FanFic.nl

Fire & Ice

hoofdstuk 7

Vandaag is het zover: de wedstrijd tegen Wild. Ik sta langs de zijlijn. Ik ben zenuwachtig, en dat terwijl ik niet eens zelf hoef te spelen. Ik ben zenuwachtig voor Axel. Dat hij zichzelf weer overbelast. Hij gaat echt niet twee keer dezelfde fout maken, en dat weet ik ook wel, maar ik ben gewoon bezorgt om hem. Met Julia in coma en een vader die geen tijd voor me heeft, is Axel het enige familielid waarop ik kan rekenen.

De wedstrijd kan elk moment gaan beginnen. De teams lopen het veld op. Ik kijk Axel recht aan. Ik zie aan hem dat hij er klaar voor is. Hij moet en zal deze wedstrijd uitspelen.

Nathan trapt af. Hij passt naar Kevin, die de bal meteen omhoog schiet. Dat wordt een Draken Tornado. Axel springt, maar de aanvoerder van Wild springt hoger en plukt de bal met gemak uit de lucht. Dit had ik wel verwacht. Ik heb Axel tegen ze zien spelen. Maar ze zijn beter geworden. Veel beter.

Akliën Speed, de snelste speler van Wild, heeft de bal. Hij is nog veel sneller dan vroeger. Zonder enige moeite rent hij Steve, Timmy en zelfs Nathan voorbij. Hij geeft een voorzet, en een van zijn medespelers schiet richting het doel. Plotseling dringt het tot me door: dit is geen schot op doel, het is een Pass!

Mark weet zijn doel maar net leeg te houden. Maar als dit zo doorgaat, winnen we dit met geen mogelijkheid.

Mark gooit de bal naar Axel, maar hij is compleet omsingeld. Scoren is onmogelijk. Hij passt naar Kevin, die meteen naar voren rent voor zijn Draken Poeier. Maar net als hij wil schieten rukt de verdediging van Wild op. Kevin valt op de grond. Maar hij staat niet meer op. Het lijkt erop dat ik vandaag toch nog werk te doen krijg.

We rennen naar hem toe. Ik kniel bij hem neer en haal mijn waterfles uit mijn tas. Axel gaat zo staan dat de toeschouwers niet kunnen zien wat er gebeurt, en Nathan volgt zijn voorbeeld. Fijn dat ik op hun kan rekenen.

Ik stuur het water uit de fles naar Kevins been en concentreer me. Het water licht op. Dit is niet goed.

"Hij heeft zijn enkel verstuikt. Axel, kun je mijn boek aangeven?" Ik open het boek. "ijs."  Zeg ik. "Ik heb ijs nodig."

"Ik kan wel wat gaan halen." Zegt Nathan.

Ik schud mijn hoofd. "Met deze hitte is het al gesmolten voor je terug bent. Ik moet het zelf bevriezen."

"Weet je zeker dat je dat kan?" Zegt Kevin.

"Ik moet het in ieder geval proberen." Ik doe mijn ogen dicht. "Dit kan even pijn doen." Zeg ik, maar voordat Kevin kan protesteren bevries ik het water. Ik doe mij ogen open en kijk naar Kevin. Hij heeft pijn, maar hij verroert geen spier. Ik sta op. "Luister. Kevin kan niet meer meespelen."

"Nou jongens, dan zullen we hem moeten wisselen." Zegt Mark.

Even later staan ze weer op het veld, maar dit keer met Bobby Shearer op Jacks plaats en Jack op Kevins plaats. Ik hoop dat het ze lukt om de Inazuma Knal te doen. Als we niet scoren maken we geen kans.

Wild trapt af. Ze rennen meteen op het doel af. Bobby rent erop af. "Super Sliding" schreeuwt hij, en hij pakt de bal met gemak af. Super Sliding.... Dat is een verdedigingstechniek van Royal! Ik wist het wel. Ik kijk naar Axel. Hij knikt. Hij kan zich die techniek ook herinneren. Maar ik vraag me af wat iemand van Royal bij ons op school doet...

Bobby passt naar Axel en Jack. Ze springen omhoog. Ze gaan het proberen. De aanvoerder van springt weer hoger. Ik weet dat Axel hem kan verslaan als hij de tweede sprong doet, maar als hij het probeert, raakt Jack weer uit zijn evenwicht en valt.

