FanFic.nl

Sprookjes van de gebroeders Grimm met updates.

(024) Vrouw Holle - deel twee.

Een paar dagen later toen stiefmoeder weer nuchter was moest het meisje alles vertellen wat ze ondervonden had, en toen wilde de stiefmoeder haar eigen mooie, luie dochter er op uit sturen om nog meer drank en goud te halen. Met een grote tas lege flessen werd ze - met het rode manteltje om, want het was intussen minder mooi weer geworden - dus te voet naar de stad gestuurd. Ze bij de mooie weide, maar juist op dat moment begon het te regenen en de paarden stonden daar onder de boom in het midden van de weide voor te schuilen.

De mooie luie halfzus deed daarom het kapje van het manteltje op - ze wilde tenslotte niet dat haar haar nat zou worden - liep langs de mooie weide en sloeg toen af, over een paadje het bos in. Toen ze bij de stokerij kwam was alles stil en duister. Ze pakte een van de flessen uit de boodschappentas en pakte de kan om de fles te vullen; op dat moment sprong er een boswachter tevoorschijn onder het uitroepen van "HALT! In naam der wet, vuige illegale drankstookster!" De luie zuster liet de fles en kan vallen en, met achterlating van de tas met flessen, rende het bos in.

Weldra kwam ze bij de boom, van tussen de takken riepen de gefrustreerde paarden "SCHUDDEN! Schudden! Schudden met die boom!" en achter die boom probeerde ze zich voor de boswachter te verschuilen. De paarden vielen de een na de ander stil en begonnen onderling met gedempte stemmen met elkaar te discussiëren, totdat ze ineens de naderende boswachter zagen en weer in koor "Schudden! Schudden!" begonnen te scanderen. De achter de boom verborgen zuster wist niet dat de boswachter aan de andere kant van de boom naderde en in de hoop de paarden tot zwijgen te brengen schudde ze aan de boom. Als rijpe appelen vielen de paarden uit de boom, waarbij de luie zuster maar net kon voorkomen door een vallend paard geraakt te worden; de boswachter was minder fortuinlijk. Nou ja, minder fortuin, veel meer lijk, eigenlijk.

Bij het zien van de ex-boswachter vluchtten de paarden alle kanten op, de luie zuster voor zich uit drijvend. Ze kwam daardoor al snel bij het huisje van de wolfvrouw, ze was ze niet bang, want van die grote tanden had ze al gehoord, en dus keek ze of ze de wolf ergens zag. Maar de wolf was nergens te bekennen, het hok achter het huisje was leeg. De luie zuster ging zitten, vrat een halve peperkoeken dakpan op en riep af en toe naar de wolf, die zich echter niet liet horen of zien.

Op haar geroep kwam wel een houthakker af, die haar tot haar grote verbazing vroeg waarom ze hier nu weer was en of ze misschien een mandje lekkers bij zich had. De luie zuster dacht de houthakker verkeerd te hebben verstaan en deed haar rode kapje af; toen zei de houthakker "Oh pardon, jij bent een ánder roodkapje! Dit is het huisje van Roodkapje's grootmoeder, maar die bleek door een wolf opgevreuten te zijn en was net een paar dikke kinderen aan het roosteren toen Roodkapje samen met haar oom - dat ben ik, aangenaam - langs kwam. Die wolf heb ik met de bijl een kopje kleiner gemaakt, Roodkapje heeft die kinderen meegenomen naar de stad."

Teleurgesteld vroeg de luie zus de houthakker hoe ze het bos weer uit kon komen en die wees haar de weg.Ze kwam bij de poort, maar toen zij daar onder door liep regende het pek en veren. Zo kwam de luie meid thuis, door de pek helemaal met veren beplakt, en de haan die op de putrand zat sprong er af, rende op haar toe en riep:

"Kukeleku, kukeleku,
wat een mooi kippetje zie ik nu!"

Ze rende, gevolgd door de amoureuze haan, de tuin en dit verhaaltje

Reacties: