FanFic.nl

All the one shots

A Sweet Time of Goodbye's

Langzaam liepen de dragers de kerk-achtige ruimte in. De wit marmeren kist tussen hen in dragend. Nu stonden ze in de deur opening. En begon de band te spelen. De mensen in de 'kerk' stonden op. Mannen namen eerbiedig de hoed af, en een ieder neeg zijn hoofd. Achter de dragers liepen drie mensen. Twee jongens en een meisje. Alle drie waren ze gekleed in kleur, het meisje droeg een satijnen jurk die soepel maar strak om haar lichaam viel. De lange mouwen liepen uit in een punt. In het gedempte licht van de 'kerk' leek de jurk bijna zwart, maar hij was heel donkerblauw. Haar vuur rode krullen had ze los hangen met een snoer van donker blauwe pareltjes erin. De twee jongens liepen naast haar. En droeg identieke kleren alleen waren de kleren van de blonde jongen heel donkergroen en die van de bruin harige jongen diep paars, zo diep dat het bijna groen leek. De kleren bestonden uit een simpele vale broek, een identiek soort overhemd en een hemd eronder. Het was duidelijk dat deze drie, het meisje in de kist heel goed kende. Tenslotte was het meisje in de marmeren kist in dezelfde soort jurk gekleed als de levende. Alleen was die van haar heel donkergroen zo donker dat het bijna paars-blauw werd. Echter het kleed op de kist was wit met een lichte glans erover. Klassieke muziek verstomde toen de dragers de kist op het podium op een tafel zetten. De drie, knikte dankbaar. En wende zich toen naar de mensen in de zaal die als een man naar adem snakte. De gezichten van de drie waren spierwit.
"Schrik niet. Mensen. Het is puur dat we sinds zes maanden niet buiten zijn geweest." sprak het meisje, haar stem was zacht, niet meer dan een fluistering en toch duidelijk hoorbaar in de zaal.
"'We weten allemaal, waaraan Gweya is overleden." Nam de blonde jongen, die verreweg het langst van hen drieën was, het over.
"Een verwonding in het lichaam die niet meer weg gegaan is. Toch hebben wij drieën," hij gebaarde naar de andere jongen en het meisje, "bij haar gewaakt, haar gesteund en haar laatste vier wensen zo goed mogelijk volbracht." Hier zweeg hij en gaf de beurt aan de bruinharige jongen.
"Een van haar laatste wensen was, dat een ieder die haar echt gekend had, op deze plek zou zijn bij het afscheid nemen... Een andere wens was dat wij drieën bij elkaar zouden blijven, no mather what. En dat deden we, en dat zullen we blijven doen. De andere twee wensen waren verrassender. Ze wilde graag nog eenmaal een reis maken, een reis naar Schotland, Ierland en de rest van Engeland, in alle rust hebben we dat gedaan. En haar laatste wens was dat er een week voor en een week na haar overlijden wereldwijd geen oorlog of geweld plaatsvond. En door daar hard voor te vechten in brieven en met wereldheersers hebben we het voor elkaar gekregen. En werd haar laatste wens vervuld." De jongen zweeg en het meisje liep weer naar voren.
"Wat maakte Gweya tot wie ze was? Dat is een vraag die me de laatste tijd erg heeft beziggehouden. Er was een moment waarop ik in de keuken Gweya's favoriete eten aan het bereiden en ik had de radio aan gezet. Op het moment dat alles klaar was en ik iedereen had geroepen voor het eten, weer klonk er een lied dat haar perfect beschreef." Ze zweeg en draaide zich om en uit het niets begon ze te zingen.

De stilte in de zaal werd alleen onderbroken door zacht gesnik.

When you're down and out,
when you're on the street,
when evening falls so hard,
I will comfort you.
I'll take your part,
oh when darkness comes
and pain is all around,
like a bridge over troubled water I will lay me down,
like a bridge over trouble water I will lay me down.

De twee jongens hadden tijdens het zingen twee kandelaars op hoge standaards bij de kist gezet.

Sail on silver girl,
sail on by,
your time has come to shine.
All your dreams are on their way.
See how they shine.
Oh, if you need a friend. I'm sailing right behind,
like a bridge over troubled water I will ease your mind,
like a bridge over troubled water I will ease your mind.'

