FanFic.nl

All the one shots

Verdriet van de verloren zoon

Nadat Tirillo afscheid had genomen van de jonge ridder Tiuri en zijn jonge vriend en schildknaap Piak, was hij met Heer Ardian en een deel van het leger terug gegaan naar het westen. Dit maal over de nieuwe tweede grote weg. De reis liep voorspoedig, en in de kastelen waar ze verbleven, vroegen ze enkel om niets te vragen, ze hadden namelijk het gevoel dat ze het trieste nieuws als eerste aan de koning hem zelf moesten vertellen. Na een reis van ongeveer zes weken waren ze bij de Regenboog rivier. Hier hadden Heer Ardian en Tirillo en een aantal andere ridders een lang gesprek. En na een goede nachtrust in het slot, reden de overige ridders verder naar het westen. Naarmate ze de Grote Stad naderden hoe stiller iedereen werd. Tirillo bekeek zijn metgezellen aandachtig.
"De koning zal niemand beschuldigen op de dood van zijn zoons." Zei hij met een trieste maar serieuze glimlach om zijn lippen.
"Heer Iridian stierf in een gevecht, waar niemand iets aan had kunnen veranderen," vervolgde de Nar. verschillende leden van het gezelschap keken de nar dankbaar aan. De ruiters hielden even in toen ze bij de stad aan kwamen, ze stonden op een heuvel. En keken uit over de stad die prachtig oplichtte in de avondzon. Het had die dag een beetje geregend en daardoor lichtte de geplaveide straten op alsof ze van azuurgoud waren.
Betovert door het mooie licht reden de reizigers verder. Bij de stadspoort herkenden de wachters hen en lieten zwijgend door, de serieuze gezichten van de ruiters weerhielden hen van vrolijke begroetingen, ook het ontbreken van de kroonprins vertelde hen genoeg. Uiteindelijk stegen ze af bij het paleis. Waar een aantal staljongens hun paarden overnamen. Zwijgend liepen de reizigers naar binnen, bij de troonzaal, zat de jonge ridder Iwijn te praten met de wachter, toen de metgezellen naderden, keken ze op en sprongen overeind. "Tirillo! Waar is heer Iridian?"Vroeg ridder Iwijn het gezelschap bekijkend. Tirillo schudde zwijgend zijn hoofd.
"Dat kan ik nu nog alleen aan de koning vertellen." Antwoordde hij, en liep met de wachter naar de troonzaal.
"Sire, Tirillo is wedergekeerd," liet de wachter de koning weten. De koning keek op.
"Kom nader, Tirillo." Zei de koning. In de paar maanden dat Tirillo de koning niet had gezien leek hij wel twintig jaar ouder te zijn geworden.
"Sire," groette Tirillo zijn vorst en boog voor hem.
"Sta op, Tirillo."Antwoorde de koning. Tirillo stond op en liep naar de stoel die de koning voor hem achteruit had geschoven en ging zitten.
"Sire, als eerste moet ik u melden, dat oorlog nu voorgoed voorbij is."Vertelde de nar aan koning Unauwen. De koning knikte en Tirillo vervolgde.
"Sire, helaas moet ik u mededelen dat uw beide zoons...de strijd hebben verloren om in leven te blijven." Koning Unauwen knikte met een verdrietige uitdrukking op zijn gelaat.
"Vertel." Was het enige wat Tirillo nu nog nodig had om verder vertellen over ridder Tiuri en ridder Ristridin, en de vele anderen. Hij vertelde over de meester van het Wilde Woud. Maar ook over heer Rafox en de wachter van de vergeten stad. over Jaro en Marius. De meeste van de verhalen wist Tirillo te vertellen nadat iedereen het vertelt had in de veroverde Tarenburcht.
Nadat Tirillo het hele verhaal hadvertelt, lietde koning hem gaan. maar Tirillo bleef halverwege de zaal staan en draaide zich om en zong met heldere stem en vol overgave zijn lied, het lied van prins Iridian, de kroonprins van het rijk van Unauwen.

Toen draaide de nar zich om en liep met zijn lichte tred de zaal uit. Klaar om de bevolking van Unauwens rijk, weer vreugde te geven. Hij zou tot zijn dood geen oorlog meer voeren, zijn meester was heen gegaan, maar weggaan zou hij nooit. Niet echt.
Tirillo de nar van de koning. Koning Unauwen. Dat zou hij zijn.
En met die woorden, verliet Tirillo's riem definitief zijn zwaard.
Waar men hem zag lopen zag men op zijn rug, in zijn korte cape, de woorden van het lied geborduurd staan.
"Er is altijd iemand die hem zal opvolgen Iridians zoon zal de nieuwe kroonprins zijn, tot hij er klaar voor is om onder ons gezelschap te zijn.' vertelde Tirilo aan de mensen op het plein.
"Zo zal ons koninkrijk nooit verloren gaan, nooit." riep er iemand uit de menigte, de mensen juicthen. Iridian zou niet worden vergeten, zijn vader Unauwen zou zich hem altijd herinneren. Idian zou hem altijd blijven herinneren. Tirillo wist nu dat er altijd hoop was, zelfs als alles verloren leek te zijn.

Mijn Zwaard en Schild leg ik nu neer.
Bij de oever van de rivier.
Ik voer geen oorlog meer.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.