FanFic.nl

Redding

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 1





Het was een stille lente ochtend, De lucht kleurde lichtblauw met enkele tinten van paars en een vage kleur van roze oranje toen de zon opkwam. Ik stond op en liep naar de badkamer om mezelf op te frissen voor de dag. Ik zette de douche aan en stapte eronder, zodra ik mezelf begon te wassen bleef ik hangen bij mijn armen.. waar een aantal littekens zichtbaar waren.. ‘’domme acties..’’ dacht ik bij mezelf. Eenmaal klaar met douchen liep ik snel naar mijn kamer en kleedde me aan, liep naar beneden, pakte een boterham, mijn sleutels en liep naar buiten. Ik pakte mijn fiets en keek nog even snel op mijn horloge voor de tijd ‘’5 over 9… Dat word haasten’’ zei ik tegen mezelf. Ik stapte op mijn fiets en reed snel weg. Toen ik aankwam fietsen stond Callie al te wachten op mij ‘’Hèhè waar bleef je nou? Je bent 5 minuten te laat’’ ze stapte op haar fiets en reed weg, ik reed achter haar aan. Tijdens het fietsen bespraken we het gewoonlijke zoals we elke ochtend deden, het huiswerk, de lunch, eventuele cijfers, en wat we in het weekend gedaan hadden.

We liepen samen de school in naar onze lokkers, toen Callie me aanstootte en begon te lachen ‘’Kijk wat David nu aanheeft.’’ Ik keek naar David die helemaal in het zwart gekleed was, op het rode sjaaltje na. David was meer een simpelere jongen, sinds zijn moeder is overleden begon hij zich af te sluiten van de wereld, en mensen begonnen zich tegen hem te keren zodra hij veranderde. Ondanks dat hij er vandaag zo bij liep, vond ik hem op de een of andere manier er toch wel leuk uit zien. Het deed me denken aan mijn periode dat ik alleen maar zwart droeg maar dat was nu wel anders. Ik droeg nog steeds redelijk vaak zwart, grijs of wit, vaak kleurloze dingen maar ik had het niet zo met kleurige kleding. Ik keek hem na toen hij door de gang liep en heel even op het moment dat hij mij passeerde keken we elkaar recht aan, niet lang.. maar lang genoeg om te kunnen zien in zijn ogen dat er meer achter hem schuilde.. hij was niet alleen maar de stille David die nooit wat zei en met niemand omging.. Nee, er zat meer achter.
Gek genoeg bleef ik hem de rest van de dag een soort van achtervolgen, in de pauze ging ik buiten zitten waar David zat, in plaats van dat ik binnen bij Callie en de rest ging zitten, tijdens de les staarde ik naar hem. Ik wilde weten wat er achter zat. Hij leek zo mysterieus wat hem eerlijk gezegd nog interessanter maakte.
‘’Jezus rachel.. waarom gedraag jij je ineens zo vreemd vandaag?’’ Vroeg Callie toen we in de pauze buiten op het grasveld zaten. Callie was samen met mij buiten komen zitten. Ik zat altijd samen met haar, we zijn bijna altijd samen op school of buiten school. ‘’Ik doe helemaal niet vreemd..’’ zei ik zacht ‘’Nee wat dan? Je loopt de hele dag al voor je uit te staren en hebt amper een woord gesproken.’’ Ik keek weg, opzoek naar een redding, opzoek naar iets het maakte niet uit wat als ik maar iets had om me te redden waarom ik zo stil was geweest vandaag. ‘’Ik voel me gewoon niet zo goed vandaag..’’ Ik stond op ‘gaat het wel?’ vroeg Callie terwijl ze me bezorgd aankeek. ‘’Het komt wel goed, ik heb denk ik gewoon wat rust nodig.’ Callie bleef me aankijken. ‘ ga anders naar huis toe?’
‘ga ik doen’ zei ik terwijl ik zwakjes glimlachte naar haar. Met dat liep ik de gang in terwijl Callie mij nakeek.




Toen ik het schoolplein afliep stond ik te twijfelen.. ‘’Links, en snel thuis zijn.. Of rechts en een omweg nemen..’’ Ik aarzelde nog even en ging naar rechts. Op de fiets dacht ik na. Ik vroeg me af waarom ik tegen Callie had gelogen dat ik me niet goed voelde.. ik heb nog nooit tegen haar gelogen en ik voelde me een slechte vriendin daar voor. Ik dwong mezelf deze gedachte van me af te zetten en fietste door.

