Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » Inazuma Eleven » Fire & Ice » hoofdstuk 2

Fire & Ice

15 nov 2015 - 10:17

637

0

241



hoofdstuk 2

Het is later die dag. Buiten begint het langzaam donker te worden Ik zit op mijn kamer aan mijn bureau. Axel zit op zijn bed en staart voor zich uit.
 
"Gaat het?" Vraag ik voorzichtig. Hoewel Axel zijn emoties heel goed kan verbergen, kan hij niets geheim houden voor mij. We kennen elkaar door en door.
 
Hij zegt niets terug. Ik ga naast hem zitten. "Je hebt gedaan wat goed is. Ik weet zeker dat Julia snel weer wakker wordt, en dat ze trots op je zal zijn."
 
Hij zegt nog steeds niets, dus verander ik van onderwerp. "Hé Axel, weet jij of papa vanavond thuis is?"
 
"Hij moet vanavond werken. Wilde je er alweer vandoor gaan?"
 
Ik knik. "Ik moet controle zien te krijgen over mijn krachten. Zolang dat niet het geval is loop ik het gevaar dat ze op hol slaan en dat iemand het zou kunnen zien." Ik ben even stil. "Of dat ik iemand zou verwonden..." Voeg ik er dan zachtjes aan toe.
 
"Ik help je wel. Zorg je wel dat je weer op tijd terug bent? Als papa thuiskomt, en je bent er niet... Dat zou denk ik een ramp worden. Van alle mensen, is hij wel de laatste die iets te weten mag komen over je krachten."
 
Ik knik en pak het oude boek onder mijn bed vandaan. Ik maak hem open met behulp van mijn ketting en kijk hoe het boek automatisch doorbladert naar het gedeelte over water. Dat gebeurt wel vaker. Als Axel zijn ketting gebruikt, slaat het boek meestal open op het vuurgedeelte, al ik hem open bij het watergedeelte.
 
Ik sla de bladzijde om en kijk ernaar. Het is een muziekstuk. Ik heb het nog nooit eerder gezien. Dat is niet vreemd, dit boek veranderd steeds. Ik loop naar de piano en ga zitten. Terwijl ik begin te spelen bedenk ik me dat ik dit lied wel degelijk ken. En Axel duidelijk ook.
 
Hij staat op en loopt naar me toe. Hij legt zijn hand op mijn schouder. Ik stop met spelen en kijk hem aan. We denken precies hetzelfde. Dat was hetzelfde lied dat mama altijd speelde. Zou mama het uit dit boek hebben?
 
Ik schud de gedachte van me af en sta op. "We gaan zo eten." Zeg ik. "Ga je mee naar beneden?

Het is gewoon een dag zoals alle andere. Zoals gewoonlijk zitten we weer zwijgend tegenover elkaar te eten, omdat papa er weer eens niet is en we allebei niet echt spraakzaam zijn. Zoals gewoonlijk zijn we vandaag al twee keer bij Julia langs geweest en zoals gewoonlijk ben ik weer van plan om vanavond te gaan trainen. Ik ben er ondertussen wel achter dat mijn krachten s'nachts sterker zijn, vooral bij volle maan.
 
Maar als het zo'n normale dag is, waarom voelt deze dag dan zo bijzonder?
 
Ik denk dat ik weet waarom: vandaag is Axel weer het veld opgestapt. Ik weet dat hij het moeilijk vindt dat hij de belofte aan Julia heeft gebroken, maar ik ben ervan overtuigd dat het goed was wat hij deed. Julia zal het wel begrijpen.

Een uur later loop ik door het bos, totdat ik bij een klein meer ben. Mijn favoriete trainingsplek. Het is hier zo stil... Er komt hier nooit iemand. Het maanlicht wordt weerspiegeld in het water. Ik kan me maar één plek voorstellen die nog mooier is. En dat is de zee. Maar ja, aangezien we midden in het land wonen is die niet echt in de buurt. Misschien ga ik later wel aan zee wonen.
 
Als het aan Axel ligt krijg ik de zee nooit te zien. Hij blijft er zo ver mogelijk bij vandaan. We zijn heel verschillend. Maar aan de andere kant zijn we precies hetzelfde.
 
Hoe dan ook, het maakt niets uit. Hij is mijn beste vriend, ik kan 100% op hem vertrouwen. En dat is het enige dat telt.


Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.