FanFic.nl

All the one shots

The Explonation of a forgotten conversation

Een Man die wreed lijkt en veel lacht. Een vrouw die veel vragen stelt en hem achterna loopt. Allemaal om een verslagen jongeman die de weg kwijt was in zijn leven.

Onbekend persoon in kwestie rende rondjes door een grote lichtgekleurde zaal, rood en bezweet stond hij even stil en schreeuwde het toen uit, trappelt met zijn voeten en rende weer door.
Een jongeman met zwart haar, dat in een soepele staart zat, zat midden in de zaal op de grond en keek glimlachend toe.
Een vrouw fronst en keek de persoon na.
De man midden in de zaal stond op, en riep de bezwete persoon naar zich toe. "Stop maar," was alles wat hij zei met een grijns die in feite een ieder de rillingen zou geven. De bezwete persoon hijgde en knikte dankbaar, plofte neer en masseerde zijn pijnlijke voeten.
"Waarom?" Vroeg hij na een poosje, de opdrachtgever hurkte naast hem "Simpel, je had het nodig." En stond weer op, en liep naar een van de hoge ramen, die aan de zijkant van de zaal zaten.
De sporter keek beduusd naar de grond.
"Nodig?" Vroeg hij iets luider dan gewoonlijk, zodat de ander hem verstond, die enkel knikte.
De vrouw kreeg de rillingen van zijn stem en zuchtte onhoorbaar.
"En waarom denk jij dat te kunnen bepalen?" Riep ze de man bij het raam toe.
Verrast draaide de persoon zich om.
"Waarom, ik denk dat te bepalen? Gewoon omdat het zo is." Antwoordde hij na een goedkeurende blik op de vrouw te hebben geworpen.
De renner was genoeg bekomen en stond op.
"Maar, ik snap nog steeds niet waarom." Zijn stem klonk verslagen.
"Kom mijn jongen, wat heb je de afgelopen jaren je neefjes en je broertje laten doen?" De opdracht gever keek niet eens naar de renner maar hield zijn blik op de vrouw gericht.
"Ik?" Vroeg die verward.
De man trok vragend zijn linker wenkbrauw omhoog.
"u?"Reageerde hij, terwijl de renner diepe denkrimpels trok.
Hij was het duidelijk gewend om zo behandelt te worden door deze opdrachtgever.
"Ik heb geen broertje of neefjes... En je keek naar mij."
Verrast keek de man haar opnieuw indringend aan.
"ik had het over onze sporter hier." Hij grinnikte kort.
"maar ik werd afgeleid door uw schone verschijning." Zijn stem had heel heel heel in de verte een lichte hoogmoed zitten maar verder kwamen de worden er bijna achteloos uit.
Ze vrouw schoot in de lach, haast spottend spuugde ze de woorden eruit.
"Maar vertel." Ze keek naar de sporter.
"Wat heb je met jouw broertje en neefjes gedaan, als je het wilt zeggen?"
De sporter zuchtte
"Ik zou het echt niet weten, het spijt me." Het laatste kwam er hakkelend en onzeker achteraan. Angstig keek hij naar de man bij het raam. Die zich losmaakte van de muur waar hij tegen aan leunde, en naar hem toe liep.
"Het is goed. Je hebt het vergeten, ga je omkleden, dan breng ik je thuis." Hij wachtte tot de sporter de zaal uit was en richtte zich toen tot de vrouw.
"hij was hiervoor de macho die liever lui dan moe was, en zijn neefjes en broertje liet lopen, voor de gekste en gruwelijkste dingen." Hij zuchtte, "daarom wou ik hem laten lopen, hij zal het niet weer doen."
De vrouw knikte, opnieuw toen de man het uitlegde.
"Wat voor dingen?" Vroeg ze, en direct liet ze haar volgende vraag erop volgen, "Kon het niet met woorden?"
De man schoot in een honende lach.
