Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » Inazuma Eleven » Fire & Ice » hoofdstuk 14

Fire & Ice

11 dec 2015 - 16:19

1665

0

210



hoofdstuk 14

Ik ben ontzettend nerveus als ik het pad naar Jude's enorme villa oploop. Ik weet niet helemaal zeker of dit wel zo'n goed idee is. Misschien is het beter als ik gewoon naar de rest van het team ga, die hun overwinning zitten te vieren in de noedelzaak van onze coach...

Nee. Jude heeft mijn hulp nodig. En daarbij... Wil ik graag even met hem praten. Over hem en Celia. En over Julia. Hij weet hoe het is om een zusje te hebben. Dat weet Axel ook wel, maar hij is te stug om een echt gesprek mee te voeren, zeker als het over ons kleine zusje gaat.

Ik haal diep adem en druk de deurbel in. Ik hoor voetstappen, en tot mijn grote opluchting doet Jude zelf open. Ik zou helemaal zenuwachtig geworden zijn als zijn vader had opengedaan. Ik wil niet graag oog in oog staan met iemand die zijn zoon de opdracht gaf drie jaar achter elkaar te winnen, en tegen hem zei dat hij anders zijn zusje nooit meer terug zou zien. Ik kan me ontzettend goed voorstellen hoe Jude zich de afgelopen jaren gevoeld moet hebben. Iemand zo moeten missen doet ongelooflijk veel pijn, dat weet ik maar al te goed.

"Hoi Jude." Zeg ik.

"Sam? Wat doe jij hier?"

"Ik wilde even kijken naar je been... En ik wilde even met je praten."

Hij knikt. "Kom binnen."

Even later zitten we op zijn kamer. Ik kijk mijn ogen uit. Jude's kamer is zeker drie keer zo groot als de mijne, en ik moet hem ook nog eens met Axel delen.

Hij ploft op de bank en schopt zijn schoenen uit. Ik ga naast hem zitten en pak mijn tas. Ik kijk naar zijn voet. Die is nog wel rood en dik, maar ziet er al een stuk beter uit dan vlak na onze wedstrijd.

"Jude... Sorry voor mijn broer. Je hebt dit aan hem te danken. Hij is een nogal slechte verdediger." Zeg ik, terwijl ik het water om zijn gewonde voet heen stuur.

"Geeft niet. Hij deed gewoon zijn uiterste best om een doelpunt te voorkomen toen Mark dat niet kon. Het is een risico van het spel."

Even blijft het stil, terwijl ik me concentreer op het gloeiende water.

"Sam..." Zegt Jude dan zacht, alsof hij weet waar ik aan denk. "Wat is er eigenlijk precies gebeurt met jouw familie, als ik vragen mag?"

Tranen springen meteen in mijn ogen. Met een hand hou ik het water tegen, terwijl ik met mijn andere hand voorzichtig een foto uit mijn tas pak en die aan Jude laat zien. "Vroeger waren we met z'n vijven: mijn ouders, Axel, Julia en ik. Toen voetbalden Axel en ik al, en onze ouders hadden de gewoonte om ons bij elke wedstrijd aan te moedigen, ze sloegen geen wedstrijd over. Maar toen Axel en ik negen waren, werd onze moeder ernstig ziek. Binnen een jaar was ze dood. Maar ze is tot aan de allerlaatste wedstrijd ons blijven komen aanmoedigen." Ik ben even stil, haal diep adem en stuur het water terug naar de fles. Dan ga ik weer verder: "Mijn vader is arts, en hij neemt het zichzelf nog elke dag heel kwalijk dat hij niet op tijd een medicijn heeft kunnen vinden. In zijn verdriet keerde hij voetbal de rug toe, en sindsdien heb ik hem niet één keer meer langs de zijlijn gezien. Toen Axel en ik twaalf werden gingen we naar Kirkwood. Axel ging bij het voetbalteam, maar mij lieten ze er niet in, omdat ik een meisje ben. Maar Axel bleef me helpen om sterker te worden, en vaak gingen we er 's nachts vandoor om te trainen. Alles verliep prima, tot aan de dag dat Axel de frontier finale tegen jullie zou spelen. Axel en ik waren onderweg naar het stadion toen we een telefoontje kregen. Julia was verongelukt. We gingen meteen naar het ziekenhuis, en... Je weet wat er daardoor met Kirkwood jr. High gebeurde. We kregen verlof tot aan de vakantie, en daarna zijn Axel en ik naar Raimon gegaan, dus we hebben ons nooit meer om Kirkwood laten zien. Axel zit er best wel mee. Het voelt voor hem alsof hij zijn team in de steek heeft gelaten, en hij wil niet naar me luisteren als ik zeg dat het niet zo is. Maar in ieder geval, we zitten nu op Raimon, en ik denk dat we hier gelukkiger zijn dan we ooit geworden waren als we op Kirkwood waren gebleven. En de rest van het verhaal ken je eigenlijk al."

