FanFic.nl

All the one shots

The Interview

De drukke straat voor het hotel leek een krioelende mierenhoop in stroop. Verveeld keek ze uit het raam. Een luide maar beleefde klop op de deur liet haar omdraaien.
"Binnen!" Riep ze, perfect accent gelegd op het Britse Engels dat ze al een poosje foutloos beheerste. De witte hoteldeur met een zogenaamde gouden nummer zestien zwaaide naar binnen open. Een hotelbediende boog voor haar, "De Journalist mevrouw," sprak hij beleefd.
"Ah, dankje Johnny. Je kunt gaan." Sprak de vrouw met donkerrode krullen die onnatuurlijk sierlijk over haar schouders vielen. De deur sloot zich achter de vrouwelijke journalist. Die onbeleefd nieuwsgierig rondkeek.
"Bevalt het je, de standaard hotelkamer van dit hotel?" De vrouw liep weg bij het raam en liet zich op een donkergroene leren bank zakken.
"Jazeker, ik had alleen niet verwacht dat u hier zou komen," weerde de vrouw zich, die een naambordje aan haar mantelpak had hangen: Mrs. C. Georgenio.
"Ach, hier ben ik beter beschermd dan elders." Antwoordde de schrijfster. En gebaarde naar een bankstel tegenover haar. De journaliste nam plaats.
"Steek van wal, zou ik zeggen," de toon van de schrijfster was spottend, maar de journaliste negeerde dat en nam haar opname apparaat en vragenlijst tevoorschijn.
"Het is dertien oktober tweeduitzendtwintig. Lokale tijd is dertien over negen 's avonds. We bevinden ons in het Maxwell Hotel in Manhattan, New York, USA." De journaliste Georgenio handelde even de standaard gegevens af. En richtte zich toen op de vrouw tegenover haar.
"Goed, de eerste vraag komt van een fan uit Nieuw-Zeeland, Hoe ben je op het idee gekomen van Rozen van Duisternis?" Mevrouw C. Georgenio keek op van haar vragen blad.
"Dat is een goeie vraag... Ik ben voor een groot deel geïnspireerd geraakt door de Kronieken van de Onderwereld, van Cassandra Clare, maar ook door Het Spel van de Tronen. En tja, dat samengevoegd met een beetje mijn eigen fantasieën erdoor en je krijgt dit." De jonge vrouw schoof de linkermouw van haar Hoodie omhoog.
De journaliste die beleefd was opgevoed knikte begrijpend en richtte zich op de tweede vraag.
"Klopt het gerucht dat je graag date met acteurs?" De schrijfster die eind twintig begin dertig was, grinnikte.
"Ik date met jongens die acteurs zijn dat klopt, maar ik datet ook met meisjes, al zijn die meestal gewoon casesier bij een lokale supermarkt."
De journaliste knipperde even met haar ogen, verrast door de laatste zin.
"U bent dus...Biseksueel?" de vraag was aarzelend.
"Dat ben ik zeker, al zullen mijn familieleden er alles aan doen om dát te ontkennen." Was het antwoord. De schrijfster stond op en liep naar een buffet onder een grote spiegel en schonk zichzelf wat witte wijn in.
"Kan ik wat drinken aanbieden?"
"Water alsjeblieft." De journaliste was van de regels, bedacht de schrijfster zich, dit zou het zoveelste en saaie interview worden.
"Mijn derde vraag, komt van George Clooney," een spottende wenkbrauw werd hoog de lucht in geworpen.
"Gelooft u zelf in al de wezens uit uw boeken?"
De schrijfster die net een slokje wijn had genomen verslikte zich in haar slok. "Wat, o nee, zeer zeker niet!" ze lachte klaterend.
"Nee, dat is het leuke, wezens als de Jagers, of Demonvampiers bestaan naar mijn weten niet. Dat is allemaal uit de duim gezogen onzin."
"Waarom heb je je eerste boek opgedragen aan je vriendin Mula?" de naam werd verkeerd uitgesproken.
"Mula, dat heb ik gedaan, in de hoop dat ze er door leert door te zetten en voor zichzelf op te komen." De schrijfster glimlachte, "daarom heet het laatste hoofdstuk ook, Moedig Besluit."
C. Georgenio knikte tevreden.
"Hoeveel boeken staan er voor dit boek in planning?"
"Vijf. Meer worden het er zeker niet, ik ben nu bezig met het vierde boek te publiceren, en het schrijven van het laatste deel schiet ook al aardig op." De schrijfster die onder de naam, R.I. Downton schreef bekeek de journaliste nauwkeurig terwijl ze haar vragen stelde.
Lichtelijk opgetrokken schouders, netjes gekleed, haren gekapt, gespannen houding, te hoge hakken en felrode gelakte nagels.
"Ben je van plan hierna, nog andere boeken te schrijven?"
"O zeker weten, ik heb al aardig wat ideeën." De schrijfster glimlachte maar liet verder niks los.
"Welke tip zou je beginnende schrijfster willen geven?"
"Hm...Ik dénk...ja... Ik zou de beginners willen meegeven, Als je een boek schrijft, bedenk dan dat de gene die het leest net als een lerend kind is, het weet helemaal niks. Niets van de omgeving, de karakters, het plot. Wat voor jou vanzelfsprekend en onbelangrijk lijkt is voor de lezer cruciaal. En ik zou de schrijvers mee willen geven, Bedenk als allereerste: Wat voor een verhaal moet het worden: een boek over school, een thriller, een fantasy, een horror et cetera." De schrijfster had tijdens het praten haar woorden bij kracht gezet met haar handen. Nu pas zag de journaliste dat de schrijfster een simpel zwart topje droeg en een bijna maar toch niet helemaal doorschijnende broek droeg die lichtblauw en wijd van model was, alsof ze een zomerse waterval aan haar benen had. Blootsvoets, make-uploos.
"In je boeken is Geloof een cruciaal punt. Elk wezen in je boeken zijn gelovig op hun eigen manier. Is er in je eigen leven ook een bepaald geloof aanwezig?"
De schrijfster fronste en nam nadenkend een slokje van haar wijn.
"Ik heb zeker vrienden die boeddhist, christen, Joods, Islamistisch of zoiets dergelijks zijn. Ikzelf ben redelijk spiritueel. Ik geloof zelf in het bovennatuurlijke, Engelen, Gnomen, Elfen, en dan bedoel ik niet de elfen uit de fantasyverhalen, en andere wezens. Ik geloof dat elk mens hier op aarde een stukje van God is. Of iets wat wij God, Boeddha, en Allah hebben leren noemen. Maar ik geloof niet in Hel, wel geloof ik dat als iemand die sterft de pijn van anderen voelt. En dat die pijn soms zo heftig is dat men dát de hel noemt."
De schrijfster keek de journaliste vriendelijk aan en keek plots verrast.
"Geef me een moment even wat opschrijven."
Ze stond op en liep naar een bureau onder het meest rechterraam en ging zitten en schreef was op, haar lange donkerrode krullen vielen als een gordijn van krullen omlaag.
De journaliste bestudeerde de overige vijf vragen die haar nog restte. En bedacht blij dat het vrijdag was. Ze zou haar spullen thuis dumpen en dan met twee vriendinnen gaan stappen.
"Sorry voor de onderbreking. Gaat u verder." De vrouw tegenover de journaliste liet zich door vrienden, Cissy noemen, keek naar de vragen op haar schoot.
"Hoe heeft uw familie gereageerd op uw doorbrekende succes?"
De journaliste besefte het waarschijnlijk niet, maar ze begaf zich op glad ijs.
"In eerste instantie heel blij en positief. Met name mijn broers en zus. Maar toen ik het tweede boek uitbracht begon de sores. En moest ik emigreren. Dat vond ik toentertijd niet leuk en zij ook niet. Ze hebben geprobeerd me tegen te houden. Maar ik moest door met de boeken. Ze zijn op dit moment mijn grootste gevaar." De schrijfster besefte blijkbaar niet dat ze te open sprak. "Dus u heeft geen contact meer met uw familie?" De schrijfster keek de journaliste recht aan, een onverwachte harde uitdrukking had de plaats ingenomen voor de zachte.
"Zeer zeker niet, nadat ze mij en mijn ex uit elkaar hebben gedreven moet het wel heel raar lopen als ik ze ooit nog wil of zal zien."
De journaliste vatte de hint op en knikte en las haar volgende vraag op.
"Lijkt het je mogelijk om een boek te schrijven met een van 's werelds beroemde schrijfsters?"
De zachte blik was terug.
"Het lijkt me niet on-mogelijk. Maar ik denk dat mijn schrijfstijl te veel verschilt van de schrijfsters van deze eeuw." R.I. Downton zette haar nu lege wijnglas op een bijzet tafeltje en plante haar elleboog op de bankleuning en stak haar hand in haar haren.
"Mijn een na-laatste vraag, van Operah Winfrey, de pijn die je karakters lijden, komt die voort uit je eigen pijn?"
De schrijfster ging verrast recht overeind zitten.
"Hm, voor een deel wel denk ik, pijn van een overleden persoon zou ik niet als mijn eigen pijn willen benoemen. Maar het maakt zeker wel deel uit van mij."
"Dan zijn we bij de laatste vraag aangekomen, en die komt van vier meiden uit Nederland, het land waar je zelf vandaan komt, Zou je ooit nog terug willen gaan naar je vaderland?"
De schrijfster die de vraag herkende glimlachte.
"Voor bepaalde personen zou ik anoniem terug willen gaan, maar niet permanent. Dat kan ik niet meer, en ik zou het ook niet meer willen. Wel lijkt het me heerlijk om die personen uit te nodigen in mijn huis."
De journaliste lachte.
"Dat blijft uw standaard antwoord?"
"Ik ben bang van wel."
"Dan dank ik u voor dit interview."
"Graag gedaan."
"U kijkt alsof u nog iets kwijt wilt."
"Ja, klopt."
"Vertel,"
"Aan de fans van Rozen van de Duisternis, Lees, geniet, en ontdek de wereld en laat het gaan. Leef in het nu."
"Ik zal het in het interview verwerken."
"Dankje."
"U ook."
"Tot ziens."
"Dag."
Een klik, en de deur sloot zich achter de journaliste.

