FanFic.nl

Nobody's Life

20: Wachten..

Ik zat vermoeid op de bank en keek rond. Luxord was zijn kaarten aan het schudden, Xaldin staarde droog voor zich uit en Saïx ademde zwaar. Hij leek nog steeds geïrriteerd te zijn. Demyx had zijn gerepareerde sitar weggelegd, angstvallig kijkend naar Saïx wie zijn sitar kapot had gemaakt. Vexen stond in de hoek van de kamer.

Hij begon een liedje te neuriën. De Ode To Joy.

"STOP DAARMEE!!!" schreeuwde iedereen in de kamer, inclusief ikzelf.

Vexen stopte abrupt en keek de kamer even rond. Hij leek zich toen pas te realiseren wat hij gedaan had en greep in paniek naar zijn hoofd.

Saïx gromde en staarde kwaad voor zich uit. Met zijn vingers tikte hij driftig op de armleuning van de bank. Ik grinnikte bij het zien van zijn gezicht. Meteen stopte hij met tikken en keek me duister aan. Ik slikte en keek snel een andere kant op, maar Saïx bleef me kwaad aanstaren. Er heerste even een oorverdovende stilte. Xaldin was degene die deze met zijn ratelende stem verbrak.

"Hoe lang gaat het nog duren voordat die mensen terugkomen van hun missies?"

Ik voelde Saïx zijn blik eindelijk afwenden en ik zuchtte opgelucht.

"Niet lang meer," zei hij tegen Xaldin. "Als er tenminste niets... Gebeurd is."

Ik begreep wat hij daarmee bedoelde. Alle aanwezigen in de kamer wisten wat hij daarmee wilde zeggen. Natuurlijk voelde ik de blikken van iedereen zich meteen weer op mij focussen.

"Dat zal wel niet," zei Luxord. "Altix is niet op een missie, dus er kan niets fout zijn gegaan!"

Ik rolde met mijn ogen. "Ik ben niet altijd degene die voor onrust zorgt..."

"Hm, dat klopt," zei Saïx, naar Demyx kijkend. "We hebben ook nog meneertje gitaar."

"Het is een sitar!" gromde Demyx.

"Sitar, gitaar... Allemaal hetzelfde als je het mij vraagt," vond Xaldin.

Hierop begon Vexen zich er weer mee te bemoeien. "Er is wel degelijk een groot verschil tussen--"

"Vexen, wees stil," onderbrak Saïx hem nijdig.

"Ik ben nummer IV! En jij--"

Hij hield zijn mond toen Saïx hem een dodelijke blik gaf.

Op dat moment verscheen er iemand in de kamer. Zijn haar was net zo roze als altijd... Het was Marluxia.

Ik veerde overeind. Marluxia keek op en grijnsde.

"Altix. Jij bent snel terug uit de Onderwereld..."

Ik gaf hem mijn meest dodelijke blik. "Marluxia, jij--"

Ik werd onderbroken door iemand die plotseling voor me verscheen.

"--bent een gast met apart haar," maakte hij mijn zin af. "Sorry Mar, maar dat is de waarheid. Gesprek afgelopen, discussie gesloten."

Ik keek boos op. "Xigbar! Ik had nog maar amper iets gezegd!"

Xigbar draaide zich om en rolde met zijn ogen. "Alsof. Je had genoeg gezegd, Altix. Ik heb geen zin in nog een ruzie."

Marluxia negeerde ons en ging bij het raam staan. Vexen keek even op en trok een geïrriteerd gezicht bij het zien van hem. Ik zuchtte en ging weer zitten.

"Goed dan," zei ik. "Best."

Xigbar knikte en glimlachte. Toen fluisterde hij: "Hey Altix... Ik heb je nu weer gered van een gevecht met Marluxia, eh? Je bent me nu... Best veel verschuldigd."

Mijn gezicht vertrok. Als ik nou eens wist wat hij van plan was... Xigbar was niet echt iemand om te vertrouwen, dat wist ik inmiddels. Ik begon me steeds meer zorgen te maken over zijn acties...

Xigbar grijnsde en liep de Grey Area uit. "Ik zie jullie bij de vergadering!" riep hij nog.

"Als je maar aanwezig bent, Xigbar," zei Saïx.

Ik zuchtte diep en ging verder met het wachten op de rest van de Organization.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.