"Au!" Schreeuwt Kevin opeens. Ik kijk naar zijn been. Door de zenuwen heb ik het ijs nog verder bevroren.

"Sorry Kevin." Zeg ik.

"Hou alsjeblieft je kop erbij, Blaze. Anders beland ik dadelijk alsnog in het ziekenhuis."

"Ik doe mijn best, Dragonfly."

Ik kijk weer naar de wedstrijd. Wild heeft de bal en sprint naar voren, maar Mark stopt de bal en gooit hem naar Axel en Jack. Het heeft geen zin. De Inazuma Knal gaat zo dus nooit lukken. Keer op keer proberen ze het, maar ze vallen gewoon uit de lucht.

Keer op keer probeert Wild te scoren. Maar het lukt ze niet om te scoren. Net niet. Mark houdt alle ballen tegen, al scheelt het niet veel.

De eerste helft is voorbij. Niet te geloven dat Mark zo blij is. Er zijn zoveel schoten op hem afgevuurd. Zijn handen moeten ongelofelijk veel pijn doen. Hij is ongelofelijk. Zonder hem zouden we al minstens 10-0 achterstaan. Alleen door een wonder staat het nog steeds 0-0.

De tweede helft begint. Wild trapt af en gaat meteen weer in de aanval. Mark stopt de bal en schiet hem naar Axel. Weer dezelfde situatie met weer dezelfde uitkomst. Keer op keer. Wild krijgt een corner. Ik hoop dat het goed komt. We doen niet mee om in de eerste ronde al te verliezen.

Plotseling lijkt het of de verdedigers van Raimon het doorkrijgen. Ze zetten Wild goed onder druk. Maar voor zo'n tactiek is veel uithoudingsvermogen nodig, en ze hebben al veel energie verbruikt in de eerste helft ik ben benieuwd hoelang ze dit volhouden.

Axel loopt naar Jack. Ik kan niet horen wat hij zegt, maar ik weet hoe overtuigend Axel is. Ik weet zeker dat hij tot Jack door kan dringen.

Wild valt weer aan. Axel en Jack kijken ernaar. Naar Mark, die echt niet van plan is om op te geven, hoeveel pijn hij ook heeft. Hij stopt hem en schiet hem naar voren. Dit keer gaat het lukken. Ik voel het.

Jack en Axel springen. Dit keer kijkt Jack niet naar de grond, en hij wordt dus niet bang. Axel schiet. Een felle blauwe lichtstraal schiet op de goal van Wild af, langs de keeper, in het net. 1-0. En nog voordat Wild de tegenaanval in kan zetten klinkt het eindsignaal. We hebben gewonnen. Het is gelukt!

"Au! Blaze! Je boft dat ik niet kan lopen!" Schreeuwt Kevin dreigend.

"Sorry Kevin. Ik... Ik ben gewoon blij dat we gewonnen hebben."

"Ik ook."

"Ik denk dat je de volgende wedstrijd wel weer kunt spelen. Het is niet heel ernstig, maar je moet wel,voorzichtig zijn."

"Bedankt."

Het team komt het veld aflopen. Ik loop naar mijn broer. "Dat heb je goed gedaan, Axel." Zeg ik zacht.

Axel lacht. Hij LACHT! Dat komt niet zo vaak voor. Waarschijnlijk zijn de meeste mensen het niet eens, maar ik wel.

Axel kijkt naar Kevin. "Komt het goed met hem?"

Ik knik. "Het is niet heel erg. Hij kan de volgende wedstrijd denk ik wel weer meespelen."

"Mooi."

Even is het stil.

"Kom." Zeg ik dan. "We gaan naar huis. Julia vertellen dat we gewonnen hebben."

Ik merk dat ik het helemaal niet meer zo erg vind om aan de kant te zitten, nu ik bij het team zit. Zolang ik maar kan helpen, en dat hoeft niet altijd op het veld te zijn. Maar ik ben niet van plan om te stoppen met trainen, ik laat Axel niet beter worden dan ik.

Vandaag verslaan we Wild. En wie weet verslaan we over een paar weken Royal Academy. We gaan ervoor!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.