Een jaar later.
"Schat,serieus, je antwoorden zijn zo...standaard."
"Ik weet het, maar de vragen waren vreselijk geacteerd."
"ik vraag niet om excuses ik vindt het wel grappig."
"Je bent maf!"
"Dankje..."
De vrouw werd gekust.
"Tijd."
De deur van de Limo werd geopend.
Het stel stapte uit.
Gefluit, gejoel, gegil, gelach.
De camera's flitste in het rond.
De man begeleide haar naar het podium.
Het circus van poeha ging snel voorbij.
Poseren met een acteur.
Poseren met de uitgever.
Poseren met de onbekende man.
Handtekeningen.
De opening.
Voorlezen van het eerste hoofdstuk.
Nog meer handtekeningen.
Lachen. Poseren.
En toen de laatste maal het podium op.
"Ik heb om dit gevraagd. Ze zijn vanavond hier. Oorspronkelijk met de bedoeling me na deze ceremonie mee te nemen naar mijn vaderland. En me op te bergen als een vreselijke ziekte. Maar... ik heb me gerealiseerd hoe belangrijk ze ZIjn en zijn Geweest. In zowel positieve als in negatieve tijden. Daarom draag ik dit boek op, het eerste boek dat definitief af was. Aan mijn vader, aan mijn moeder, aan mijn zus, aan mijn broers, aan mijn neefjes, aan mijn ooms, aan mijn tantes, aan mijn grootouders, aan mijn schoonzusje en diens familie, aan mijn zwager en diens familie maar bovenal mijn vier beste vriendinnen. Mura, Lise, Renée, en Barbara!" Een klein aantal boeken met naamkaartjes stonden op een tafel op het grote podium.
De lichten in de zaal ging uit en slechts een spotlight op het podium bleef aan.
R.I. Downton kwam erin staan. En begon te zingen.

"Home is behind the world ahead.
And there are many paths to tread
Through shadow to the edge of night
Until the stars are all alight.

Mist and shadow
Cloud and shade
All shall fade
All shall fade"


Het ligt ging uit.
Het duurde zes maanden voordat überhaupt iemand iets van haar vernam. Op de meest close mensen om haar heen na. Die wisten dat ze in verwachting was.
Een zoon.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.