FanFic.nl

Fire & Ice

hoofdstuk 4

Vandaag is de dag van de wedstrijd tegen Occult jr. High. Ik loop samen met Axel richting het veld.

"Weet je zeker dat je niet te hard getraind hebt?" Vraag ik bezorgd. "Het kan niet goed zijn als je na maanden van rust opeens zo'n harde training houdt."

"Het komt heus wel goed, Sam." Zegt hij.

Ik ben niet overtuigd.
 
Terwijl Axel naar het clubhuis gaat, ga ik langs de zijlijn staan en kijk naar het veld. Ik zou ook wel het veld op willen. Dit word vast een geweldige wedstrijd. Axel had het over een "vloek". Hij gelooft er niets van. Ik ook niet. Er is vast een logische verklaring.

De teams komen het veld op. De fluit klinkt, we zijn begonnen. En voordat ik het weet knalt Kevins nieuwe superschot "Draken Poeier" al in het doel. En een paar minuten later volgt het tweede doelpunt.

Axel wordt de hele tijd verdedigd. Hij heeft geen kans om aan de bal te komen. Al betwijfel ik of hij eigenlijk wel zou kunnen scoren als hij de bal zou krijgen. Ik heb hem gisteravond zien trainen: Het is haast een wonder dat hij het overleeft heeft.

Opeens begint de coach van Occult te mompelen, en zijn team gaat in de aanval. Plotseling staan alle spelers van Raimon stil, alsof ze zich niet kunnen bewegen. Binnen een paar minuten heef Occult de hele wedstrijd veranderd. Het staat 2-3.

Het rustsignaal klinkt. De spelers lopen het veld af. Opeens valt Axel. Dat gebeurt hem normaal nooit. Hij heeft een geweldige balans. Hij word door zijn team van het veld af geholpen, naar het clubhuis. Snel ren ik daar naartoe.

Ik storm naar binnen. "Axel! Gaat het?"

Het hele team staart me aan, maar dat negeer ik. Zo te zien was Mark net klaar met zijn toespraak.

Ik ga naast mijn broer zitten. Ik schrik als ik zijn voet zie: hij is helemaal dik. "Wat nou, "Het komt heus wel goed"? Dit is nou niet bepaald wat ik onder goed versta." Fluister ik. "Geef me je waterfles eens aan."

Hij kijkt me strak aan. "Sam, niet doen. Je kunt hier niet zomaar even met je krachten gaan spelen."

"Hoe langer ik wacht, hoe erger het wordt en hoe groter de kans dat je nooit meer kan spelen." Ik pak zijn waterfles, draai de dop eraf en stuur het water eruit, om Axels voet heen. Ik concentreer me. Het water begint te gloeien. Het helpt wel, Axel ontspant een beetje. Maar het is niet goed genoeg.

"Je kunt zo echt niet spelen, Axel." Zeg ik zacht.

Voordat hij kan protesteren draai ik me om naar Mark. "Axel kan in de tweede helft niet spelen." Zeg ik.

"W-w-w-wat? Maar wie moet er dan in zijn plaats? We hebben hem nodig!"

Meteen barst er een discussie los. Willy wil wel invallen, maar de rest van het team is de vorige wedstrijd nog niet vergeten.

"Jullie hoeven geen vervanger te zoeken." Zegt Axel opeens. "Sam gaat in mijn plaats."

"Wat?" Klinkt het door het hele team. Iedereen staart me aan.

"Maar Axel..." Zeg ik zacht. "Ik heb al jaren geen echte wedstrijd meer gespeeld."

"Je hebt wel getraind. Ik weet dat je het kan."

Ik knik. "Vinden jullie het goed?" Vraag ik.

"Een meisje? In ons team?" Zegt Kevin.

"Heb je daar soms problemen mee, Dragonfly?" Reageer ik fel.

"Ik zou maar uitkijken met haar." Zegt Axel. "Ze kan zo omslaan in een orkaan, als je niet uitkijkt." Hij richt zich tot Mark. "Geef haar een kans."

Mark knikt. "Oké jongens, Als Axel in haar gelooft, moeten wij dat ook doen. We gaan ervoor."

Zo sta ik even later op het veld. Nummer 10, Samantha Blaze. De fluit klinkt. We zijn weer begonnen. Ik krijg de bal aangespeeld. Ik schiet niet, maar schiet hem terug naar Timmy.

"Hé, wat was dat?" Schreeuwt Kevin boos.

"Wat doe jullie? Sam?!" Roept Mark.

"We winnen niet door dom naar voren te schieten." Zeg ik. "Nog niet. Het is nog te vroeg."

"Lafaard. Maar dat was natuurlijk te verwachten, van een meisje. Timmy, naar voren!" Roept Kevin. Maar hij wordt verdedigd. Hij is helemaal ingesloten. Timmy schiet naar Steve. Ik vraag hem om de bal, maar hij negeert me en probeert naar Kevin te passen. Dat lukt niet. De bal wordt onderschept. Meteen ontstaat er ruzie.

Timmy passt naar mij. Kevin stormt op me af. "Geef me nu de bal!" Schreeuwt hij.

"Even rustig aan, Kevin." Zeg ik. "Ik probeer iets te bedenken."

"Prima. Dan schiet ik wel voor jou." Roept hij kwaad.

"Nee, niet doen!" Zeg ik.

Te laat. Hij schiet, maar zijn Draken Poeier wordt gemakkelijk tegengehouden.

Het team van Occult gaat weer in de aanval.

"Blablablabla Breek!!!" Schreeuwt Mark opeens over het veld. Plotseling kunnen we ons weer bewegen. "Vuurbal knokkel!" Schreeuwt Mark, en hij stopt het spook schot. Zo te zien heeft hij ter plekke een nieuwe techniek bedacht.

"Luister!" Roept Mark. "Het is een soort dubbele hypnose!"

Hypnose... Zou het kunnen dat het warp gat ook hypnose is? Dus dat is er aan de hand! Ik kijk naar Axel, die langs de zijlijn zit. Hij knikt.

Ik ga naast Kevin rennen. "Kijk niet naar zijn handen, dat is ook hypnose. Het brengt je uit je evenwicht en maakt je schot veel slapper." Zeg ik.

"Echt?" Zegt hij. Hij rent naar voren. "Blaze!" Schreeuwt hij. Ik denk dat ik weet wat hij van plan is. "Draken Poeier!" Roept hij. En zoals ik al verwacht had, is het geen schot op doel. Hij speelt de bal omhoog.

Ik spring. Dit is mijn moment. "Golven Tornado!" Roep ik. En het werkt. De bal knalt in het net.

En nog een keer. Draken Tornado. 4-3.

Dan klinkt het eindsignaal. We hebben gewonnen!

Ik loop naar Kevin toe. "Hoe wist je van mijn Golven Tornado?"  Vraag ik.

"Dat had Axel me verteld vlak voor de wedstrijd."

"Dat dacht ik al." Ik kijk omhoog. Julia... We doen mee aan het voetbal frontier! En we gaan het winnen, speciaal voor jou!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.