"woorden? nee zeg! dan was hij allang gestopt!" Hij grinnikte nog even na en beantwoorde toen haar eerste vraag.
"Wat voor dingen? o vele, van boodschappen doen tot moord, van het aandragen van complete maaltijden tot inbraak van dure huizen en auto's."
Hij was plots serieus en keek peinzend naar de gesloten deur waarachter de sporter was verdwenen.
"Had hij dezelfde... gave? En waarom weet hij het niet meer?'" De vrouw keek hem strak aan. De man keek haar fronsend aan.
"Gave? Hoe bedoelt u?"
"Ik kan iemand niet zo lang laten doorgaan." Legde ze uit, duidend op het lange rennen van de sporter. Hij glimlachte.
"O zo, ik zie het niet echt als gave, maar ik snap wat u bedoelt. Nee, die had of heeft hij niet. Hij is gewoon stom bezig geweest. En hij herinnert het zich niet meer omdat hij alle pijn en frustratie van hem en zijn broertje en neefjes eruit gerend heeft."
Hij glimlachte bijna wreed van voldoening. Een glimlach die bijna niet merkbaar was voor mensen die niet opletten.
"Lijkt me toch lastig... Je moet er toch mee leren omgaan?" Vroeg ze aarzelend. De man schoot weer in de lach.
"Welnee! Waar ik vandaan kom kon ik het alledag gebruiken en keek er niemand raar van op, en ik ben niet van plan me hier tegen te laten houden." Dat laatste klonk behoorlijk sluw en zijn gezicht was in een scheve glimlach te herkennen als gemeen.
"Maar worden mensen er nou gelukkig van?" Vroeg de vrouw door, en voegde er nadenkend aan toe. "Ja, de personen die de macht hebben misschien wel..."
De man zuchtte en begon te ijsberen.
"Worden mensen er gelukkig van, ja ik denk het wel, in dit geval zeker!" Hij zweeg een ogenblik en vervolgde zijn monoloog.
"En macht moet niet worden misbruikt, dan is het goed." Hij wipte een paar keer soepel op zijn tenen en hakken heen en weer en keek op toen de deur van de kleedkamer openging.
"Waarom denk je dat?" Vroeg de vrouw voordat hij weg kon lopen.
"Ik was klaar, meneer." De sporter wou naar hen toe lopen. Maar met een handgebaar van de jongvolwassen man deed hij dat toch maar niet.
"Gewoon, omdat ik op die manier denk" Antwoordde de opdrachtgever en hij liep naar zijn sporter toe.
"Weet je nog waar je woont?" Vroeg hij hem.
"Ja."
"Mooi, is het ver hier vandaan?"
"Nee."
"Op loopafstand?"
"Nee."
"Te doen met de bus?" De sporter knikte en wou weglopen maar de opdracht gever hield hem tegen, gaf hem een brief en wat geld.
"Hier, voor de bus, bewaar de brief tot je sterft'." De man knikte en liep de zaal uit. De man mompelde niet verstaanbaar.
"En bedankt voor je komst."
"Dat is wel heel eenzijdig... Die jongen is doodsbang voor je! Word je daar nou echt gelukkig van? Ik kan het me niet voorstellen..." Haar stem klonk bijna boos.
De man bleef even staan en draaide zich toen naar de vrouw toe.
"Het was de bedoeling dat hij bang voor me was. En ja daar wordt ik zo nu en dan gelukkig van, het is soms genieten om macht over de ander te hebben." Hij lachte.
"Blijkbaar... zodat je krijgt wat je wilt. Maar het is soms ook heel fijn om een ander zijn zin te zien krijgen." Kaatste de vrouw terug.
"Zeker, dat geef ik toe, maar weetje ik misbruik het niet, niet echt." Hij gebaarde sierlijk met zijn handen.
"Wat doe je dan?"Vroeg ze fronsend.
Hij grinnikte zacht.
