FanFic.nl

Fire & Ice

hoofdstuk 12

Als Axel en ik het clubhuis binnenkomen is iedereen er al. Ik ga snel zitten en kijk verwachtingsvol naar Mark. Ik ben benieuwd wat hij nu gaat doen. We zitten met een enorm probleem.

"Lummelen heeft geen zin, we moeten een nieuwe coach gaan zoeken!" Roept Mark. "Hier gaan we de voetbal frontier finale niet door mislopen. Kom op, jongens, we gaan zoeken!" Hij blijft echt altijd optimistisch. Ik denk dat dat op zich wel goed is voor het team, maar soms wordt het gewoon irritant.

Ik kijk naar Axel. Hij staart naar de grond. Ik snap hoe hij zich moet voelen. We lopen het risico dat hij de finale wéér niet kan spelen. Dat moet wel pijn doen.

"Waarom vragen we de adviseur van de atletiekclub niet?" Oppert Steve.

"Ja, dat vind ik een goed idee." Zegt Jack instemmend.

"Het lijkt me beter dat Nelly Raimon dat vraagt, vind je ook niet?" Zegt Kevin nors. Hij is duidelijk nogal boos. Hij draait zich om naar Nelly. "Als jij meneer Wintersea niet had ontslagen zou er nu niets aan de hand zijn. Dit is jouw verantwoordelijkheid"

"Ja!" Klinkt het door het hele clubhuis heen, en er wordt geklapt. Ik ben het niet met Kevin eens. Als Nelly meneer Wintersea niet had ontslagen waren we allemaal zwaargewond geweest. Of erger.

"Ja, maar als ik hem niet had ontslagen, dan lagen jullie nu allemaal in het ziekenhuis." Reageert Nelly kalm.

"Rustig aan, laten we geen overhaaste conclusies trekken." Zegt Willy. "Maar het getuigt van slecht beleid dat je niet eerst een nieuwe coach hebt gevonden voordat je de oude ontsloeg, juffrouw Raimon."

Ik zou het liefst naar voren willen stormen en Willy een keer keihard tegen zijn scheen aan willen trappen, maar Axel houdt me tegen.

"Rustig, Sam." Zegt hij zacht. "Hij is het niet waard."

"Al dit geklets brengt ons helemaal nergens!" Schreeuwt Mark. "Jongens, splits je op in groepjes en zoek een nieuwe coach." Hij loopt weg.

"Maar het kan niet de eerste de beste zijn, oké?" Zegt Nathan. "Hij moet ons helpen van Royal te winnen."

Mark komt weer teruglopen. Hij zucht diep.

"Hij heeft gelijk." Zegt Bobby dan. "We moeten voorzichtig zijn."

"Zeg dan wat we wel moeten doen!" Schreeuwt Mark. Hij is nu echt helemaal opgefokt.

"Het maakte niet uit dat hij hopeloos was, het feit dat wij een coach hadden zorgde ervoor dat we aan het toernooi konden meedoen. Zijn bestaan was daardoor nuttig voor ons." De rillingen lopen over mijn lijf bij het horen van Jims stem. Man, wat is die gast eng.

"Hé Mark." Zegt Axel dan opeens.

"Wat?"

"Die baas van die noedelzaak waar we vaak komen, die kende je opa toch?" Ik denk dat ik snap waar hij naartoe wil. "Zou hij niet..."

"Goed idee!" Zegt Mark, meteen weer helemaal blij.

Mark sleept ons meteen mee naar de noedelzaak, maar meneer Hillman, de eigenaar, wil ons niet helpen. En zodra blijkt dat we niets willen bestellen gooit hij ons zijn zaak uit.

"Laat maar dan." Mompelt Mark.

Ik kijk Axel aan. "Had je verwacht dat hij ons zou willen helpen?"

Hij schud zijn hoofd. "Nee. Maar we konden het altijd proberen."

"Ja, daar heb je wel gelijk in." Zeg ik.

Even later staan we toch weer op ons trainingsveld, maar het team, en dan vooral Jack, is niet gemotiveerd.

Ik kijk naar de brug. En daar staat Jude Sharp.

"Wat hij ook komt doen, het maakt me kwaad." Zegt Axel, net zo kalm als altijd.

Ik knik. "Zijn aanwezigheid betekend nooit veel goeds."

Mark loopt naar hem toe en begint met hem te praten. Praten gaat over in schreeuwen, maar het blijft onverstaanbaar. Misschien vooral omdat ik mijn gedachten er niet bij heb. Heel even kruist mijn blik die van Jude. En dan begin ik te twijfelen. Volgens mij is Jude helemaal niet zo'n slecht persoon. Volgens mij wordt hij net als Axel en ik achtervolgd door de pijn uit zijn verleden. En opeens heb ik een soort... Medelijden met hem.

