FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[16.09.2015][Assassin's Creed II] Op de daken van Firenze

Het is een van de zeldzame namiddagen waarop zowel Ezio als Federico Auditore da Firenze helemaal niets te doen hebben. Ze liggen bovenop het dak van het huis, met hun armen onder hun hoofden gevouwen. Voor eens is zelfs het lawaai op de straat nauwelijks hoorbaar.
Het is ongewoon stil en rustig.
Natuurlijk vervelen de twee broers zich meteen. Genieten van een namiddag niksen is weggelegd voor sááie rijken, oudere mensen, of een combinatie van de twee. Ezio zit als eerst rechtop en trekt zijn schoenen weer aan, alvorens zijn oudere broer tegen de scheen te trappen.
“Kom op, dan laat ik je mijn favoriet zien.”
“Je favoriete wat?” vraagt Federico, maar ziet dat Ezio zich al voorwaarts van het dak laat vallen en snelt hem achterna.
Ze hebben er geen moeite mee tegen de gebouwen op te springen, al bijt het steen terug—in hun handen, knieën, de zolen van hun laarzen. Ezio voelt dat hij niet veel langer met dit paar verder zal kunnen; steeds meer en meer schaaft uit de zool weg tot het uiteindelijk helemaal doorgebroken zal zijn. Die gedachte vliegt even snel weg als hij over de daken.
Ze steken de rivier Arno over via de Ponte Vecchio, waaronder vrouwen gillen bij het horen van de doffe dreunen van hun voetstappen over de dakpannetjes, maar lang genieten van het geluid kan Ezio niet—Federico haalt hem in en klautert via een kerkje de hogere daken weer op.
Firenze is hun speeltuin. Er zijn niet veel monumenten die ze nog niet beklommen hebben, daken waarop ze nog geen herinneringen gemaakt hebben. De daken duwen hen hoger en sneller vooruit. De haast waarmee ze steeds hoger en hoger geraken, zou de straatjochies het hoofd doen duizelen.
Eén keer valt hij bijna.
Federico heeft langere benen en sterkere armen, dus zich van de ene naar de andere kant van de straat katapulteren en zich via een balk omhoog slingeren kost hém bijna geen moeite.
Zijn ene hand glijdt echter meteen van de balk af. Het is niet hoog genoeg om dood te vallen, maar zijn benen breken is tien keer zo erg.
Zijn rechterhand is wél stevig om de balk geklemd en hij hijst zich omhoog.
Hijgend komt hij weer bij Federico te staan. “Het is niet ver meer.”
Vier straten van de Duomo verwijderd is er een dakkapelletje bovenop een statig huis. Ezio klimt er tegenop en gaat op de dikke, houten vensterbank zitten. Zijn benen zwaaien vrolijk heen en weer.
“Wat is dit?” Zijn broer ziet er oprecht vertwijfeld uit.
Hij grijnst en leunt achteruit. “Mijn favoriete uitzicht. Beste uitzicht van heel de stad, vind je ook niet?”
Weer blijven ze even stil, lijken ze even van de rust en de zon en de vrijheid te genieten, en dan schudt Federico zijn hoofd. “Nee, eigenlijk niet. Ik laat je wel het échte beste uitzicht zien.”
De twee Auditores vertrekken weer; lachend en hollend brengen ze hun vrije zondagnamiddag samen door, hoog op de daken van Firenze.

Reacties: