FanFic.nl

One Shots/Stand Alones en Schrijfwedstrijden

Schrijfwedstrijd Nadezhda, opdracht 2 ~En Hij Ging~

De zon scheen. Een bleke, slordige, gelige punt in het heldere vergeet-me-nietjes blauw, die een vage warmte op de aarde neer liet strijken. De wolken leken op schapen uit cartoons. Het gras was appelgroen, de appels kersenrood. En bovenal: het was doodstil, op het gefluit van vogels na.

"De wereld is hypocriet," zei Zayn. Hij staarde met naar de wolken, zorgvuldig de zon negerend, en kneep zijn ogen tot spleetjes. "Het brengt leven om het vervolgens weer weg te nemen."

"Omdat er iets anders voor in de plaats komt," bracht Harry er tegenin, "iets dat misschien wel mooier is."

"Uiterlijk is niet alles. De wereld is niet alles. Ons bestaan is niet alles. We zijn een molecuul in het universum."

"Ik snap je punt niet." Harry zweeg even en wierp een blik op de jongen naast hem, die neerslachtig aan het gras zat te pulken. "Je hebt weer aan de cannabis gezeten, of niet? Verdomme, Zayn, ik zei toch dat-"

"Ik zit in een kelder zonder licht en ik heb geen idee waar de deur is."

"Wa-"

"Ik moet de sleutel zoeken en ik heb nu meer dan de helft van de vloer afgezocht en mijn handen zijn ruw en mijn knieën doen pijn." Zayn keek hem glimlachend aan, pupillen groot. "Ik heb de sleutel bijna, Haz. Ik ben bijna vrij."

"Ik-"

"Je hoeft het ook niet te snappen, schat." Zei Zayn, die zijn blik weer op de wolkjes had gericht. "Je hoeft het alleen te voelen."


De jongen huilde.

Hij was nog geen veertien – kon nog geen veertien zijn. Onvolgroeid, slungelig, met smalle schoudertjes en heupen. Zijn korte, natte, goudkleurige haar lag plat op zijn voorhoofd. Zijn lip bloedde hevig, na die was opengespleten van een klap die Harry hem had toegediend.

De harde wind zwiepte ijskoude druppels tegen de jongens aan. Er drupte water van de loop van het pistool, zijn handen er stevig omheen geklemd, zijn vinger op de trekker. Hij hield zijn trillende armen voor zich uitgestrekt, veel te onhandig, veel te stijf. Hij had zijn mond vertrokken tot een paniekerige grimas, neus gerimpeld, en hij probeerde uit alle macht zijn snikken tegen te houden.

En toch – hoe bang hij ook leek, hoe van slag hij ook was – stond hij als een soort schild voor zijn vrienden. De oudste lag bloedend en buiten bewustzijn op de grond. Een zwartharige jongen drukte met een van de pijn vertrokken gezicht zijn kapot gescheurde vest tegen de schouder van de vierde aan, die in zijn schouder was getroffen. Het been van de zwartharige jongen lag in een onnatuurlijke houding en de jongen met de schotwond steunde tegen de muur van het pakhuis achter hen, zijn ogen dicht en zijn hoofd achterover gekanteld.

Ze waren jong, te jong, jonger dan zij.

De huilende jongen keek angstig van Niall naar Zayn naar Harry, die dreigend voor hem stonden. Met z'n drieën hadden ze de groep bijna volledig uitgeschakeld, op de tengere, huilende jongen voor hen na.

Zayn had eerst vol medelijden naar de jongen gekeken toen die in tranen uitbarstte. Niet veel later had hij alle emotie van zijn gezicht af laten glijden en zijn pistool nonchalant op de blonde jongen gericht, zijn vrije arm los langs zijn lichaam bungelend. 

De jongen begon nog erger te trillen.

"Je had hier niet moeten komen," mompelde Harry, die het woord deed. "En dat weten jullie ook. Dus waarom zijn jullie hier?"

Het bleef stil, afgezien van de loeiende wind, de roffelende druppels en het meelijwekkende gesnik van de jongen. Geen van de jongens die konden antwoorden, antwoordden. Zayn, die altijd een beetje temperamentvol was geweest, leek zijn geduld te verliezen en schoot. De kogel scheerde vlak langs het hoofd van de jongen, die een raar, piepend geluid produceerde, en boorde zich in de golfplaten muur van het gebouw achter hen.

