FanFic.nl

Fire & Ice

hoofdstuk 10

Die avond zit ik bij Julia in het ziekenhuis. Ik heb haar alles verteld. Over de wedstrijd, over Axels blessure. Dan gaat de deur open. Iemand op krukken komt de kamer binnen. Ik draai me om, loop naar hem toe, en help hem te gaan zitten.

"En?" Vraag ik bezorgd.

"Je had gelijk. Zwaar gekneusd." Zegt Axel.

Ik knik. Dat dacht ik al. "En Neil?"

"Hij is er iets erger aan toe, maar hij komt er ook wel weer bovenop."

"Je kunt niet meespelen, of wel?"

Hij schudt zijn hoofd. Ik zucht en sta op. "Nou, dan wordt het misschien tijd dat we ze dat gaan vertellen. Ze moeten een vervanger vinden."

Hij knikt. "Weet je zeker dat je deze wedstrijd niet wil spelen?"

"Heel zeker. Jij hebt me nu harder nodig."

"Bedankt."

Even later staan we voor Raimon. Mijn vader heeft ervoor gezorgd dat er een taxi is die Axel overal naartoe rijd zolang hij niet kan lopen. Toch fijn om een vader te hebben die in het ziekenhuis werkt.

We stappen het clubhuis binnen.

"Ik heb slecht nieuws, jongens." Zeg ik. "Axel speelt de volgende wedstrijd niet mee."

Het hele team baalt, maat er valt weinig aan te doen. Hij kan niet eens lopen, laat staan voetballen.

"Sorry, jongens." Zegt Axel, vlak voordat we weer weggaan.

"Ach, maak je niet druk." Zegt Mark. "Die halve finale komt heus wel goed."

We stappen weer in de taxi en rijden naar huis. Ik kijk mijn broer aan. Hoewel hij daarnet niets liet merken, kan ik aan hem zien hoe erg hij het vindt om niet mee te kunnen doen. Ik laat hem maar. Hoe graag ik het ook zou willen, ik kan hem niet helpen. Ten eerste ben ik niet sterk genoeg, en al was ik dat wel, zou ik hem nog niet kunnen helen. Mijn vader is arts, hij zou het meteen merken. En dat is wel het laatste wat ik wil.

Twee dagen gaan voorbij. Ik train met mijn krachten, terwijl Axel me zo goed mogelijk probeert te helpen. Dan breekt de wedstrijddag aan. Ik ga er samen met Axel naar toe. Er blijkt een of andere regel te zijn dat alle vrouwelijke managers een of ander vreemd kostuum aan moeten, en daar is Nelly niet bepaald blij mee. Ik lach. Dan komen er een aantal leden van het Otako-team naar me toe, om mij ook zo'n kostuum te geven. Nee hè.

"Ik eh... Ik..." Stotter ik.

"Ze is geen manager." Zegt mijn broer dan. Ik kijk hem dankbaar aan. "Ze is een speler."

Ben ik even blij dat ik ondanks dat ik vandaag niet speel mijn trainingspak heb aangedaan.

"Bedankt." Zeg ik zacht. "Die gasten zijn eng."

Dan blijkt dat ze nog steeds niet beslist hebben wie Axels vervanger wordt. Bobby biedt zich aan als vrijwilliger, maar dan stapt Willy naar voren. Interessant. Ik denk dat hij ons wel kan helpen tijdens deze wedstrijd. Hij is ten slotte net zo gestoord als die Otako nerds. Alleen deze wedstrijd.

"Waarom geven we hem geen kans?" Zegt Axel. Hij denkt er net zo over als ik. Willy zou hun speelstijl moeten begrijpen.

"Ach, waarom ook niet?" Zegt Bobby. "Ik ben het met hem eens. Hij is gemotiveerd en het zal hem vast lukken."

"Ja, je hebt gelijk." Zegt Mark. Hij richt zich tot Willy. "Oké, jij bent vandaag onze spits, Willy, zorg dat we winnen."

"Ho, wacht even." Zegt Nelly opeens. Ik had niet eens door dat ze achter me was komen staan. "Hem Axel laten vervangen is geen gelijkwaardige ruil. Daar neem je een enorm risico mee."

"Ze heeft gelijk." Zegt Jack. "Wie zegt dat hij niet wegrent, zoals toen in de wedstrijd tegen Royal?"

Er wordt instemmend gemompeld.

"Maar hij wil voetballen, en daar twijfel ik niet aan. Ik geloof in hem. En als iemand echt met heel zijn hart iets wil doen, dan is hij de beste man voor de klus. En daarom is mijn keuze op hem gevallen, begrepen?" Zegt Mark.

"Jullie kunnen honderd procent op mij vertrouwen." Zegt Willy. Ik ben benieuwd.

De wedstrijd gaat zo van start. Ik zit naast Axel op de bank en kijk het stadion rond. Wacht eens even... Daar in het publiek, helemaal bovenaan, is dat niet Jude Sharp. Ik knipper met mijn ogen. Hij is verdwenen. Zou ik het me verbeeld hebben? Ik vertrouw het niet.

