Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » Inazuma Eleven » Fire & Ice » hoofdstuk 8

Fire & Ice

29 nov 2015 - 11:46

1296

0

358



hoofdstuk 8

Het team is aan het trainen. Ik train vandaag niet met ze mee. De hele brug staat vol publiek, en ik hou niet van publiek. Ja oké, in een wedstrijd kan ik er wel tegen. Dan ben ik zo geconcentreerd dat ik het meestal niet eens merk dat ze er zijn. Maar op een training als deze wordt je gewoon sneller afgeleid. Ik zit langs de kant. Ik verveel me. Ik kan nu niet met mijn krachten gaan trainen, met al die mensen.

Ik kijk maar het veld. Het hele team staart naar de mensen op de brug. Ik hoor allerlei verhalen over "fans", maar eerlijk gezegd geloof ik dat niet. Deze mensen komen onze speelstijl analyseren. En dat bevalt me niets.

En Nelly duidelijk ook niet, want ze laat haar limousine zo de heuvel af rijden, het veld op. Ze stapt uit. "Vanaf nu is het trainen van supertechnieken verboden." Zegt ze resoluut.

"Wat is dat nou weer voor onzin, zeg!" Schreeuwt Mark. Hij is meteen helemaal opgefokt. "We kunnen niet blijven winnen als we geen nieuwe technieken mogen oefenen, Nelly!"

Nelly wijst naar de mensen op de brug. "Heb je die mensen gezien daar?"

"O, die daarboven?" Zegt Mark opeens stralend. "Ja, dat zijn onze nieuwe fans!"

Axel loopt naar hem toe. Hij heeft het ook door. "Dat zijn geen fans ben ik bang. Dat zijn spionnen van andere scholen. Zij komen hier aantekeningen over ons maken."

Ik weet het nog goed. Dat was op Kirkwood eerst ook. Toen zijn ze in het geheim gaan trainen, en dat werkte.

"Wat?! Zijn dat allemaal spionnen?!" Het lijkt alsof er een enorme schok door het team gaat. Dat zagen ze dus niet aankomen.

"Tja, we zijn een onbekend team, dat het machtige Royal Academy verslagen heeft. Deze reactie was dus te verwachten, zolang we in de buitenlucht trainen." Zegt Nelly. Ik vraag me af waar ze naar toe wil. Zou ze een trainingsplek voor ons hebben?

"Inderdaad!" Zegt Celia. "Als we hier buiten blijven trainen terwijl zij ons gewoon kunnen zien, dan zullen ze onze geheimen verklappen aan onze tegenstanders, toch?"

"WAT???!!!" Er gaat weer een schok door het team. Tjonge, ze snappen er nog minder van dan ik dacht.

"Dat klopt helemaal." Zegt Nelly. "Daarom verbied ik het nu."

"We mogen onze tegenspelers onze speciale technieken echt niet laten zien." Vult Axel haar aan.

"Oké, maar hoe kunnen we zonder die technieken dan ooit..." Zegt Mark.

Axel laat hem niet uitpraten. "Kom op, Mark. Het draait toch niet allen om mooie trucjes? Rondspelen, buitenspel vallen, goed schieten. Er zijn genoeg andere belangrijke elementen."

"Oké, dan gaan we meteen ergens trainen waar niemand ons kan zien. Dan is er geen probleem, of wel?" Zegt Mark meteen hyper.

"Waar vinden we ooit een geschikte plek?" Vraagt Axel.

"Weet ik veel." Zegt Mark. "Maar laten we wel opschieten!"

Hm... Ik weet niet of dat zo snel gaat lukken.

De volgende dag staan er weer een hoop mensen op de brug. Ik ontvlucht de chaos en drukte en ga naar het meer in het bos. De enige plek waar ik wél rustig kan trainen. Ik ga tot mijn knieën in het water staan. Normaal gesproken zou ik niet mijn krachten gebruiken maar iets houdt me tegen. Ik weet biet wat het is, maar ik heb het gevoel dat ik niet alleen ben. Ik kijk om me heen. Niemand te zien. Maar toch vertrouw ik het niet.

Ik ga dus maar op de kant zitten en open het boek. Ik heb nog maar een paar zinnen gelezen, als mijn telefoon gaat. Gunnen ze me dan nog geen tien minuten rust?!

Het is Axel. Ik neem op. "Hey Axel."

"Hey Sam. Moet je horen wat er gebeurt is: er kwamen hier net twee spelers aan van Brainwashing jr. High, de school waar we de volgende wedstrijd tegen moeten spelen. Mark daagde ze uit. Ze kunnen de Vlammen Tornado nadoen, Sam. En dat niet alleen. Ze kunnen hem ook stoppen. Kom zo snel mogelijk naar het clubhuis." Hij hangt op.