Onderweg kwam ik langs het park, ik zag het park waar een jongen de eendjes zat te voeren. ‘’Wacht eens… Dat is…’’ Nee dat kan niet dacht ik bij mezelf, maar zodra de jongen zich omdraaide wist ik het zeker, David. In plaats van dat ik door fietste naar huis, zette ik mijn fiets tegen het hek en liep ik richting de vijver waar ik op het gras ging zitten. Ik ging aan de overkant zitten zodat ik David kon bekijken zonder dat hij het echt door zou hebben. Ik keek hoe hij de eendjes voerde, zo rustig en kalm zag hij eruit. Hij had zijn jasje uitgedaan om erop te kunnen zitten en zijn sjaaltje was ook weg, hij leek zo anders nu… ik dwaalde af in mijn gedachten en staarde naar de lucht. ‘’Hey..’’ zei een stem achter me, en omdat ik half aan het dagdromen was geweest had ik niet doorgehad dat David ineens weg was dus draaide ik me om. ‘’David…’’ Zei ik zacht. Voor ik het wist zat hij naast me voor zich uit te staren over het water naar de eendjes die nog steeds van het brood dat hij ze gevoerd had aan het genieten waren. ‘’Waarom ben je niet op school?’’ vroeg hij en ik voelde dat mijn hoofd rood kleurde. Ik was even stil maar vroeg toen ‘’Waarom ben Jij niet op school?’’ hij keek me aan en glimlachte, ik voelde me ineens warm worden van binnen en voelde dat ik nog roder werd.. waarom wist ik niet. ‘’Geen zin meer’’ Zei hij uiteindelijk. ‘’Ze zeuren er toch alleen maar over je toekomst..’’ Ik keek naar hem.
‘’Dus je denkt dat je school niet nodig hebt voor jou toekomst?’’ vroeg ik.
‘’Nee.’’ Nu keek hij mij ook aan.
‘’Maar wat ga je dan doen? Zonder diploma kom je nergens.’’
Het viel me ineens op dat hij hele grote helderblauwe ogen had en wat me ook nog nooit eerder was opgevallen, was dat hij er zo gewoon uitzag.. anders dan op school, hij leek.. zelfverzekerder en vriendelijker. ‘’Ik word kunstenaar, simpel.’’ Zei hij terwijl hij zich liet neervallen in het gras. Ik staarde uit over het water en dacht na. ‘’Het klinkt zo simpel…’’ dacht ik. Ik keek naar de eendjes hoe ze vrolijk en zorgeloos in het meertje rondzwommen. ‘’Was het leven maar gewoon simpel en zorgeloos.. en je nooit zorgen hoeven te maken over je problemen…’’ zei ik zacht maar toch hard genoeg dat David het hoorde. ‘’Net zoals de eenden.’’ Zei hij ineens na een lange stilte. Ik keek naar hem, hij lag in het gras met zijn armen onder zijn hoofd en zijn ogen dicht, ik bleef nog even kijken en besloot toen om naast hem te gaan liggen en begon automatisch het gras uit de grond te plukken. Ik keek naar de grassprietjes in mijn hand en liet ze daarna los, zodat de wind ze mee kon nemen door de lucht maar de wind blies al het gras naar David toe. Hij opende zijn ogen en plukte rustig de grassprietjes uit zijn haar en keek me aan. ‘’Sorry..’’ Zei ik en ik voelde dat ik rood werd. Hij zei niks en maakte plots een onverwachte beweging en voordat ik het wist zat mijn haar vol met grassprietjes en keek hij me lachend aan. Ik trok mijn wenkbrauw op en bleef hem aankijken. ‘’Nu staan we gelijk.’’ Zei hij en hij bleef me glimlachend aankijken. Ik keek op mijn horloge en zag dat het al laat was geworden.
‘’Ik moet maar eens naar huis.’’ Zei ik.
‘’Goed idee.’’ Hij stond op pakte zijn spullen en liep weg. Ik was ook opgestaan en had mijn tas gepakt toen hij zich nog een keer omdraaide en zwaaide, ik zwaaide terug en liep naar mijn fiets.