"Ik vraag het niet nog een keer," gromde Niall, die nu ook zijn pistool tevoren had getoverd. Hij richtte. "Waarom zijn jullie hier?"

"Het spijt ons," huilde de jongen, "we wilden niet. Alsjeblieft, schiet niet, Michael moet naar het ziekenhuis, Michael moet naar het ziekenhuis..."

"Pistool neer." Gromde Zayn.

De jongen schudde zijn hoofd. "Sorry, kan ik niet – durf ik niet, nee..."

"Bende." Blafte Harry. "Opdrachtgever. Opdracht."

Luke haalde diep adem, kneep zijn ogen dicht, en schoot.

Plotseling ging alles heel snel.

Zayn schoot. Niall schoot. Harry pakte de zijne en schoot ook. De jongen schoot weer. Harry en Zayn doken tegelijk weg.

"Niall, NIALL!"

Als verstijfd staarde Harry hoe Niall op zijn rug viel. Zayn slaakte een een gesmoorde kreet en snelde zich naar Niall toe, zijn pistool op de grond en vergeten.

Harry leek wakker te worden uit een soort trans en richtte zijn pistool op de huilende jongen.

"Ambulances." Gromde hij. "Nu."

De operatie duurde twaalf uur.

Alleen al het zoeken en verwijderen van de verschillende deeltjes van de versplinterde kogel in Nialls buik duurde tien uren. Maar voordat dat zelfs kon gebeuren moesten eerst alle inwendige bloedingen worden gestelpt. 

Het voelde verschrikkelijk.

Alleen al het zenuwslopende, eindeloze getik van de klok in de wachtkamer, tot het gevoel dat één uur en jaar duurde, maakte dat het voelde alsof Harry's hart langzaam in duizend-en-één stukjes werd gescheurd. Liam was languit op de stoeltjes gaan liggen, zijn rug vreemd gebogen zodat hij over de leuningen kon liggen. Louis was op Harry's schouder in slaap gevallen en kwijlde een beetje. Zayn en Harry waren de enige die wakker waren.

Zayn, die bleek was en donkere kringen rond zijn ogen had, trilde en bleef een zin onverstaanbaar mompelen. Harry fronste. 

"Zayn," zei hij zacht, "het is niet jouw schuld, hé?"

Zayn leek niet te luisteren, en bleef mantra mompelen. Omdat Harry het nog steeds niet kon verstaan, verschoof hij wat(voorzichtig, zodat Louis niet wakker werd) en luisterde.

"Ik kan zo niet langer doorgaan."

"Wat?" vroeg Harry. "Wat bedoel je?"

Zayn keek verschrikt op, alsof hij uit een trans werd gerukt, en keek Harry met grote ogen aan. "Hé- wat?"

"Je zei dat je zo niet langer door kan gaan." Antwoordde Harry. "Wat bedoel je daarmee?"

Zayn bleef even stil en richtte zijn blik op de grond. "Ik kan gewoon niet langer hiervoor blijven werken."

"Voor wat?"

"Voor wat denk je, Haz?" er schemerde iets van ergernis in Zayns stem door. "De bende. De maffia. Christus- het klinkt wel erg kinderachtig als ik het zo hardop zeg, niet?"

"Het is ook kut," zei Harry, die besloot het laatste gedeelte te negeren. "De maffia. Ik bedoel, Niall ligt half dood op de operatietafel, jij hebt een veertienjarige bijna vermoord, Niall heeft een veertienjarige bijna vermoord... Er ligt daarbij nog een veertienjarige op de operatietafel, die jij hebt neergeschoten."

"Het klinkt nog erger als je het zo zegt," mompelt Zayn. Hij haalde diep en trillerig adem. "Ik ga weg."

Harry liet zijn hoofd zo snel in Zayns richting draaien dat zijn nek zeer deed. "Waar ga je heen?"

"Gewoon. Weg." 

"Wacht, wat?" Harry was in de war. "Hoezo? Wat? Waarom...?"

