FanFic.nl

Fire & Ice

hoofdstuk 5

Gisteren hebben we te horen gekregen tegen wie we in de eerste ronde van het voetbal frontier toernooi spelen: het team van Wild. Ze zijn goed. Heel goed zelfs. Vooral in de lucht. Axel heeft tegen ze gespeeld, en zelfs zijn Vlammen Tornado maakte gewoon geen kans.

Maar nu komt Mark aan met een of ander notitieboekje van zijn opa, met een aantal geweldige schoten erin. Axel heeft er een ontcijferd: de Inazuma knal, waarmee we meer kans maken in de lucht.

De eerste speler, Jack, springt omhoog, en de tweede speler, Axel, gebruikt hem als een soort opstapje om nog hoger te komen.

Axel is aan het oefenen met Kevin en Nathan. Het lukt niet echt. Hij is al een paar keer hard gevallen, maar als ik hem wil genezen met mijn krachten, duwt hij me weg en zegt dat mijn krachten niet mag laten zien. Dus ik blijf aan de zijkant staan en kijk toe.

Het begint al donker te worden, maar Axel denkt niet eens aan naar huis gaan. En Nathan en Kevin ook niet. Ze blijven maar doorgaan. En dan opeens lukt het. Axel land op zijn voeten en blijft staan. Ik kan zien dat hij trots is.

Maar dan gaat het mis. Hij zakt in elkaar. Ik ren naar hem toe, op de voet gevolgd door Kevin en Nathan. Het kan me niet schelen dat ze te weten komen dat ik krachten heb. Ik kan Axel niet zo laten liggen.

Ik pak mijn waterfles uit mijn tas, haal de dop eraf en stuur het water uit de fles richting Axel. Ik concentreer me. Ik heb geluk dat het bijna volle maan is.  Mijn krachten zijn bijna op hun sterkst. Het water begint te gloeien.

Nathan en Kevin kijken me met open mond aan. Ik negeer ze.

"Axel?" Zeg ik zacht.

Axel doet zijn ogen open. "Hé Sam." Zegt hij zwak.

"Gaat het?" Vraag ik.

Hij knikt en probeert overeind te komen. Kevin en Nathan schieten hem te hulp.

"Wat... Was dat?"" Vraagt Nathan.

"Dat doet er niet toe." Reageer ik verdedigend. Ik weet ook wel dat het geen zin heeft, ze hebben het allebei gezien. Maar ik kon het proberen.

"Heb je hem... Genezen?" Vraagt Kevin.

Ik knik.

"Dat deed je ook in de rust tijdens de wedstrijd tegen Occult, hé." Zegt Nathan.

"Dat probeerde ik. Ik was niet sterk genoeg."

Axel probeert op te staan. "Ik wil het nog een keer proberen." Zegt hij.

"Niks daarvan." Zeg ik. "Jij hebt jezelf al meer dan genoeg pijn bezorgt vandaag."

"Waarom probeer jij het niet?" Vraagt Kevin. "Je kunt het altijd proberen. Je was best goed in de wedstrijd tegen Occult. Nou ja... Voor een meisje dan. "  voegt hij er net iets té snel aan toe.

Ik knik.

We gaan klaarstaan. Ik begin te rennen en ik spring. Op dat moment voel ik een enorme kracht in me naar boven komen. Het voelt alsof ik vlieg! Ik maak een salto en land weer recht op mijn voeten.

"Hoe... Hoe deed je dat?" Vraagt Nathan.

"Ik heb geen idee." Zeg ik. "Ik denk ook niet dat ik dat nog een keer zou kunnen. Het was gewoon geluk."

Ik weet dat het geen geluk was. Ik weet niet wat het was, maar dat deed ik niet alleen, dat is zeker. Mijn ketting gloeit zacht. Ik kijk naar de maan. Zou het daar dan iets mee te maken kunnen hebben?

Ik plof naast Axel op de grond. Kevin en Nathan komen er ook bij zitten.

"We hebben wel weer genoeg getraind voor vandaag. Morgen is de wedstrijd, en we willen niet dat jij weer geblesseerd bent omdat je te hard getraind hebt." Zegt Nathan. Hij kijkt Axel aan, maar Axel reageert nauwelijks.

Opeens staat hij op. "We gaan naar huis." Zegt hij, en voordat ik iets kan zeggen loopt hij al weg.

"Eh... Nou, tot morgen dan." Zeg ik, en ik ren snel achter Axel aan.

Ik kijk mijn broer recht aan. "Jij bent helemaal nog niet van plan om te stoppen met trainen voor vandaag, of wel soms?"

Hij schud zijn hoofd. Ik laat hem maar. Ik kan hem toch niet tegen houden.

"Die nieuwe jongen.... Bobby Shearer..." Zegt hij.

Ik knik. "Hij is van Royal, zeker weten."

"Dus... Wat doen we?"

"We weten niet zeker of hij wel een spion is. We moeten eerst bewijs hebben. En omdat hij van Royal komt, hoeft hij nog niet meteen slecht te zijn."

"Jij bent echt naïef. Je hebt ze toch gezien. Ze hebben al 40 jaar niet verloren. Ze hebben al praktisch gewonnen voordat ze begonnen zijn. Er klopt gewoon iets niet. Luister, Sam. Vertrouw nooit iemand van Royal Academy. Nooit."

Ik weet het niet. Bobby en Silvia leken elkaar goed te kennen, en ik kon zien dat Silvia Bobby vertrouwde. Maar zou zij weten dat hij op Royal zat? Ze zei zelf dat ze elkaar al jaren niet hadden gezien...

We trainen de hele avond door, en na mijn voetbaltraining ga ik weer door met mijn krachten.

"Je had je krachten daarnet niet mogen gebruiken." Zegt Axel.

"O nee? Wat had ik volgens jou dan moeten doen? Je daar zo laten liggen?" Reageer ik fel.

"Ik zeg alleen maar dat je voorzichtig moet zijn. Twee keer achter elkaar genezen, dat valt echt wel op. Op deze manier weet volgende week de hele wereld het."

Ik wil net iets boos terug gaan zeggen, als mijn ketting fel begint te gloeien. En die van Axel ook. Plotseling hoor ik muziek. Bekende muziek. Ik haal het boek uit mijn tas. Ik zeul dat ding altijd overal mee naar toe. Ik hoef het niet eens open te maken. Het springt vanzelf open, naar de pagina met het muziekstuk erop.

Plotseling pakt Axel mijn arm. Hij staart ergens naar. Ik volg zijn blik en hap naar adem. Ik zou het me ook verbeeld kunnen hebben, maar dat zou betekenen dat ik en Axel ons precies op hetzelfde moment hetzelfde verbeelden, en dat lijkt me sterk.

Daar, tussen de bomen, staat onze moeder. Of in ieder geval: een schim die heel veel op haar lijkt.

En dan, even plotseling als dat ze verscheen verdwijnt ze weer. De muziek stopt.

"Kom Axel." Zeg ik zacht. "We gaan naar huis."

Ik ben in de war. Ik weet niet wat er daarnet gebeurt is, maar ik denk ook niet dat ik er ooit achter ga komen. Voor nu wil ik me focussen op de wedstrijd, en niets anders dan dat!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.