De Vlammen Tornado? Maar hoe? Dat is Axels techniek, die kunnen ze toch niet zomaar nadoen? Nee toch? Of wel? En ze kunnen hem stoppen... Dit ziet er niet goed uit voor ons. Snel stop ik het boek terug in mijn tas en ren zo snel mogelijk terug naar de stad.

Als ik binnenkom in het clubhuis zie ik meteen dat het mis is. Ruzie. Ze begroeten me niet eens. Volgens mij heeft alleen Axel door dat ik er ben.

"We zullen dus snel een plan moeten verzinnen." Zegt Axel.

"Waarom gaan we dan geen nieuwe techniek bedenken?" Zegt Mark, optimistisch als altijd.

Kwaad slaat Nathan met zijn vuist op tafel. "Weet je dan niet meer hoelang we daar mee bezig zijn?"

Wow, doe eens rustig. Het mag dan waar zijn, maar dat betekent niet meteen dat je zo moet reageren. Ik zeg niets. Ik sta er maar een beetje bij.

"En bovendien," gaat Kevin verder. "Die zouden we dan weer buiten moeten gaan oefenen en dan duurt het nooit lang voordat ze ons doorhebben, Mark."

Mark slaat zijn armen over elkaar en zegt niets. Dan gaat de deur open. Silvia stapt binnen. "Hé jongens, Nelly wilde jullie nu meteen spreken. O, hoi Sam."

Zes ogen kijken me verbaasd aan. Ze hadden me dus inderdaad niet opgemerkt.

"Hoi." Zeg ik terug. "Nou waar wachten we dan nog op?" Ik loop naar buiten, achter Silvia aan. "Bedankt." Zeg ik zacht tegen haar. "Ze hadden ruzie, en daar wil je niet tussen zitten."

We stoppen voor een of andere vreemde deur.

"Huh, wat is er aan de hand?" Zegt Mark. "Ze wil dat we komen, maar zelf is ze er niet."

"Dit is een behoorlijk griezelige plek, zeg." Zegt Bobby.

"Weet je dan niet dat dit een van de zeven wonderen van Raimon is?" Zegt Willy. "De ontoegankelijke deur. Vele jaren geleden is er een leerling op deze plek verdwenen. En volgens de geruchten komt iemand die door die deur naar binnen gaat, nooit meer naar buiten."

Dan gaat de deur open. Het hele team begint paniekerig te gillen. Ik rol geërgerd met mijn ogen. Zijn ze dan zo bang dat ze niet eens zien dat het Nelly is die daar staat?

"Een hele goede middag allemaal." Zegt ze vrolijk.

"Wow, Nelly, je liet ons schrikken." Zegt Mark.

Schrikken? Dat is als je het mij vraagt nogal zacht uitgedrukt. Ze waren doodsbenauwd.

We volgen Nelly door de deur, een lange trap af. Er gaat een deur open. We lopen er doorheen en staan opeens midden in een trainingszaal!

"Dit is de geheime trainingsruimte van de legendarische Inazuma Eleven." Zegt Nelly. "Dit is het bliksem trainingscentrum."

"Wat?!" Klinkt het door het hele team.

"Wil je serieus zeggen dat dat team hier getraind heeft?" Vraagt Mark.

"Inderdaad."

"Maar hoe wist jij dan weer van het bestaan van deze plek af?"

"Ik vond hem bij toeval. En nu mogen jullie het gebruiken en in alle  geheim alles oefenen wat jullie willen."

"Is dit nu echt voor ons?"

"Het ligt er toch, dus maak er ook maar gebruik van."

"Echt? Serieus? Gaaf!!!"

"Word nu maar niet te emotioneel, want ik doe dit alleen omdat ik niet wil dat jullie verliezen en de reputatie van de school schaden."

"Dat komt goed, Nelly." Zegt Mark blij. Hij juicht. "Dit is te gek nieuws!"

Nelly richt zich tot mij. "Train jij met ze mee?"

Ik knik. Ik ga deze kans niet laten schieten.

Ze loopt samen met Celia en Silvia weg en doet de deur dicht.

"Er zit een tijdslot op de deur. Jullie mogen er pas uit als jullie de hele training voltooid hebben. Succes jongens."

Wat een vreemde machines. Mijn hand gaat instinctief naar de waterfles in mijn tas. Ik heb zo het gevoel dat ik die nog wel eens hard nodig zou gaan kunnen krijgen...

En ja hoor. Ik blijk op een loopband te staan, die opeens aangaat. En volgens mij meteen in de hoogste versnelling. En dat niet alleen: opeens schiet een laserstraal vlak langs mijn oor. Ook dat nog. Hoe ga ik dit ooit overleven?


Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.