"Slimme vraag, wel ik gebruik, zoals u het noemt, mijn gave, om tot hem door te dringen dat zijn gedrag en zijn daden niet goed waren, maar die werkte niet, dus liet ik hem zijn daden voelen, van zichzelf maar ook van de gene die pijn heeft gedaan.Tot hij het vergat dat hij dat altijd zou doen. Snap je?" Het laatste kwam er ironisch uit en hij leidde haar tijdens het praten de zaal uit, naar buiten.
Waar de zon langzaam wegzakte in het westen.
"Is dat een vorm van trauma? Is dat niet de reden waarom hij het vergeet? Ik snap het niet helemaal... Ik denk nog steeds dat het met de juiste woorden en overtuiging ook was gelukt." De vrouw vuurde haar vragen fel op hem af.
Maar de man glimlachte.
"'Dat dacht ik eerst ook, maar nee, helaas. Dit is de enige wijze zonder bruut geweld om het te laten stoppen."
Hij liep naar een hek die aan een weiland grensde en ging erop zitten.
"hij had geen trauma maar was machteloos uit op macht."
"Had niet... maar nu wel." Verdedigde de vrouw de sporter.
Hij lachte en schudde zijn hoofd.
"Nee, hij zal me niet herinneren."
"Hoe kan je zeker weten of iets ook echt gebeurt is? Wat als er een onschuldige... 'gepakt' wordt?" De vrouw schudde haar haren op haar rug en vervolgde.
"Waarom doe je het dan? Zodat hij verandert?"
"Er wordt geen onschuldige gepakt, en precies, hij zal ze nu helpen en kind laten zijn." De man vouwde zijn handen in elkaar.
"Zijn neefje en broertje?" Vroeg ze terwijl ze naast hem ging staan, tegen het hek geleund.
"Neefjes, maar ja die." Verbeterde hij haar.
"Hoe weet je dat hij niet terug verandert?" Nieuwsgierig keek ze hem aan.
"Hij herkent ze niet, maar zij hem wel?" Voegde ze eraan toe.
"Hij herkent mij niet, maar hen wel. En op de laatste vraag kan ik niet zonder gevaar beantwoorden." Legde hij uit en hij knipoogde en zwaaide zijn lange benen over het hek, zodat hij er achterstevoren op zat.
"Zullen ze het niet vreemd vinden en misschien wraak willen nemen? Zal hij zich niet heel rot voelen als ze vertellen hoe het precies zit?" Zei ze zonder moeite te doen haar nieuwsgierigheid te bedwingen.
"Nee," zijn antwoord was simpel en zo voor de hand liggend naar zijn idee.
Bedenkelijk keek ze hem aan.
"Hoe kan je dat weten?"
"Omdat, ik weet dat ze allang blij zullen zijn met de verandering."
Hij keek naar de zon die onderging en sprong van het hek, soepel, alsof het iets was als traplopen.
"Ken je ze?" vroeg ze zijn bewegingen volgend. "Waarom laat je hem je vergeten?" eraan toevoegend.
Hij grinnikte opnieuw.
"ik ken iedereen, maar ik ken ze, maar zij mij niet." En hij draaide zich van haar weg. "Ik laat hem mij vergeten omdat dat beter voor hem is."
"Hij komt er toch ooit achter..." Zei ze aarzelend, inmiddels wist hij overal een antwoord op.
"Niet zolang ik er niet ben." verklaarde hij en hij grijnsde arrogant en begon het groene hoog begroeide grasveld in te lopen.
"En wat als je er per ongeluk wel bent?'" Sneerde ze grijnzend en klom op het hek. Zijn stem klinkt luchtig en er zat zeker nu betweterigheid in
"Ben ik niet, zeker weten niet."
Hij sprong over een tak heen.
De vrouw zat nu op het hek en klom erover heen, voorzichtig en liep nieuwsgierig achter hem aan.
"Maar stel dat, dan rent hij bang voor je weg?"
Zonder om te kijken, zei hij tegen de vrouw die over het hek klom.
