FanFic.nl

All The Little Lights

De roepende [Les Misérables]

Het gebruikelijke kabaal vulde de aula. Leerlingen hadden het over hun weekend, gooiden propjes papier naar elkaar of staarden simpelweg naar hun telefoon. Grantaire was geen uitzondering. Ook hij vond dat hij zijn tijd beter kon besteden aan het bijpraten van Eponine.
Tot zijn aandacht werd getrokken door een onbekende stem. De meeste leerlingen bleven doorgaan waarmee ze bezig waren, hoorden het onverwachte geluid niet eens, maar het had Grantaire wakkergeschud. Op het podium stond niet de breedgeschouderde rector, met zijn grijze haar en verstopt achter een hoornen bril. In plaats daarvan was het een blonde krullenbol die de plek achter de microfoon had ingenomen. Hij probeerde tevergeefs de aandacht van zijn publiek te trekken, maar zijn zelfverzekerde schouders gingen geen millimeter lager hangen ondanks zijn resultaat.
“Hé, R!” riep het meisje naast hem. Haar geroep was al net zo vruchteloos als dat van de jongen voor de zaal. Maar ook zij was volhardend: bleef onverstoord roepen tot er reactie kwam, al had zij, in tegenstelling tot de jongen, een elleboog beschikbaar om die te bewerkstelligen.
“Au! Waar was dat voor nodig? Ik was aan het luisteren,” zei de jongen naast haar nukkig.
“Pff, waarnaar?” vroeg ze sceptisch. “Ik kan me geen moment in de drie jaar dat je hier bent herinneren, waarop je daadwerkelijk hebt gehoord wat er op dat podium gezegd werd.”
“Ssh!”
“Het is zinloos! Niemand wil hem horen, dus schreeuwen ze over hem heen.”
“Misschien dat ik hem wel kan verstaan als jij je mond eens houdt!”
Het meisje rolde met haar ogen. Maar ze was nu toch wel nieuwsgierig en richtte zich genoeg op om de jongen achter de microfoon te kunnen zien. Hij stond te spreken alsof hij voor de senaat stond. Met zijn armen maakte hij grootste gebaren en zelfs hier kon ze zien dat zijn ogen vuur spuwden. Hij deed zijn best, dat was zeker. Het was alleen zo jammer dat zijn poging nog meer effect gehad zou hebben op de bodem van de oceaan.
Behalve dat Grantaire geboeid probeerde te luisteren. Hij was als een toevallige passant in de spreekwoordelijke woestijn. De kans dat hij er was was onvoorstelbaar klein, dat was het hele punt van het spreekwoord, maar toch zat hij hier. De woestijnwinden maakten luisteren echter onmogelijk.
Toch ging de jongen gestaag door. Als een leeuw vocht hij, maar het doel werd uit de lucht geslagen voor het verstaan kon worden. Hij leek het niet te zien, bleef maar doorgaan. Uit zijn rol viel hij niet.
Tot er gebeurde wat niemand had voorzien: de zaal werd doodstil.
De oorzaak was niet iets wat de jongen had gezegd of gedaan of zelfs maar Grantaire. Die staarde net zo verbaasd als de anderen vooruit.
Had het projectiel zijn rode jasje geraakt, dan zou er weinig aan de hand geweest zijn. Maar zoveel geluk had hij niet: het tomatensap stroomde over zijn witte overhemd.
Het stuk groente bleek zelfs Enjolras te kunnen verstommen. Met iets meer hangende schouders verliet hij het podium.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.