FanFic.nl

A Thousand Suns [Stand Alones]

Het was

Het was de hand die zachtjes op zijn heup drukte; het waren de vingers die speels aan zijn haar trokken, de zachte lippen op zijn sleutelbeen, de liefdevolle fluisteringen tegen zijn oor, de pijnlijke druk tegen zijn net iets te strakke Zweinsteingewaad. Het waren de nachtelijke tripjes, de koele wind die door zijn pyjama blies, de manier waarop elk geluidje hem op deed springen, de inspanning die het uiteindelijk kostte om zelf geen geluid te maken wanneer het bijna voorbij was.
Het was de kou die de tegels van de zwerkbalkleedkamer zijn naakte rug in joegen, de pijnscheut die door zijn lichaam schoot wanneer hij iets te hardhandig tegen het slot van de toiletdeur geduwd werd.
Het was de Kamer van Hoge Nood waar ze voor het eerst samen een veilig, knus plekje hadden gevonden om ongestoord samen te zijn; waar de lust de tijd kreeg om te slaan in onvoorwaardelijke liefde, waar ze in elkanders armen in slaap konden vallen zonder bang te zijn dat er iemand binnen zou komen wandelen die zou schrikken van de verstrengelde, naakte lichamen van de twee jongens. Het was tevens de Kamer van Hoge Nood waar hem in zijn zesde jaar in een stortvloed van schuldbewuste tranen, verontschuldigingen en beloftes verteld werd dat hij vroegtijdig in de steek gelaten zou worden; de zoute smaak die zijn eigen tranen op zijn lippen achterlieten, de manier waarop die smaak een vleugje mint meekreeg toen zijn lippen die van zijn vriend vonden, op zoek naar de bevestiging dat de fysieke scheiding niet het einde van de relatie zou betekenen.
Het was moeilijk om uiteindelijk, publiekelijk, vriendschappelijk afscheid te nemen zonder door te laten schemeren dat er meer aan de hand was, zonder een stiekeme ‘ik hou van je’ in zijn oor te fluisteren, zonder een vlinderzachte kus in zijn nek te plaatsen, zelfs zonder hem die extra paar tellen te omhelzen en dan ook nog eens zonder de tranen, die verwoed tegen de achterkant van zijn ogen prikten, naar buiten te laten.
Het was maanden later dat de jongens herenigd werden; de trillende vingers, knikkende knieën en overslaande stemmen toen ze samen een blozend excuus bedachten om er samen tussenuit te knijpen, heel even, net lang genoeg om ongehoord het verlangde huid op huid en lippen op lippen en lippen op huid te kunnen voelen, om elkaar in nauwelijks hoorbare fluisteringen te vertellen hoe moeilijk het was om alleen te zijn en hoe veel ze van elkaar hielden en hoe ze nooit, maar dan ook echt nooit meer zo lang uit elkaars leven zouden verdwijnen.
Het waren de brieven die net vaak genoeg kwamen om niet op te vallen, die het draaglijk maakten dat die belofte gebroken werd omdat Zweinstein niet zomaar toestond dat leerlingen haar terrein verlieten of niet-leerlingen haar terrein betraden; de nachtelijke uurtjes die hij bij kaarslicht doorbracht in de leerlingenkamer met een veer en inkt en perkament in een verwoede poging zijn gevoelens allemaal op te schrijven zonder dat een buitenstander zou begrijpen wat er stond; hoe hij een meester werd in het weten hoe veel perkament zijn uil maximaal kon dragen.
Het was grappig, vond hij zelf, dat hij zich, toen de oorlog uitbrak, het meest zorgen maakte over het feit dat zijn vriend zich tientallen kilometers verderop bevond en voor hem compleet onbereikbaar was.
Het was het moeilijkste wat hij ooit gedaan had om tijdens de Slag om Zweinstein zijn vriend niet te omhelzen of te kussen of nogmaals de liefde te verklaren of, zoals een factie van een seconde door zijn hoofd was geschoten, ten huwelijk te vragen; hem al helemaal niet weg te trekken naar een plekje waar ze, desnoods tussen het neerregenende puin, nog één keer elkaars brandende huid hadden kunnen voelen.
Het was Fred Wemel die op 2 mei 1998 zijn leven gaf om de tovenaarswereld te behoeden van totale overname door Voldemort en daarmee niet alleen talloze vrienden, een gezin en een tweelingbroer, maar ook een altijd goed verborgen gehouden vriend gebroken achterliet.
Het waren de uren, de dagen, de weken maanden jaren daarna die hem steeds verder de afgrond in lokten; de herinneringen die brandblaren achterlieten op zijn hart, de tranen die rode littekens kerfden in zijn wangen, de foto’s die hij in een doos onder zijn bed bewaarde omdat het zijn ziel in tweeën scheurde om een papieren Fred Wemel te zien glimlachen zonder hem te kunnen kussen, te kunnen vasthouden, te kunnen vertellen hoe veel hij hem miste en hoe veel hij nog steeds van hem hield.
Het was Leo Jordaan die zichzelf op 1 april 2002 van het leven beroofde omdat hij het niet langer vol wist te houden zonder Fred.

Geschreven en getypt en online gezet in het heetst van de strijd van NaNo, dus waarschijnlijk niet zo veel waard, maar hé, ik heb Harry Potter geschreven!

Reacties: