FanFic.nl

The 500 Challenge

Twee vrienden

Afwezig stond Maxmillian voor het raam, wat er buiten op straat afspeelde drong niet tot hem door. Zijn gedachtes gingen naar één specifiek persoon. Als zijn vader (of stiefmoeder) erachter zou komen kon hij tot tien tellen voordat er een dokter voor hem stond met een of ander middeltje. Want wat hij was mocht niet, werd niet gezien als iets gezonds. Maar Max, zoals hij meestal genoemd werd, betwijfelde of hij er wel van genezen wilde worden.
Goed, als dat die verdraaide twijfel weg kon nemen tussen wel en niet, dan zou hij het zonder morren innemen, maar helaas, zo werkte het niet. Een korte klop deed hem uit zijn overpeinzingen ontwaken en omdraaien, Albert, een jonge bediende stond in de deuropening en boog hoffelijk.
“Uw gast is gearriveerd, mijnheer.”
“Dat is snel, stuur hem maar naar mijn privé vertrekken, Albert, dankjewel.” Maxmillian had het deze keer maar achterwege gelaten om de bediende te corrigeren hem gewoon Maxmillian te noemen, in plaats van 'mijnheer'. Misschien puur omdat hij nu dusdanig in gedachten verzonken was, dat het er nu gewoon niet toe deed.
Hij verliet de gezamenlijke woonkamer, liep door de met rood tapijt bedekte gangen naar zijn eigen vertrekken. Hij opende de deur en keek in het verraste gezicht van Nicolai.
“Je had geschreven of ik langs wilde komen,” Nico wist wel hoe je gesprekken op een vreemde manier kon beginnen.
“Ja, ik had echter pas over een week antwoord verwacht.” Max schudde zijn nog nieuwe vriend de hand en gebaarde hem te gaan zitten.
“Ik was in de buurt, mijn vader is voor een ronde in de stad. Hij vond dat ik meemoest, maar aangezien hij vandaag in een bespreking zit, had ik alle tijd om bij een vriend langs te gaan,” de twee vijftien jarigen lachten. Ze wisten allebei dat hun vaders van niet, tot nauwelijks tijd voor hun enige kinderen hadden.
“Hoe gaat het verder, ook thuis, met de kokkin en haar dochter?” Max zocht uitvluchten voor zijn eigenlijke geheim.
“O, de dochter is de ziekte alweer te boven, ik mag haar graag dus heb ik een goede dokter laten komen, vader weet er niks van. Verder gaat het leven er zo zijn gangetje.” Nico had door dat zijn vriend er niet helemaal bij was met zijn aandacht. Hij stond op en schonk voor beide een glas lichte wijn in.
“Maar, waarom wou je me zo… dringend spreken?” Nico had eerst in een comfortabele stoel gezeten maar verhuisde met het drinken in de hand naar de bank waar Max op zat. De laatste draaide met zijn glas en leek in gedachten verzonken.
“Wat ik je wou vertellen… Is dat, beloof me dat je het geheim zult houden!” Max keek even vertwijfeld opzij, zijn vriend knikte zwijgend, een goed teken, en vervolgde zijn zin.
“Ik hou van je, ik hou van je zoals ik van een vrouw behoor te houden.” Nico zette hun glazen opzij, boog zich naar zijn vriend toe en drukte zijn lippen op de zijne.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.