De muziek en het meisje zwegen. Zwijgend stond het publiek op. Even keken de drie geschokt toe, maar toen begon de menigte te klappen. Niet zachtjes, maar echt luid en duidelijk. De drie bogen. Maar na een tijdje maande ze het publiek weer tot stilte. En stapte de bruinharige jongen weer naar voren. "Hoewel dit lied Gweya goed beschrijft, was het niet haar favoriete nummer. Het lied dat we zo gaan zingen, was voor haar meer waard dan voor de meeste van ons. Het gaf haar kracht om door te gaan, niet op te geven. Ze was sterk, ze was een doorzetter, maar ze wist ook andere altijd weer te raken met haar woorden, haar gedrag maar bovenal met haar trouw."Hij zweeg een moment en begon toen te zingen.

[]i]

De drie adolescenten verlieten het podium, nadat de blonde had verteld dat Gweya geen van hen allen ooit zou verlaten. Hoewel haar lichaam niet meer werkte, hoewel haar ziel in de hemel was, bleef er altijd een stukje van haar bij een ieder van wie ze had gekend. Toen de drie het podium afstapten begon Amor Sacro van Antonio Vivaldi te spelen. Het klassieke stuk waar Gweya mee was geboren, waar haar kind mee was geboren, het kind dat nu op het podium stond en met compleet zuivere stem en hele stuk uit het hoofd zong. Het publiek, de toeschouwers wisten niet wat hen overkwam.
En Gweya?
Die was allang blij dat het kind bij de mensen mocht blijven die ze het meest dankbaar was. Haar vrienden.
Zaya,
Michaèl
en
Voncain.
Haar medemens die ze als enige naast haar kind vertrouwde.
Na het zang stuk, kwamen er een aantal anderen aanbod. Maar die hadden een gedicht, een diashow of een kort verhaal. Alleen haar broer, Merlain kwam met een aantal herinneringen. Wat de zaal weer wat vrolijker stemde.
"Zo was er een avond, dat we mij bij op de kamer zaten in het venster van een open raam. Ze vertelde me wat ze wou gaan doen ik lachte, hoe kon ik toender tijd weten dat het werkelijkheid zou worden? Ik vertelde wat mijn plannen waren. Trouwen was er een van, en hoopte dat ze me niet zou vragen met wie, want in die tijd wou dat ik nog niet vertellen. Maar die hoop werd de bodem in geslagen toen ze de naam van mijn grote liefde noemde. Ik was verrast. Ik had het nog niemand vertelt. Toen ze me zag kijken en zei ze dat tweelingen zulke dingen aanvoelen. Ze had gelijk, ik wist dat ze nooit oud zou worden, daarom leefde ze als een gek. School, niet een maar zes tegelijk. Werken, niet een baan maar twee en soms drie, Vriendjes, niet een maar vier, Vriendinnen, niet een maar vier. Ze leefde zo vol van vreugde en liefde dat het haar af en toe brak. Dan was ze bij me en huilde ze. Ze wist dat ik haar niet zou troosten, maar haar de huid vol zou schelden, en dat, gaf haar gek genoeg de kracht om door te gaan. Op het laatst had ze op een ding na alles gedaan wat ze wou. En dat ene ding vertelde ze me, op haar sterfbed, ze zei, dat ze van me hield." Mirlain slikte en de tranen rolde zacht over zijn wangen.
"Ik wil nog maar een ding zeggen."Een slik, de brok uit de keel.
"Gweya, ik weet niet of je me hoort of voelt, maar weet een ding voor altijd, ik hou van je!" Een snik. En hij stapte van het podium af en werd opgevangen door zijn echtgenoot.
De kist werd opgetild. De mensen stonden op. Gweya's kind begon zachtjes te zingen.




De kist was gesloten, de steen was gezet, het graf werd bedolven door een zee van bloemen. De levende mensen verlieten met een wee gevoel in de maag het kerkhof.
Ze waren uitgenodigd voor een 'afterparty' om dierbare herinneringen aan Gweya op te halen. Iets wat de mensen met een lach zou laten gaan.
Alles was goed.
Ze was vrij.
En geliefd.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.