FanFic.nl

All the one shots

Schaduw

Het meisje huppelde vrolijk over het bospad, haar grote broer vooruit.
"Kijk, Odin! Een paddenstoel!" Riep ze opgewonden. Ze bukte zich om hem te plukken.
"Doe maar niet, Odine, die paddenstoel is giftig." Waarschuwde Odin haar. Beteuterd keek ze hem aan.
"Kom, wie het eerst bij die grote boom is!" Daagde hij haar lachend uit. Samen rende ze ernaar toe. De jongen liet haar winnen, iets wat hij als zeventienjarige wel vaker deed bij zijn achtjarige zusje.
"Kijk, war een grote schaduw!" zei Odin en wees naar de schaduw die de grote eik voortbracht dankzij de zakkende zon.
"ja, krijgen wij later ook zo'n grote schaduw?" Vroeg Odine hem nieuwsgierig terwijl ze haar grote broer aan keek.
"Nee, niet zo groot, misschien zo groot als die van opoe." Antwoordde Odin. "O...Dan ga ik nu vast oefenen om over mijn schaduw heen te springen." Ze klonk serieus. Odin lachte.
"Dat kan toch niet?"
Beledigt keek zijn zusje hem aan.
"Natuurlijk wel! Doe me maar na! Laten we samen over onze schaduw springen!" Antwoordde ze op een toon die de jongen deed lachen.
Odine nam een aanloop en sprong zo hard ze kon, en ja hoor, ze was voorbij haar schaduw gekomen al was die nu weer voor haar.
"Toe dan Odin, nu jij!" Riep ze hem toe.
Odin deed wat ze gezegd had. En zo liepen broer en zus het bos door, telkens over hun langzaam vervagende schaduwen springend.
Beide werden nieuwsgierig nagekeken door een vos, die het maar een vreemd spel vond. Sceptisch zwiepte hij met zijn staart en keerde zich om, verder zoekend naar voedsel.
Odine en Odin, broer en zus, achter gelaten in een wereld vreemd bos waaraan geen eind leek te komen.
Odin had in zijn mobiele telefoon een kompas, waar hij de loop richting mee bepaalde als zijn zusje sliep. Pas toen de maan hoog aan de hemel stond vielen broer en zus in een lichtte slaap. Rustend en vertrouwend op de maan, alsof die hen beschermde tegen het leed dat hen was aangedaan. Het leed van kinderen die niet gewenst waren, en die een schaduw wierpen over de mensen die hun ouders zouden moeten zijn.
Een uil kraste in de boom waartegen de twee lagen te slapen. Odin opende zijn ogen en ging slaperig overeind zitten. Odine sliep onrustig. Zachtjes aaide Odin over haar hoofd. Net zolang ze weer rustig was. Toen haalde hij zijn mobiel tevoorschijn. Hij deed er zuinig mee. Enkel het kompas en verder niets. Tenslotte had je in bossen geen elektrische tijd. Morgen zouden ze naar het zuiden moeten lopen, zover mogelijk. Odin schakelde zijn mobiel uit en kroop weer onder de geïmproviseerde deken van hem en Odine. Odin kroop dicht tegen zijn kleine zusje aan, alsof hij haar wou beschermen tegen het gevaar dat de nachtelijke schaduw met zich mee bracht. Al snel sliep hij in, en droomde hij dat hij met Odine over schaduwen heen sprong. Een gelukkig moment in een schaduwrijk leven.
Zo moest het zijn.
Voor altijd.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.