~

‘’Het eten is klaar!’’ Riep mijn moeder vanuit de keuken. Ik keek nog even naar mijn huiswerk waar ik niet heel veel van had gemaakt omdat ik alleen maar aan gistermiddag kon denken. Vandaag was ik thuis gebleven omdat ik me niet zo goed voelde, althans dat is wat ik zei want diep van binnen voelde ik me geweldig. Alleen had ik geen zin om Callie vandaag te zien.
‘’Rachel?! Kom je nog?! Je eten word koud!’’
‘’Jaja ik kom al.’’
Ik liep naar beneden en ging aan tafel zitten waar mijn ouders allebei al aan het eten waren.
‘’Ah, De prijzen zijn weer gestegen zo te zien.’’ Zei mijn vader die de krant aan het lezen was.
‘’Als het zo door gaat kunnen we dalijk amper nog iets kopen.’’ Zei ik.
Ik speelde met mijn eten en gooide het van de ene kant naar de andere kant van mijn bord en opnieuw, en opnieuw totdat mijn moeder er wat van zei.
‘’Rachel speel niet zo met je eten en eet het gewoon op.’’
‘’Ik heb geen honger…’’
‘’Dat is dan jammer voor je. Je eet je bord leeg.’’
Ik mompelde nog wat in mezelf en schepte een hap rijst op mijn vork en stopte die in mijn mond. Mijn moeder bleef me aankijken en ik begon rustig te kauwen. ‘’Goedzo!’’ Riep ze
‘’Was dat nou zo moeilijk?’’
‘’Mwja’’ zei ik met mijn mond vol met rijst.
Mijn moeder stond op en liep de kamer uit richting de woonkamer. Ik bleef nog even zitten en wachtte tot ik de tv aan hoorde gaan en de plof hoorde als mijn moeder op de bank ging zitten, daarna keek ik mijn pa aan, zette mij grootte puppy ogen op en vroeg zo lief als ik kon
‘’Pap?..’’
‘’Ga maar.’’ Zei mijn vader. Ik pakte mijn bord zachtjes op liep de keuken in en deed de prullenbak open. Ik stond net op het punt mijn bord leeg te scheppen toen ik ineens David zag lopen aan de overkant. ‘’Wat doet hij hier nou?’’ Zei ik zacht tegen mezelf. Het duurde niet lang voordat hij mij ook had gezien en ik kon aan zijn gezicht uitdrukking zien dat hij niet had verwacht dat ik hier zou wonen. Ik schepte snel mijn bord leeg, trok mijn schoenen aan en pakte mijn sleutels. ‘’Ik ben even buiten!’’ Riep ik en trok de deur achter mezelf dicht toen ik buiten was. Ik keek even op mijn mobiel hoe laat het was. ‘’Half 6.’’ Ik liep naar het speeltuintje achter mijn huis en keek rond maar ik zag David nergens dus besloot ik maar om op de schommel te gaan zitten. Ik staarde voor me uit en bewoog mijn voeten langzaam heen en weer waardoor de schommel begon te bewegen. ‘’Zou ik het dan toch verkeerd gezien hebben?’’ Dacht ik. Ik pakte mijn telefoon en keek weer hoe laat het was, ‘18:06’ verscheen er op het schermpje en ik stopte mijn mobiel weer in mijn zak terug. Ik begon mee te bewegen met de schommel en ging steeds hoger, de wind die tussen mijn haren doorging en langs mijn gezicht kwam voelde heerlijk. Ik ging staan op de schommel, schommelde nog een paar keer mee en deed daarna mijn ogen dicht en voelde hoe de warme lentebries langs mijn gezicht ging. Ik voelde me vrij. Niemand die me commandeerde en zei wat ik moest doen, niemand die de regels voor mij bepaalde, alleen ik, de wind, en de schommel. De schommel stond alweer bijna stil toen ik weer ging zitten dus ik stopte de schommel stond op en liep richting het park,
‘’Misschien is hij daar wel.’’ Zei ik tegen mezelf.
Maar nee, toen ik eenmaal in het park was zag ik niemand meer lopen op de eendjes die ik eerder deze week ook had gezien na. Ik begon te lopen, het maakte niet uit waarnaartoe ik wilde gewoon lopen dus liep ik het bos in en bleef rondlopen totdat het op een begeven moment donker werd… Enge geluiden van uilen die wakker werden kwamen tevoorschijn en de duisternis nam langzaamaan het bos over terwijl ik zocht naar een terugweg. Ik bleef maar rondlopen maar kon geen uitgweg vinden, het was donker overal waar ik keek was duisternis en de enge geluiden stapelde zich langzaam op en het leek steeds donkerder te worden. Het leek net alsof ik in een van mijn nachtmerries waar ik verdwaalde en nooit meer terug kwam terecht was gekomen. Ik raakte in paniek toen ik iets in de bosjes hoorde bewegen maar omdat het zo donker was wist ik niet van welke kan het afkwam, ik keek naar de grond en zag iets dat op een pad leek en begon te rennen. Het ratelende geluid werden er steeds meer en ik begon harder en harder te rennen totdat ik struikelde over een uitstekende wortel van een boom en keihard met mijn knieën tegen de harde grond aankwam. Ik lag op de grond toen ik ineens iemand hoorde lopen maar dit keer verbeelde ik het me niet want toen ik me omdraaien zag ik iemand staan ik gilde zo hard als ik kon en probeerde mezelf overeind te krijgen zodat ik weg kon rennen maar toen het donkere figuur eenmaal begon te praten vond ik dat de stem wel heel bekend voorkwam. ‘’Wat doe jij hier zo laat?’’ Vroeg het donkere figuur dat stil stond maar ineens bewoog waardoor ik weer gilde en riep
‘’Blijf van me af! Ga weg!’’ Ik duwde mezelf overeind en rende weg. Ik bleef door rennen totdat ik lichten zag en de straat herkende en rende door naar huis. Ik duwde de voordeur achter me dicht, riep welterusten en rende naar mijn kamer waar ik mijn pyjama aandeed en in bed ging liggen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.