FanFic.nl

All the one shots

Fallen

Without the darkness there's no Light.
Without the Evil there's no Good.
Without the Cold there's no Warmth.
Without the Night there's no Day.
Without the Hate there's no Love.
Without the Negative there's no Positive.
Without the Devils there'll no Angels.[/green


De regen viel als een lang zijden gewaad van zilver omlaag naar de verharde aarde. De eindeloze grijze massa lucht perste zich samen en week uiteen. De zon liet de natte, grijze, straten blinken in haar stralen.
Zwijgend keek de man ernaar. In alle rust, keek hij naar de mensen beneden hem die haastig straten overstaken. Stil keek hij toe hoe de wereld ruim driehonderd meter beneden hem leefde. Als een zee die zich tussen eb en vloed door bewoog. Als een eindeloze droom die harder was dan diamant. Met gebogen schouders keerde hij zich om. Van het open raamkozijn afspringend verliet hij de toren van de kerk. De trappen af. In de kerk was net een mis begonnen. Slechts drie mensen bevonden zich in de banken. Een oude man gekleed in oude pandjesjas en zwarte glimmende schoenen. Een oude vrouw met een kanten sluier voor haar gezicht en een gebeden boekje in de hand. En een klein meisje, ze had rode linten in haar haren. Zwijgend bungelde ze met haar voeten boven de grond. De man keek toe en wist dat het einde van de man en vrouw spoedig komen zou.
Hij zond hen liefde en licht en richtte zich verrast op het meisje. Ze broeide van het leven. Hij bekeek haar onopvallend en schrok toen ze plots opkeek en hem recht in de ogen keek. Ze glimlachte en liet zich stilletje van de bank glijden en liep naar hem toe.
"Hallo, ik ben Lucy, wie ben jij?" Vroeg ze naar hem opkijkend. De man slikte.
"Ik ben Ithuriël." Antwoordde hij haar hand schuddend. Althans iets wat er voor door moest gaan. Zijn hand raakte die van haar niet, maar raakte de kracht eromheen. Lucy leek niet geschokt te zijn.
"Leuk je te ontmoeten Ithuriël." Knikte ze. En ging tegen de zuil tegenover hem leunen, precies zoals hij deed. Ithuriël sloot een ogenblik zijn ogen en begreep toen dat Lucy hem kon zien, omdat ze alles wat gelijk aan hem was kon zien. Hij glimlachte, opende zijn ogen en keek naar het meisje dat hem nieuwsgierig aankeek.
"Wat is er?" vroeg hij.
"Ben jij een Engel?"
Ithuriël lachte, "Een soort van," luidde het antwoord. Het meisje keek hem verward aan. Ithuriël die genoeg had gezien liep rustig naar de uitgang van de kerk, langs de buitenmuur die vol hing met schilderijen. Ithuriël keek er niet naar, maar bekeek geïnteresseerd de zuilen die het hoge dak ondersteunden. Hier waren groteske figuren uit gebeiteld. Duivels met tongen uit hun monden en hoorns op hun kop. Misvormde dieren hoofden die gepijnigd waren van pijn die onbekend was. De deuren van Gods huis waren afgeschermd door een klein halletje waarvan de wanden en deuren van eikenhout waren gemaakt. Zodra de lange man met een kleine zwart staartje in zijn nek de kerk had verlaten klonk er een luidde stem in hem. Zo luid dat hij twijfelde of hij echt was, of dat hij in hemzelf klonk.

"Sommige consequenties duren tot de eeuwigheid, gebruik de tijd wijs."


Als versteend bleef Ithuriël staan. De geschoktheid op zijn gelaat werd niet waargenomen door zijn omgeving. Hijgend leunde de man in pak tegen een pilaar die het buiten portaal van de kerk steunden.
Dit had hij niet zien aankomen. Plots ging de kerkdeur open en kwam het meisje naar buiten.
"Hallo," groette ze hem zachtjes en ging op de trap naar het trottoir zitten. "Hallo," groette Ithuriël dankbaar, voor de afleiding, terug.
"Ga jij naar huis?" vroeg Lucy hem nieuwsgierig toen hij zich losmaakte van de paal.
"Ik heb geen huis nodig." Antwoordde hij glimlachend en ging naast haar zitten.
"O, ik wel." Lucy pakte een kiezel en gooide die naar beneden.
"Maar ik wil er niet heen." Ithuriël keek opzij.
"Waarom niet?"
"Papa en mama maken ruzie."
"Dat is niet leuk." troostend legde Ithuriël een hand op haar schouder, nu kon hij haar wel aanraken. Lucy glimlachte triest.
"Ach, het komt wel goed, uiteindelijk." Zei ze zacht.
"Kom," Ithuriël stond op en liep de trap af.
"Waar gaan we heen?" Lucy volgde hem nieuwsgierig.
"Een plek waar je waarschijnlijk wel thuis zult voelen."
"Maar...de bieb is dicht op zondag..." Lucy's stem was wat verward.
"Klopt, maar toch gaan we er heen," Ithuriël glimlachte om haar verbaasde gezicht.
De straten glommen nog van de regen. En leken om zilveren parels in het zwakke zonlicht dat door de wolken kwam. Een meisje met twee vlechten en rode linten liep aan de linkerzijde van een lange zwart harige man. Het meisje keek naar de stoeptegels onder haar en stapte zorgvuldig op de lijnen. De man behoede haar nu en dan voor tegenliggers, lantaarnpalen of ontlasiting van uitgelaten honden. Bij een kruispunt staken ze tweemaal over om direct daarop het luxe maar oude gebouw aan de rechterkant van de weg in te gaan. Hoewel ze bij de deur even halt hielden, waarop de man de deur openhield voor Lucy en haar direct volgde, de deur afsloot en samen met haar de enorme, nu lege, bibliotheek in te lopen. Gezamenlijk liepen ze door de ruimtes. Lucy liep door naar de kinder- en jongeren afdeling terwijl Ithuriël zich naar de volwassene afdeling begaf.
Uren zwierven ze rond, zonder elkaar te zien.
Pas toen het zonder daglicht te donker werd om nog iets te kunnen lezen liep Ithuriël naar de uitgang en riep Lucy.
Ze kwam, maar ze was verandert. Ithuriël stond met de rug naar haar toe toen ze sprak.
"Heb je gevonden wat je zocht, mijn diennaar?" De stem was lager dan die van een vrouw, hoger dan van een man maar bovenal zachter en sluwer. Ithuriël draaide zich niet om toen hij antwoordde.
"Jazeker, ik heb het boek gevonden."
"Mooi, laten we gaan." Nu stond het voormalig kleine meisje, nu een lange man met zwart haar, gele smalle ogen en bloedrode lippen naast de voormalige engel. Ithuriël haalde een smal staafje uit zijn binnenzak en de slangenman pakte het samen met hem beet. In een helder licht van rood en geel verdwenen de beide mannen. Niemand die hen ooit weer zag. Wel stond er die dinsdag een vreemd artikel in het plaatselijke dagblad.

Boek verdwenen uit de plaatselijke bibliotheek.
Inkberrow - In het afgelopen weekend is er vermoedelijk een boek gestolen uit de plaatselijke bibliotheek. Het gaat om het oude testament in het Hebreeuws. De politie heeft geen vingerafdrukken of andere sporen van de dief of dieven gevonden. Er wordt nog onderzocht of het boek bij eventuele klanten is. Heeft u nog tips of weet toevallig meer over het incident? Dan kunt u bellen met de bibliotheek (456-3233567) of de lokale politie (456-225698). Er wordt namens de bibliotheek een beloning uitgereikt voor de vinder.[/]



[i]Treurig keek Michaël toe, hoe had het zover kunnen komen? Hoe had Ithuriël zich zo kunnen laten verleiden voor de listen van Lucifer? De aartsengel dacht aan zijn laatste woorden tot zijn voormalige vriend:
"Sommige consequenties duren tot de eeuwigheid, gebruik de tijd wijs."
Nu bleek hoe weinig Ithuriël zich daar iets van aan trok. Hoe belust op macht en aandacht hij was. Michaël zuchtte diep en keerde de kloof van de Diepte de rug toe. Hij zou bij het licht blijven. Hij zou strijden, zowaar de mensheid geloofde dat hij draken versloeg!
Strijden opdat de liefde, het geluk en de waarheid zouden zorgen dat alles weer in balans zou komen. Michaël zette het uit zijn gedachten en keerde terug naar huis.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.