FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[07.09.2015][Life is Strange] Snippers werkelijkheid

Haar hoofd zit vol werkelijkheden die niet meer bestaan.
Max heeft weer één van haar slapeloze nachten; haar dekbed en het gewicht van de wereld drukken haar dieper haar matras in—ze kan niet ademen, niet denken, alleen maar zien.
Vier seconden waarin ze haar camera kapot laat vallen—teruggedraaid. Zeven seconden waarin Victoria een briefje op haar rug kleeft—het briefje dat ze in de uiteindelijke werkelijkheid op haar eigen rug terugvond. Een heel gesprek waarin Warren haar dingen vertelt die ze, zelfs nooit gebeurd, maar niet kan vergeten.
Hij houdt van haar. Dat zegt hij toch—ze gelooft niet dat mensen dat zo snel kunnen.
(Ook al ging het met Chloe zó snel.)
Dat is een van de vele dingen die haar teisteren. Er zijn haar zoveel dingen verteld waarvan de uitsprekers zich niet kunnen herinneren dat ooit gedaan te hebben, omdat Max ervoor zorgde dat het ook nooit gebeurde.
En die snippers werkelijkheid, die verloden seconden, stapelen zich steeds meer en meer op.
Ze voelt zich schuldig.
Waarom zou zij de enige mogen zijn die de wereld op zo’n manier kan beïnvloeden? Waarom zouden de toevoegingen van anderen, zelfs als zij ze niet leuk vindt, er niet mogen zijn?
Ze kreunt en draait zich op haar buik. Met haar hoofd onder haar kussen lijkt de wereld ver weg. De lantaarnpalen die over de campus verspreid zijn, schijnen nog steeds door haar gordijnen haar kamer in en in de verte rijden nog steeds auto’s eenzaam over de wegen; maar dat registreert ze niet meer.
Haar gedachten worden er alleen maar scherper van.
Ze voelt zich nog het meest schuldig tegenover Chloe. Er zijn zoveel dingen die zij nooit zal weten. Dat ze elkaar al honderden keren gezoend hebben.
(Ze herinnert zich alleen de eerste keer.
De “Ik daag je uit mij te zoenen—dubbel uitgedaagd!”-zoen.)
Dat Max haar al tientallen keren de liefde verklaard heeft.
(Het is nooit wederzijds.)
En hoe zou dat ook kunnen? Al hun allermooiste momenten bestaan enkel nog in Max’s hoofd, in haar herinneringen.
Chloe weet niet van de namiddagen op het bankje op de klif waar ze hun zielen bloot legden, want Max was gulzig, ze wilde meer, en klootte zo hard met de tijd dat het hele gesprek nooit plaats vond. Chloe weet niet van de ochtenden dat ze tegelijkertijd wakker werden en schuchter dichter bij elkaar kropen om nog wat verder te soezen.
Chloe weet niet—zoveel dingen.
Alles dat meer is dan vriendschap lijkt in Max’s hoofd te zitten—en dan niet zoals bij Warren, die zich alles ingebeeld heeft.
Dit is echt gebeurd. Alles met Chloe is écht gebeurd, alleen niet in de werkelijkheid zoals zij hem achtergelaten heeft.
Ze legt zich erbij neer dat ze niet meer in slaap zal vallen, niet zonder de geur van kamperfoelie en de arm van Chloe om haar heen, dus sleept ze zich naar haar bureau.
De foto’s die naar haar op glimlachen, helpen haar humeur niet.
(Chloe herinnert zich die niet.)

Reacties: