FanFic.nl

500 woorden

De jongen die zei dat hij alles wist

24-08-2015
‘Hey, kom je hier vaker?’ Hij vroeg het zonder met zijn ogen te knipperen. ‘Misschien’ antwoorde ze op een nonchalante toon. Maar van binnen ging haar hart te keer. Waarom vroeg hij dit.
‘Ik heb je hier nog niet eerder gezien.’ Vervolgde hij. ‘Niemand van jouw soort.’ Meestal als mensen dit woord gebruikte spugen ze het uit als of het iets vies is, maar hij zei het heel rustig alsof het slechts een feit was en niet meer. ‘En hier komen nooit vreemdelingen.’
‘Ik ben op doorreis’ antwoorde ze. Het was niet helemaal gelogen.
‘Ik dacht dat jouw soort niet van reizen hield. Ik weet wat je bent.’ Zei hij zijn ogen vonkelde gevaarlijk.

Ze liet geen emotie los, maar van binnen voelde ze zich nu helemaal in paniek. ‘Je vergist je, mijn ‘soort’ is dol op reizen. Ze reizen waarschijnlijk meer en vaker dan de veldwachters van de koning, die hele dagen lang door het koninkrijk trekken.’
‘Ja, op zoek naar dieven en spionnen. De koning is een achterdochtig persoon, op een dag zal hij sterven van de honger omdat hij zelfs zijn voorproevers niet vertrouwd.” Ze schrok hierdoor. Ze had nog nooit iemand als hem ontmoet die zo over de koning durfde te spreken.
‘Ben je niet bang voor de veldwachters van de koning?’
‘Waarom zou ik’ Zei hij stoer, maar hij keek toch even om zich heen. Toen boog hij zich naar haar en fluisterde: ‘Ik weet wie jullie zijn en wat jullie doen. Ik kan helpen.’ Dit had ze al helemaal niet verwacht. “Waarom?” Zei ze ademloos.
‘Dat doet er niet toe. Laat me met je mee komen.’ Ze reisde nooit met iemand samen, nooit. En daarnaast zou het dom zijn om een vreemdeling mee te nemen. Hij kon ze veranderen. Ze wist immers niet wie hij was. ‘Hoe weet ik dat jij geen spion van de koning bent.’ Vroeg ze.
‘Dat weet je niet.’
‘Dan kan je niet meekomen.’
Hij leek teleurgesteld, maar zei toen. ‘Je zult uiteindelijk hulp nodig hebben ergens op je missie en dan ben ik de enige die je kan helpen.’
Een ijskoude rilling liep over haar rug. Waarom klonk hij zo zeker. ‘Wat voor hulp kan jij bieden, die niemand anders kan bieden.’
‘Daar zal je wel achter komen.’
‘Je kan niet mee.’ Ze wist dat dit waar was ze kon de andere niet op deze manier in gevaar brengen.
‘Zonder mij zal jij sterven voor de eerste sneeuw is gevallen.’ Zei hij, bijna kwaadaardig. Je hebt mij nodig.’
Misschien had hij gelijk, maar zij was altijd verstandig geweest en zou nooit vanwege zo een voorspelling haar vrienden en familie in de steek laten. Haar verantwoordelijkheid gevoel was daar te groot voor. Dus antwoordde ze: ‘Als dat zo is, dan leg ik mij daarbij neer. Je gaat niet met mij mee.’ Hierbij stond ze op en liep de groezelige herberg uit. Ze zou die nacht onder de sterren slapen. Pas later bedacht ze ,dat ze hem had moeten vragen hoe hij al die dingen wist.

Reacties: