FanFic.nl

500 words [Stand Alones]

[5-9-15] [Harry Potter] Spreuk

Voor het eerst kunnen ze naar buiten zonder jas. Niet zo bijzonder, zou je denken, maar voor hun wel. Het is namelijk geen lente, ook geen zomer. De twee jongens staan vertwijfeld in de hal, terwijl Hermelien ze verzekerd dat ze echt wel naar buiten kunnen.
‘Ben je er echt honderd procent zeker van?’ vraagt Ron nog voor de zekerheid. Hij twijfelt niet aan de slimheid van zijn vriendin, maar toch maakt hij zich zorgen. Hij heeft nu niet bepaald zin in een verkoudheid zo vlak voor het bal.
‘Ja, Ron. Ik ben er zeker van. Ik heb het geperfectioneerd.’
Ron kijkt even naar Harry en Harry haalt zijn schouders op.
‘Laten we het gewoon proberen. Hermelien, ga je gang.’
Hermelien knikt en heft haar toverstok.

‘Calor Tribuet!’ zegt ze duidelijk. Ze wijst de toverstok op beide jongens en glimlacht dan.
‘Ga je gang,’ ze gebaart naar de deuren en Ron en Harry kijken elkaar even aan. Ron haalt zijn schouders op en loopt richting de deuren. Hij passeert de vier zandlopers, gevuld met gekleurde diamanten. Harry volgt hem snel, duwt dan de deuren open. Hij stapt naar buiten en staat dan stil, bereid zich voor om gegrepen te worden door de kou.

De kou blijft uit. Harry opent zijn dichtgeknepen ogen weer en steekt zijn handen uit. Hij bekijkt ze, is verrast dat ze niet al blauw zijn.
‘Hm.’
‘Dit is zo cool!’ hoort hij Ron roepen. De jongen rent hem dan voorbij, de trap af. De sneeuw knerpt onder de voeten van de roodharige jongen en Harry glimlacht licht.
‘Kom op, Harry. Het werkt, dat heb je toch wel gemerkt?’ Hermelien duikt naast hem op en glimlacht. Harry knikt en slaat een arm om haar schouders.
‘Goed gedaan.’
‘Hee, hee.’ Ron gooit een sneeuwbal naar Harry en Harry lacht. Hij houdt zijn handen op, laat Hermelien dus los, en lacht.
‘Ze is van jou, ze is van jou. Ik snap het al.’ Hij neemt ook de trap naar beneden en grijpt een handvol met sneeuw. Met blote handen vormt hij het tot een mooie, ronde bal en gooit het dan richting Ron. Ron lacht, gooit een sneeuwbal terug en dan wordt Harry opeens door twee ballen geraakt. Hermelien lacht en gooit er dan ook een naar Ron. Lachend rennen de drie over de binnenplaats, sneeuwballen gooiend naar elkaar.

‘Harry Potter.’
De drie verstijven en Harry draait zich langzaam naar de deuropening. Sneep staart ze aan, gezicht op neutraal en zijn sluike, zwarte haar valt langs zijn gezicht.
‘Eh.’
‘Naar binnen. Alle drie. Nu.’
De drie weten niet hoe snel ze naar binnen moeten rennen. Ze vliegen langs Sneep naar binnen, rennen de trappen op. Lachend komen ze tot stilstand voor de dikke dame, die ze met een diepe zucht naar binnen laat nadat ze het goede wachtwoord hebben gezegd. Ze ploffen neer op de bank voor het vuur en Hermelien heft de spreuk op. Ze konden zonder jas naar buiten. Het zal zeker niet de laatste keer zijn.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.