"Voorzichtig het is daar glad." En vervolgde, "nee, hij zal me niet herkennen."
Ze liep langzaam over de modder achter hem aan.
"Waarom zei je dan 'niet als ik er niet ben'?" Kaatste ze hem toe, "'niet als je het niet wilt' zul je bedoelen." Redeneerde ze dapper.
Hij grinnikte spottend ditmaal.
"Zeker, madam, trouwens, ik zou terug gaan als ik jou was."
"Waarom?"Scheef keek ze hem vanachter aan.
Hij draaide zich soepel om.
Ömdat," hij aarzelde. "Het niet verstandig is om je met mij in te laten." Vreemd genoeg glimlachte hij toegeeflijk.
"Waarom niet?"Vroeg ze nog altijd nieuwsgierig. "Ik heb een schoon geweten."
Hij knikte bevestigend.
"Precies, ik niet." Hij boog haar hoffelijk toe.
"Weet ik. Maar je zult toch alleen wat doen als mensen er beter van worden?" Vroeg ze voor de zekerheid het antwoord verraste haar.
"nee," hij grinnikte kwaadaardig. "Alleen als ik er zelf beter van wordt."
"Je zei dat het voor hem was en dat je het niet misbruikte." Ze keek hem fronsend aan.
"ik mis-bruik hem ook niet, ik ge-bruik hem." Hij speelde met vuur letterlijk en figuurlijk en dat realiseerde hij zich maar al te goed.
"Voor jezelf?" Vroeg ze nu koeltjes.
De man grijnsde.
"Jazeker, voor mezelf en voor mijn soortgenoten, uiteraard voor een bepaalde prijs..." Hij zweeg glimlachend en veel betekenend tikte hij tegen zijn slaap met een wijsvinger waaraan een smalle simpele gouden ring aan zat.
Ze keek hem donker aan en vroeg bits.
"welke prijs?"
Hij lachte en wapperde met zijn handen
"Dat hangt af van de wens."
"Welke wens?"
"Die mijn soortgenoten hebben" antwoordde hij voor zijn gevoel de duizendste vraag. Ze was absoluut niet op haar mondje gevallen.
"Jouw soortgenoten zeggen wat je moet doen?" De nieuwsgierigheid won van haar wantrouwen.
"Nee, ze vragen mij dingen, ik noem de prijs en als ze die geven doe ik het."
Hij draaide zich opnieuw naar haar toe, en bleef staan.
"Dus ze zeiden nu dat je die jongen moest pakken?" Vroeg ze nadenkend. Terwijl ze verder liepen, hij achteruit.
"Nee." Hij grijnsde plagend om zijn korte antwoord en vervolgde, "deze keer was het mijn wens, maar mijn soortgenoten zullen het absoluut met me eens zijn, hoewel daarmee ons bestaan een klein risico neemt." Hij hield het klein, hij vertelde haar maar niet dat daarmee zijn hele wereld op een gevaarlijke rand balanceerde.
"Bijvoorbeeld dat ik j- u niet had zien aan komen." Hij gebaarde vriendelijk naar haar.
"Zeg maar 'je' hoor..."Mompelde ze grijnzend en vroeg er achteraan, "maar als het bekend wordt, wat dan?"
"Dan, geen idee, dan weet de 'leider' van ons wel wat te doen."Hij haalde zijn schouders op en grijnsde alsof 'de leider' de wereld aankon. De vrouw keek hem wantrouwend aan.
"Ok... en heb jij ook wel eens verzoeken aan de anderen?" Hij grinnikte om haar vraag.
"Jazeker!"
"Hetzelfde als wat jij doet?" Vroeg ze nu weer nieuwsgierig.
"Nee, dat niet..." En hij zweeg veelbetekenend waarop de vrouw haar volgende vraag stelde.
"Wat voor verzoeken heb jij dan?"
"meestal lugubere." Hij zweeg zogenaamd stoer en hij grijnsde breed.
