FanFic.nl

All the one shots

De Thuisvaart

Ons bestaan was hard, er ontbraken diverse ruitjes in het raam van hun kleine huisje op de duinen. Verf bladderde van de muren af, de schoorsteen stond scheef op het dak, een dak dat lekte.
Elke avond was vader gedwongen om strikken uit te zetten, anders zouden we verhongeren. En al jong leerde Athena, mijn jongste zusje, om net als iedereen in ons moederloze gezin, haar eigen kleren, die eerst van ons waren geweest, te herstellen. 's ochtends vroeg haalden we de gezette strikken leeg. Mai, mijn oudere zus en ik gingen overdag slapen. Terwijl we 's nachts met lampen op het strand stonden. In de zomer was het prima vol te houden en kregen we ook het meeste binnen. Maar in de winter was dat ijs en ijskoud. Het gebeurde vaak dat de kleine vissersbootjes van het vaste land, gelokt werden door onze lampen, maar zelden strandde er een groter schip. Het maakte niet uit, elke buit was welkom. Soms waren het enkel netten vol vis, en andere keren een aantal tonnen met water, vis, bonen, kazen, gierst of lakens. Ik droomde ervan, om aan boord te gaan van zo'n schip dat naar verre kusten voer, waar ik mezelf kon zijn. De jongen uit dat strandjutters gezin zou niet meer bestaan. ik haatte het om het te doen. Ik verafschuwde het!
Ik zou vrij zijn, en bovenal een eerlijk bestaan lijden. En niet dit nutteloze uitzichtloze leven. Misschien...Ooit...Vannacht?
Het voelde vreemd, Mai was ziek, dus ik ging alleen.
Zou er een kans bestaan om weg te komen? Het voelde vreemd om na al die tijd, voor mezelf te kiezen.
Ik wou niet meer denken aan Athena of de kleine Boris, die ik zo graag mocht. Net zo min als mijn andere pleeg-broertjes en zusjes. Ik wou denken aan een nieuw bestaan! Een bestaan dat niet minder hard zou zijn. Maar wel beter. Ik wou niet meer in India blijven, ik wou terug naar het hoge noorden waar ik thuis hoorde.
Ik miste mijn echte moeder, Freya.

Uren had ik op het strand gestaan, en nu?
Stond ik op het dek van een Noorse koopvaarder. In het Noors had ik hem verteld dat ik uit zijn land kwam en dat ik terug wou.
Ik was als 'gast' aan boord. Ik hielp waar ik kon. Het leukste vond ik om de smid te helpen met het beslaan van het ijzer. In de lange uren waar het werk even stil lag, leerde hij me de kneepjes van zijn vak.
Ook vond ik het heerlijk om te schrijven en tekenen. Al vond ik het nog wel lastig. Maar na een half jaar kon ik dan ook perfect schrijven.
Ik vroeg de kapitein die Stigandr heette, wat Bootvaarder betekende, om een rol perkament en begon te schrijven. Uren later was ik klaar, en merkte dat de sterren al hoog aan de hemel stonden.
Maar de meeste scheepslieden waren nog wakker. Moedig ging ik op een tafel staan.
"Wat ga jij doen, groentje?"Vroeg een grote man met meer spieren dan me lief was.
"Zingen" Antwoordde ik kort. Het gelach schalde uit de kajuit.
"Nou, zing, pennenlikker!" Brulde een man met woest blond haar. Ik schraapte mijn keel en begon te zingen.

De mannen vielen stil.




De kapitein werd naar binnen gevolgd door de stuurman.




Er viel even een stilte en toen werd ik op hun schouders gezet en naar buiten gedragen. Even was ik bang om over boord te worden gezet. Maar toen riep de kok.
"Nogmaals jij!"
Muziek instrumenten werden tevoorschijn gehaald. En we zongen het nog eens.
En nog eens.
We danste nog steeds toen de zon opkwam.
En paar uurtjes slaap, zei de kapitein en dan weer aan het werk.
Maar na die paar uur, viel er niets meer te werken, na een jaar zeilen, waren we eindelijk thuis.
En al zingend over de bruiloft sjouwden we de spullen van het schip af.
En nog steeds zingend gingen we de stad in.
Mensen lachten en danste mee.
In een klein kroegje wat de 'Zeeschuim' heette stond ze.
Mijn moeder, die ik vier jaar had moeten missen.
Ik nam haar in mijn armen.
Ik was thuis.
Eindelijk.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.