FanFic.nl

All the one shots

Vrij

Snel rende ik de trap af, mijn stiefvader zat me al achterna, in de gang nam ik niet de moeite om mijn zwart leren jack van de kapstok te grissen, hoewel het buiten vijfentwintig graden vroor.
De voordeur sloeg achter me dicht terwijl ik over het lage tuinmuurtje sprong. En terwijl ik wegrende, gaf mijn stiefvader het op om me nog langer te volgen, wat logisch was aangezien hij honderddertig kilo woog, terwijl hij nauwelijks vijf centimeter groter was dan mij.
Ik keek niet om maar rende door, de keurige straat uit.
Ik had voor de zoveelste keer ruzie met hem gehad. Zoals altijd over twee jongens die me dierbaarder waren dan mijn leven. Al waren ze allebei omgekomen in een oproer in de stad. Mijn broer, die drugsverslaafd was geweest, was omgekomen terwijl hij stoned was. En mijn vriendje, die mee vocht in de rebellengroep, waardoor hij het leven moest laten. Vanaf dat moment ging het met mijn moeder bergafwaarts, geld werd zeldzaam, en in uiterste nood trouwde ze opnieuw. Man naar haar vaders keuze. Met mijn stiefvader, waar ze als de dood voor was.
Maar ik ging studeren en leerde mensen kennen, die me beter begrepen dan ik dacht. Met name professor Traizones, hij hield ervan uitvindingen te doen. Wat hem een paar keer in de problemen had gebracht. Hij wilde de wereldmacht hebben, over zaken die onderdrukt werden door de politici.

Ik stopte pas met rennen toen ik twee straten verderop was, in een donkere nis van een oud huis om weer op adem te komen. Ik wist dat ik problemen zou krijgen als ik weer terug naar huis ging. Dus dat was geen optie. Vrienden had ik niet, en ik kon moeilijk bij een leraar aan kloppen, om onderdak vragen. Ik was weer op adem gekomen en slenterde nu peinzend door de stad, steentjes voor me uit schoppend. Zonder dat ik het doorhad, liep ik naar het stadspark.
Ik plofte in het gras neer, en keek uit over de bevroren vijver. Ik voelde me rustiger worden, ik liet me achterover vallen in het gras. Dat het bevroren was deed me niets.
Ik merkte niet dat de middagzon wegzakte achter de horizon. Ik dacht terug aan de dag waarop, mijn broer en mijn vriendje dood waren gegaan, aan de tijd erna, toen mijn moeder me vertelde dat ze zou gaan trouwen met mijn stiefvader, die wou dat ik hem vader zou gaan noemen, wat ik weigerde, en noemde hem altijd meneer Frizona, wat hij niet leuk vond, maar dat was beter dan hoe ik hem liever noemde wanneer hij weg was.
In de verte sloeg de kerktoren middernacht. Maar ik hoorde het niet en het kon me ook niks schelen.
Langzaam voelde ik het oude verdriet over me heen komen, en besefte ik door de verslaving van mijn broer over te nemen, en zelfs zijn vrienden, die hem voorzagen van zijn drug, werden voor een tijdje mijn vrienden. Maar toch ik bleef daar altijd het broertje van. En dus gebruikte ze me.
Ze lieten me misdaden plegen. Maar op het gegeven moment liep het uit de hand en lieten ze me een moord plegen, ik werd betrapt, maar ik wist me eruit te kletsen, en de jongens begonnen met dreigen, niet dat ik dat door had, ik was toen zo goed als altijd stoned.

Iemand die me nu zo zou zien liggen zou niet zeggen dat ik nog leefde en eerlijk waar ik was blij, toen ik eindelijk het leven uit mijn lichaam voelde weg gaan en mijn wezen vertrok.
Eindelijk.
Vrij.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.