"O, moord en doodsslag? of nee, marteling..?"
Hij keek haar van onder zijn donkere wimpers strak aan, "onder andere," zijn toon was, net als zijn blik ietwat spottend.
"Gezellig daar..." Haar stem was eveneens spottend.
"De verzoeken die ik heb zijn meer samen thee drinken of leuke dingen doen..." Vervolgde ze vaag gebarend naar de stad die door hun lopen steeds verder weg kwam te liggen.
"Jazeker! Alle dagen feest!" Zijn toon liet een klank door waardoor de vrouw merkte dat hij aan zijn woonplaats dacht, waar die ook mocht zijn.
Na een korte stilte lachte hij.
"Ja, dat doen we daar genoeg."
"Maar wacht... Jij zei toch ook dat je wel eens mensen vermoordde?"
"Ja klopt." Hij keek haar nu bijna loom aan, nog ver weg met zijn gedachten.
"Dus, dan zit er toch niet zoveel verschil tussen jullie verzoeken?"
"O, jawel! Ik ben meer gericht op 'slechte' dingen zoals jullie dat noemen. Terwijl mijn soortgenoten meer op het 'goede' gericht zijn." Hij legde het simpel uit maar het was duidelijk dat het verhaal veel ingewikkelder was dan het op het eerste gezicht leek.
"Maar je moet mensen laten vergeten, martelen, doodsbang maken en soms zelfs moorden... dat is goed?"
De man glimlachte trok zijn jasje recht
"'ik laat ze niet vergeten, ik laat ze mij vergeten. En voor mij is het goed. Om die dingen te doen."
"Waarom vind je het goed?" Vroeg ze nadenkend en aarzelend met wat voor eng figuur zat ze hier in een verlaten weiland opgescheept?
"Tja, wie zal het zeggen?" Reageerde hij logischerwijs.
"Je laat ze ook gebeurtenissen vergeten, wat ze hebben gedaan."
Hij keek haar nadenkend aan en knikte toen, "ja, kun je nagaan, dat het beter is dat het stopt. En ze vergeten wáárom ze anderen onschuldigen pijnigen." De vrouw leek het niet met hem eens te zijn.
"Maar jij doet hetzelfde! Oké, misschien niet met onschuldigen, maar toch.."
Hij weerde zich door zijn handen ophoog te steken.
"Aan het einde wist hij dat inderdaad niet meer, ervoor echter wel." Legde hij uit.
"Maar hij wist toch niet wat hij had gedaan?"Haar vraag leek haar logisch maar de man zuchtte even streek over zijn haar en antwoordde toen, "aan het einde wist hij dat inderdaad niet meer, ervoor echter wel." De vrouw viel in stilte en haalde haar handen door haar haren. Hij glimlachte bij de herinnering aan een andere vrouw, die precies het zelfde gebaar maakte en zijn blik gleed onwillekeurig naar de boezem van de vrouw.
Och, Sigyn, dacht hij onwillekeurig en rilde licht.
"Dus vergeet hij wel..."
"Ja hij vergeet wel, maar alleen wat hij behoort te vergeten." Hij zuchtte diep en voegde er onwillekeurig aan toe, "maar als ik wil kan ik mensen me ook laten herkennen of me klakkeloos laten vertrouwen."
"Waarom zou je dat doen?"
Hij keek haar verrast aan, "om mijn doel te bereiken."
En zonder een woord te zeggen draaide hij zich om rende twee meter terwijl hij zijn handen omhoog stak en brulde,
"HEIMDALL!"
En nog geen seconde later verscheen er een tornado vormige slurf die tot op de grond reikte.
"Het ga u goed mevrouw." Groette hij de verbaasde vrouw. En hij stapte in de slurf en hij was weg.

Een paar weken later.
De vrouw sloeg met een zucht haar boek dicht en staarde beduusd naar buiten.
Dus dat was hij...
De man die ze toen gesproken had was de Noorse God, Loki... in mensen gedaante.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.