FanFic.nl

All the one shots

Stiekeme Keuzes

Stilletjes zwaaide Mjölnir haar benen over de rand van haar ijzeren bed. Er op lettend dat ze de houten vloer niet liet kraken. Lichter dan een zuchtje wind liep ze door de kamer naar het open staande raam. Eigenlijk ging het raam nooit meer dicht. Mede omdat het hier altijd warm was en mede omdat Mjölnir altijd een geluidloze vlucht voorbereid wou hebben. Stilletjes liep ze tussen de twee zware donker paarse fluwelen gordijnen door en stapte haar balkonnetje op. Daar bleef ze even in een ultra korte broek en hemdje staan en bond haar dreads met paarse lokken bijeen en trok haar knal groene gympen aan. Daarna stak ze een sigaret in haar mond en stak hem aan. Toen zwaaide ze haar benen over de zijkant van het hekloze balkon en begon een voorzichtige afdaling van de torenhoge flat. Op de derde verdieping bleef ze stil hangen en kraste zachtjes als een uil. Direct kwam haar beste vriendin, Fransisca naar buiten met een klaar gemaakte rugzak. Mjölnir klauterde op het balkon en nam zwijgend met een brok in haar keel afscheid van haar vriendin, ze zouden elkaar niet snel weer zien. Na een poosje klom Mjölnir verder naar beneden, het was nu niet zo ver meer. Uiteindelijk stond ze op de grond en keek naar boven langs de muur van de vijftien verdiepingen tellende flat. Had ze die echt helemaal van boven naar beneden geklommen? Ze was verrast van zichzelf. Toen draaide ze zich om en begon een tocht door de maanloze nacht. Na iets wat een uur leek, maar in feite slechts een kwartier duurde kwam ze bij een hoog ijzeren hek, snel klauterde ze erover heen en verdween toen als een dief in de nacht. Weg uit het vergeten stadje.
Niemand van het gesloten flattencomplex zag haar ooit weer, op Fransesca na, die drie dagen later ook spoorloos verdween. Maar in de flat verdwenen zo vaak mensen, dus het was geen nieuws meer, toch roddelde de mensen, alleen omdat ze niks anders te doen hadden.
Echter op dit moment stapte Mjölnir het station van de doodbloedende stad in en kwam juist de eerste trein binnen rijden, snel kocht ze een treinkaartje en stapte in. Haar geheim achterna. Ze zocht een verlaten coupe, en plofte in een hoek neer en viel in slaap, ze moest er pas bij het eind station uit. En terwijl de trein verder reed, denderend door het meedogenloze landschap, de zon kwam langzaam boven de horizon uit en bescheen met hernieuwde kracht naar het altijd warme land.
Uren later opende Mjölnir slaperig haar ogen, ze ging overeind zitten en keek uit het raam. Een o, zo bekend landschap flitste voorbij. Ze zat toch niet op de terug weg? Ze keek op haar horloge van de band, The Doors. Nee, dat kon niet, zo lang was ze nog niet weg. Dus ze moest nog steeds op weg zijn naar Sydney. Ze opende haar rugzak en nam er een flesje water uit en een appel. De trein remde af en uit de versleten luidsprekers klonk de stem van de slaperige conducteur.
"Dames en Heren het volgende station is Dubbo. Het volgende station is Dubbo, deze trein rijdt verder naar Sydney." De stem zweeg even klonk er een ruis toen een luide klik en de stilte keerde terug en niks anders dan de trein en het ruisen van de wind klonk. Toen reden ze piepend en schommelend Dubbo binnen, een piepklein godvergeten stadje. Er stapte niemand uit, alleen een paar mensen in. Maar niemand kwam in de op Mjölnir na, lege coupe zitten. Wat Mjölnir helemaal niet erg vond. Al snel viel ze weer in slaap.
En werd pas weer wakker toen ze het station van Sydney binnen reden. Toch bleef Mjölnir nog zitten, ze moest er bij Sydney Airport uit. En dat was de laatste halte, Nu bleef ze wel wakker, er kwamen een paar punkers de coupe binnen, ze zagen haar niet. En al snel kwamen ze aan op het vliegveld. Soepel stond Mjölnir op en liep de punkers voorbij, zonder ze een blik waardig te gunnen. Hoewel ze zelf ook een soort Punk was.
Eenmaal uit de trein gestapt, keek de zestienjarige even om zich heen en liep vast beraden naar het bordje plane De bordjes wezen naar een torenhoge roltrap. Ze stapte erop en liet zich mee voeren door de mensenmassa. Na een lange speurtocht vond de wereldvreemde Mjölnir de ticketbalie voor haar vlucht naar het natte en koude Engeland, waar ze geboren was, en tot haar zesde had gewoond. Nu zou ze er naar terug keren, eindelijk!

Slaperig opende ze haar ogen. Het duurde even voordat ze besefte wat haar wakker had gemaakt.
"Mevrouw? Wilt u uw gordel om doen? We gaan zo landen." Klonk er naast haar. De serveerster keek haar afwachtend aan, niet wetende of ze haar gehoord had. Mjölnir knikte en klikte haar gordel vast. De regen kletterde tegen de vliegtuig raampjes. En ontnamen elk zicht op Engeland. Langzaam zakte de metalen vlieg door het lood grijze wolkendek heen en kwamen de zee en Engeland in zicht. En als de zon had geschenen was Ierland zelfs een beetje in zicht geweest. Na een kwartier kregen ze toestemming op het toestel te verlaten. En stond Mjölnir op.
In de vertrek/aankomst hal was het gigantisch druk, en met moeite kwam ze er doorheen, haar rugzak met zich mee slepend. Op zoek naar een telefooncel om haar geheim te bellen dat ze in Engeland was aangekomen, Londen om precies te zijn. Maar blijkbaar moest Mjölnir eerst het vliegveld verlaten wilde ze bellen, dus bezocht ze een toilet om zich wat warmer aan te kleden. Want hier lag natte sneeuw op straat, en was het duidelijk geen weer voor hemdjes en korte broeken.
In de toiletten trok Mjölnir een lichtblauwe spijkerbroek aan met zwarte letters die op elk been het woord; 'Bloody Sunday' vormde. Erboven droeg ze een zwart t-shirt en erover een spijker jackje, haar groene gympen had ze verruilt voor zwarte kistjes met door viltstiften bewerkte zool. De veters hadden werkelijk alle kleuren van de regenboog. En terwijl Mjölnir de rugzak weer over haar schouder zwaaide viel de toiletdeur achter haar dicht. Soepel liep ze naar de uitgang, de bewaking camera's negerend. De kou buiten was minder erg dan Mjölnir had verwacht. En al snel vond ze een telefooncel. Maar er stond al iemand in, echter legde die zojuist de hoorn neer, en kwam met gebogen hoofd de cel uit. In een flits herkende Mjölnir hem, of haar zoals ze vroeger was, was hij nu.
"Emrys." De naam was niet meer dan een fluistering. Maar toch keek hij op. "Mjölnir?" Zijn stem was schor en gebroken, zijn ogen keken ongelovig naar Mjölnir, ze knikte en grijnsde.
Een knuffel was genoeg. En gearmd liepen ze weg. De wereld van een nieuw leven in. Een wereld vol vreugde, afwisseling en liefde tegemoet.
Alles was goed.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.