.’ Zegt Tom. Met een zucht ga ik naast Tom op één van de stoeltjes zitten. ‘Ze mag niet dood.’zeg ik stil. ‘Stop met dat te zeggen Ella, ze gaat niet dood.’ Raar kijk ik Tom aan. ‘Dat weet je niet zeker.’ Zeg ik kwaad. ‘Ella doe rustig, hij probeert ook maar te helpen.’ Zegt Bill die aan de andere kant van de wachtkamer zit. ‘Hij moet me niets zeggen wat niet waar is.’ Zeg ik. ‘Je bent overstuur, probeer wat te slapen.’ Zegt Bill. ‘Ik ga wat halen om te drinken.’ Zegt Tom. Ik zie hoe hij weg stapt. Ik word uit mijn gedachten gehaald door een grote man die voor me komt te staan. ‘Zijn jullie familie van Brooke Davis?’ vraagt de man. Meteen sta recht uit mijn stoel, ‘Ik ben haar beste vriendin.’ Zeg ik. Tom komt er weer bij staan met een koffie in zijn handen. ‘Alles komt weer goed met haar, ze heeft een hersenschudding een gebroken been en een paar hechtingen.’ Zegt de dokter. Ik zucht van opluchting. ‘Ik zei het toch.’ Zegt Tom. ‘Waarom werd ze dan niet wakker?’ vraagt Bill. ‘Door de schok raakte ze haar bewust zijn kwijt.’ Zegt de dokter. ‘Maar alles komt goed?’ vraagt Bill. ‘Ja, ze heeft geluk gehad, anderen zouden zo een botsing niet overleven.’ Zegt de dokter. Meteen komt het beeld van Gina weer te voorschijn, hoe ze de lijkwagen werd in gedragen. ‘Willen jullie haar zien?’ vraagt de dokter. Ik knik even.