"Ik had het al maanden eerder moeten doen. Ik had hier eigenlijk nooit aan moeten beginnen. Ik moet hier weg. Ik- ik kan dit gewoon niet meer, Haz."

Harry viel stil. Samen luisterden ze naar het getik van de wandklok. Toen sprak hij. "Ik begrijp het wel. Ik begrijp het heel goed, zelfs."

"Dus- dus dit is mijn afscheid. Wel nogal uit het niets... maar-"

"Ik begrijp het, Zayn." Onderbrak Harry hem. Zijn brein draaide op volle toeren, want eigenlijk snapte hij het niet- maar toch wel en hij... ach, eigenlijk wist hij helemaal niets meer. Zijn hoofd deed pijn. "Ik snap het."

"Doe Niall, Louis, Liam en meneer Cowell de groeten van me." Zayn stond op, blik weer op de vloer. Hij haalde een hand door zijn haar en liet die door glijden naar zijn nek en schonk Harry even het aanblik van zijn gezicht. "Sorry."

Harry staarde naar Zayns gezicht. Sterke wenkbrauwen, rechte neus, gewelfde lippen, gezicht nog glad. Hij deed zijn best om niet in Zayns ogen te kijken. Dat durfde hij niet. "Ga niet dood alsjeblieft."

"Tot weer ziens Haz."

"Dat hoop ik."

Met een zucht draaide Zayn zich op zijn hakken om en begon weg te lopen. Harry keek hem na. Toen Zayn zich halverwege de gang omdraaide om een hand naar hem op te steken en een halve glimlach te laten zien, scheurde Harry's hart in duizend-en-twee. 

Er was geen gaatje te vinden in het feit dat Zayn weg was.

Elk bewijs dat Zayn ooit op aarde had rondgelopen was weg. Verwijderd. Van zijn geboorteakte tot strafblad, alles was weg. En meneer Cowell, die was woedend.

Het verhaal dat hij de andere leden had aangesmeerd had juist Harry woedend gemaakt, maar hij wist zich in te houden. Volgens Cowell was Zayn dood. Een tragisch ongeval, zoals hij dat zo mooi verwoordde. Zelfmoord. Een ontplofte auto.

Er was dan wel geen lijk gevonden, maar het was vrij zeker dat Zayn dood was. Of eigenlijk, nooit had bestaan.

Zowel Liam als Louis waren stomverbaasd het nieuws te horen. Niall daarentegen niet. 

"Zayn was moe." Had hij met verdrietige ogen gezegd. "Dat wisten we allemaal."

Harry beet op zijn tong.

"Wat is er, Haz?"

Oh, wat is er niet.

"Wat?" vroeg Harry. Hij probeerde glazig te kijken.

"Er is iets, Haz. En het is geen constipatie." Niall kneep zijn ogen tot spleetjes. "Of toch wel. Ik weet het niet zeker."

"Niall, ew." Zei Louis. "Dat hoef ik dus niet te weten."

Ongeacht zijn zorgen moest Harry lachen.

"Wat is er nou?" vroeg Liam, gezicht bezorgd.

Oh, dat wil je niet weten.

"Nou," Harry kauwde op zijn lip.

"Nou?" spoorde Louis hem aan.

"Zayn hè, die is vertrokken."

"Ja. En dood. Maar ga verder."

"Hij had het er over dat hij vast zat. En dat hij moest zoeken naar een sleutel."

De drie zeiden niets.

"En ik denk dat ik de mijne heb gevonden. Ik denk dat ik wegga, jongens."

"Waarheen?" vroeg Louis zacht.

"Weg."

"Wij gaan met je mee." Zei Liam vastberaden. "Ik kan niet nog iemand verliezen. Dan verlies ik jullie maar net zoals jullie mij verliezen."

"Daar ben ik het mee eens." Zei Louis glimlachend.

"Ik ook," zei Niall. Hij fronste. "Nou ja- zodra ik deze rolstoel uit kan, natuurlijk."

Harry voelde zich opgelaten. Het gevoel van liefde dat door zijn aderen stroomde maakte hem warm.

"Je hoeft het ook niet te snappen, schat. Je hoeft het alleen te voelen."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.