"Ik ben zo terug." Zeg ik tegen Axel en ik sta op. Hij vraagt niets.

Meer dan drie kwartier lang zwerf ik door het stadion. De gangen zijn verlaten, alleen de tribunes zijn vol. Steeds meer begin ik te twijfelen. Maar toch... Ik heb het gevoel dat hij hier is. Ik weet ook bijna zeker dat hij bij onze wedstrijd tegen Brainwashing jr. High was. En ik vraag me af waarom.

In de rust loop ik terug en sluit me zo subtiel mogelijk bij de rest aan. Volgens mij heeft alleen Axel het door. Ik heb niet veel van de wedstrijd gezien, maar het staat nog steeds 0-0. Dat betekend dus dat we ze waarschijnlijk toch onderschat hebben.

De wedstrijd gaat verder. Otako gaat meteen in de aanval, en aan de reactie van ons team te zien, is dat een grote verandering ten opzichte van de eerste helft.

Max stormt naar voren en pakt de bal af, maar wacht... Dat is geen bal, het is een watermeloen! De echte bal wordt richting ons doel gevuurd, met een vreemd schot genaamd Super Lef Knuppel, en Mark is zo verbaasd dat hij te laat reageert. 0-1.

Kevin in de aanval. De verdediging van Otako maakt een enorme stofwolk, maar die houdt Kevin Dragonfly niet tegen. Zijn Draken Poeier knalt in het doel. Ten minste, dat denk ik. Ik kan het niet zien door al dat stof en zand, maar het was een krachtig en goed gemikt schot. Dat kan haast niet fout gaan.

Toch wel. Als de stofwolk langzaam verdwijnt zie ik dat de bal achter het doel beland is. Vreemd. Hoe komt de bal nou daar terecht?

"Zeg, wat is er aan de hand?" Vraagt Axel, duidelijk ook verbaast.

"Ik weet het niet." Antwoord ik. "Maar er is vast een logische verklaring voor."

Kevin probeert het nog eens, maat met precies hetzelfde resultaat. Er klopt hier iets niet.

Ik kijk naar mijn broer. Hij heeft zijn handen tot vuisten gebald en kijkt kwaad toe. Hij lijkt zelfs een beetje de controle over zichzelf te verliezen, en dat gebeurt hem zelden. Ik weet precies hoe hij zich moet voelen: zoals ik me voelde tijdens al zijn wedstrijden bij Kirkwood jr. High. Ik heb daar jarenlang aan de zijkant zitten toekijken, dus ik weet hoeveel pijn dat doet. Helemaal als je team dreigt te verliezen, zoals nu. Het is verschrikkelijk om niets te kunnen doen.

Kevin wil weer gaan schieten, maar Willy houdt hem tegen. De stofwolk lost op, en er wordt zichtbaar hoe een aantal spelers van Otako, gehinderd door Willy, proberen het doel te verschuiven. Dus zo doen ze het.

Axel springt overeind. "Geen wonder dat geen van onze schoten erin ging!"

Ik duw hem weer terug. "Als ik jou was, zou ik maar blijven zitten. Tenzij je de volgende wedstrijd ook niet wil spelen."

Willy gaat in de aanval, en terwijl hij het veld over rent verteld hij alle tegenspelers waarom ze zo laf zijn. Hij passt naar Kevin, en zijn Draken Poeier schiet op het doel af. De keeper verschuift het doel weer, maar dan stormt Willy naar voren en kopt de bal in het net. 1-1. Dat deed vast pijn. Maat daar lijkt Willy niets om te geven. Eh... Nou ja... Totdat hij flauw valt en op een brancard van het veld afgedragen moet worden. Het komt niet eens in me op om hem te helpen.

Bobby gaat spelen. We beginnen weer, en niet veel later knalt Kevins Draken Poeier al in het net. 2-1. En daar is het eindsignaal. We hebben gewonnen! Wat een vreemde wedstrijd was dat zeg.

Ik kijk Axel aan. Hij is weer helemaal gekalmeerd en het is net alsof er niets aan de hand is. Onze taxi toetert en we stappen in.

"Wat was je nou aan het doen, in de eerste helft?"

"Ik had Jude Sharp gezien."

Hij kijkt me plotseling heel bezorgd aan. "Je ging toch niet alleen op hem af, hè?" Hij wacht niet tot ik antwoord geef. Hij weet het toch al. "Sam, die gast is gevaarlijk, dat weet je toch. Doe alsjeblieft voorzichtig."

Ik wil protesteren, maar besef dat hij gelijk heeft. "Goed. Maar ik vertrouw het niet. Hij voert iets in zijn schild, Axel."

"Des te meer reden om goed uit te kijken." Zegt hij kortaf.

Ik glimlach. Hij heeft gelijk. De taxi stopt. Ik pak zijn hand vast. "Kom." Zeg ik. "We gaan Julia vertellen dat we gewonnen hebben."

Hij lacht even terug en we stappen uit. Toch maak ik me zorgen. Jude Sharp... Wat is jouw geheim?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.