Hij draait zich om en loopt weg. Mark komt teruglopen.

"En wat zei hij?" Vraagt Kevin nieuwsgierig.

"We gaan misschien een keertje samen trainen." Zegt Mark vrolijk.

"Nee toch?" Klinkt het door het team. Zij zijn er duidelijk minder blij mee.

Mij lijkt het wel interessant als Jude bij ons zou komen. Hij is een meesterlijke spelmaker, we zouden veel van hem kunnen leren.

De volgende middag staat meneer Hillman opeens in het clubhuis. Het is Mark gelukt. Ik weet niet hoe, maar hij heeft het voor elkaar gekregen.

"Dit is onze nieuwe coach." Zegt Mark vrolijk.

"Seymour Hillman, aangenaam." Stelt hij zich voor. "Zo, de finale komt eraan, en wij gaan trainen... Tot we erbij neervallen!"

"Ja!"

Twee dagen van keihard trainen gaan voorbij, en voordat we het weten zitten we in de trein naar Royal Academy, waar de wedstrijd zal plaatsvinden.

"We gaan naar de regiofinale! En we spelen alweer tegen Royal!" Zegt Mark. "We zullen ze eens laten zien wat we geleerd hebben!"

"Ja!" Schreeuwt het hele team. Ik glimlach. We gaan ervoor.

"Wat zijn we opgefokt, zeg." Zegt Silvia. "Maar dat is ook logisch, we gaan ten slotte ook naar de finale."

"Hé oude noedelman, oeps, sorry, hé coach, zeg eens iets!" Schreeuwt Mark.

De coach staat op. "Ik heb maar een dient te zeggen: doe jullie stinkende best en dan krijg je nergens spijt van."

"Ja!"

En zo staan we even later vlak voor de enorme toegangspoorten van Royal Academy. Br, dit is nou niet wat je noemt een uitnodigend gebouw.

"Wat een fantastisch stadion is dat!" Zegt Mark. "Ik ben er helemaal ondersteboven van!"

Als we onze kleedkamer binnen willen gaan, gaat opeens de deur open. Jude stapt naar buiten.

"Jude?!" Roept Mark verbaasd.

"Jullie zijn dus veilig aangekomen."

"Wat bedoel je daar nou weer mee? Hoopte je soms dat onze trein ontspoort zou zijn ofzo? Of heb je landmijnen in de kleedkamer gelegd?" Zegt Kevin wantrouwend.

"Wees maar niet bang. Daar ben je veilig."

Ik kijk naar mijn broer, die met zijn ogen dicht tegen de muur aan leunt. Als Jude langs hem loopt doet hij zijn ogen open en kijkt hem recht aan. Hij vertrouwd hem niet helemaal, maar hij wantrouwt hem ook niet zo erg als de rest van het team, en dan bedoel ik vooral Kevin.

"Wacht eens... Wat deed jij in onze kleedkamer?" Zegt Kevin dreigend.

"Kom op, Kevin, hij doet dat soort dingen toch niet, oké?" Zegt Mark.

"Ik mag zeggen wat ik wil."

"Sorry dat ik jullie gestoord heb." Zegt Jude, en hij loopt weg.

"Hé Jude, niet zo somber! We maken er een mooie wedstrijd van!" Schreeuwt Mark hem achterna.

Het hele team, op mij, Axel, Bobby en Mark na, doorzoekt de kleedkamer.

"Hij zei toch dat het hier veilig was, jongens." Zegt Mark. "En als hij dat zegt dan is het ook zo."

"Kom nou, hij is een van Royals knechtjes, we kunnen hem niet op zijn woord geloven."

"Dat ben ik niet met je eens, Kevin. We kunnen hem vertrouwen."

"Zeker weten, Mark?" Zegt Silvia. Ze klapt in haar handen. "Oké, discussie gesloten, ja? Het is de finale, jongens, en we moeten gefocust blijven."

"Ze heeft gelijk. Wat ze ook beraamd hebben, we zullen ze toch moeten verslaan." Zegt Kevin.

"Dat klopt, jongens. En dat zullen we doen!" Zegt Jack.

"Dank je, Silvia." Zegt Mark.

Het team gaat zich opwarmen. Ik omhels mijn broer, geef Nathan een high-five, schreeuw tegen het team dat ze dit kunnen winnen en ga dan op de bank naast Nelly zitten. Het stadion stroomt vol. We gaan zo beginnen. We zijn er klaar voor.

Ik staar over het veld, naar het team van Royal, en merk dat er maar tien spelers staan. Één iemand mist, en ik zie meteen wie. Waar is Jude Sharp?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.