FanFic.nl

All the one shots

Grey

Grote grijze wolken vulden de lucht. En dreven definitief de stralende blauwe zomerlucht weg.
Hoewel het niet echt koud werd, voelde de wind fris aan, en de mensen op straat trokken hun jassen dichter omzich heen.
Langzaam liep een klein meisje eenzaam over de grijze tegels van het trottoir.
Haar haren wapperde in de wind, en waaide in haar gezicht maar ze deed geen moeite om ze weg te vegen.
Ze week uit voor een groep toeristen die opgewonden stonden praten over de kerk waar ze voor stonden. Hoewel het een van de laatste kerken was in de wijde omgeving bleven de toeristen er komen, alsof ze hoopte de oude geschiedenis te laten herleven. De rest van de kerken waren ingestort, afgebroken of vervallen tot een krot waar straat bendes hun duistere plannen bereiden. Plannen om weg te komen van deze plek. Niet dat ze werkten. Tenslotte deed niets het meer. Straatlantaarns waren de plekken waar men hun fiets of scooter aan vast bond, hun functie om licht te brengen in de stad was verloren gegaan.
Schuifdeuren van supermarkten gingen slechts met gekraak en gepiep open. Om mensen aan te lokken hingen er in de etalage's vale versleten posters van mooie meiden die schaars gekleed gingen in ouderwetse kleren.
De digitale tijd op een parkeermeter was nog maar half te zien. En verloor dus zijn functie om de tijd aan te wijzen, en ook om te dienen als betaal apparaat voor niet meer rijdende auto's, iedereen liep of ging met de fiets of scooter.
Het meisje liep rustig, als een van de weinige. Het was rond vijf uur, en iedereen was op weg naar huis. De werkdag was voorbij. Maar het meisje was nooit op weg naar iets. Ze had geen thuis, geen vrienden of familie, zelfs geen werk of redelijke toekomst. Dus liep ze met haar kalme zelf door de straten van de grijze stad. Ze zwierf al ruim zes jaar over straat en nog nooit had de politie of iemand anders haar gezien of aangesproken, ze was feitelijk onzichtbaar. Het meisje was een jaar of elf misschien twaalf ouder zeker niet. Wat ze wel wist, was dat ze nadat haar ouders weg waren gegaan, naar een weeshuis gestuurd maar das was ze slechts twee weken gebleven en toen was ze definitief vertrokken. Sindsdien liep ze over straat. Alleen 's nachts was ze druk bezig, met het beschermen van de slapende bewoners, tegen de kwade machten die 's nachts de stad terroriseerde. Deze kwade machten waren niet van groot belang, maar er moest wel tegen gestreden worden, want anders was de stad binnen een paar nachten van de plaatbodem verdwenen.
Eeuwen geleden was er planeet verdwenen in het niets, en waren de aardplaten, zoals de wetenschappers ze noemde, van elkaar gescheiden geraakt, deze zwierven nu als gigantische rotsblokken door de ruimte. De plaat waar het meisje op ronddoolde was een al stad en ooit in een ver verleden was het een stukje van Australië's continent geweest.
Boven het hoofd van het meisje flikkerde een lichtje wat inhield dat het nog een kwartier zou duren en het nachtelijk duister in zou vallen. Voor onbepaalde tijd. Tenslotte zweefde ze zonder een vast patroon door de ruimte en soms werd het om twaalf uur 's nachts ineens licht. Of juist om drie uur 's middags donker. De onwetendheid, de onmogelijkheid om nog te kunnen reizen naar mensen van de andere platen, maakte het Oceanische continent geïsoleerd. Men wist er niet beter. En leefde van dag op dag. Moment op moment. Al eeuwen.
En dat zouden ze blijven doen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.