Er valt een ongemakkelijke stilte, dan, vanuit het niets begint Jude over zijn familie: "Toen Celia en ik jong waren, gingen onze ouders vaak op reis, en lieten ons dan een tijdje achter. Maar op een dag, toen ik zes was, kregen we te horen dat ze niet meer terug zouden komen. Nooit meer. Hun vliegtuig was neergestort." Hij staat op, pakt iets uit de kast en laat het mij voorzichtig zien. Het is een oud voetbal magazine. "Dit is alles wat ze hebben kunnen terugvinden. Dit is het enige wat me nog verbind met mijn echte vader. We kwamen in een weeshuis terecht. Celia werd geadopteerd door de familie Hills, ik kwam hier terecht. Voor haar eigen veiligheid heb ik nooit contact met haar gezocht, maar er is geen dag voorbij gegaan, geen moment geweest waarin ik niet aan haar dacht."

Ik leg mijn hand op zijn schouder "Je hebt haar weer terug. En dat is het belangrijkste."

Hij knikt. "En ik weet zeker dat Julia weer wakker wordt en dat ze trots op jullie is."

"Ik hoop het." Ik kijk naar buiten en zie hoe de zo'n steeds verder wegzakt onder de horizon.

Dan gaat mijn telefoon. Het nummer van Mark verschijnt op het scherm. "Nee hè, wat nu weer?" Mompel ik en ik neem op.

"Sam! Raad eens? We gaan tegen de Inazuma Eleven spelen! Het legendarische elftal! Is dat niet geweldig! Maandag, op het trainingsveld bij de rivier. Zie je daar!" Schreeuwt hij, zo hard dat Jude alles kan horen, en dan hangt hij op.

Ik lach. We hebben net de finale achter de rug, en Mark wil er al meteen weer tegenaan. Ach ja, een beetje uitdaging is wel leuk.

"Dus..." Zeg ik tegen Jude. "Je kunt de volgende wedstrijd spelen, maar je kunt ook je krachten sparen. Dat is aan jou. Ik zou eerst even afwachten tot je weet tegen welk team je moet, en dan pas beslissen."

Hij knikt. "Ik zal erover nadenken."

Als ik maandag aan kom rennen zijn ze al begonnen. Te laat komen zit in de familie. Snel ga ik naast Nelly op de bank zitten.

"Nog geen gewonden gevallen, hoop ik?"

Nelly schud haar hoofd. "Hoogstens een paar oude mensen die door hun rug zijn gegaan." Zucht ze.

Ik kijk naar het veld, en tot mijn verbazing... Faalt de "legendarische" Inazuma Eleven nogal. Het staat 1-0 voor Raimon jr. , en dat door een eigen goal. En mijn broers Vlammen Tornado weet daar al snel 2-0 van te maken.

Dan begint coach Hillman tegen zijn team te schreeuwen. Hij doet me nu echt aan Mark denken. Bijna eng.

En het werkt, want Inazuma Eleven speelt nu veel beter, en in een mum van tijd staat het 2-1. Coach Hillman weet Kevins Draken Poeier met zijn Hand van God te stoppen, en even later maakt Vlammenvogel 2-2. Wij zouden die move ook eens moeten proberen. En dat denkt Mark blijkbaar ook, want hij roept het team bij elkaar. Interessant, hij wijst Nathan en Axel aan om het te proberen. Ik zou het zelf niet anders bedacht hebben.

We gaan door en ze proberen het meteen, en nog een keer, en nog een keer, maar het lukt niet. Inazuma Eleven sprint naar voren om "het nog een keer voor te doen", en weer weet Mark hem niet te stoppen. 2-3. Balen, het ging zo goed.

Ik heb het door denk ik: het draait hier om de onderlinge afstand tussen de spelers. En ik ben blijkbaar niet de enige: Jim is opgestaan en legt het aan Axel en Nathan uit.

We gaan door en... Dit keer lukt het meteen! 3-3. Dan klinkt het fluitsignaal. Gelijkgespeeld. Niet slecht.

Ik loop naar Nathan toe, die met mijn broer in gesprek is. Ik begin hem hier steeds meer als mijn beste vriend te zien. "Dat hebben jullie goed gedaan." Zeg ik.

"Waarom probeer jij het ook niet?" Vraagt Axel meteen. "Ik weet zeker dat hij het ook kan. Je had ten slotte al door hoe het werkte, of niet soms?"

Ik knik aarzelend. "Ja, maar..."

"Probeer het." Zegt Nathan. "Dat kan geen kwaad, toch?"

"Goed dan." Zo sta ik even later op het trainingsveld. Axel knikt me vanaf de zijlijn bemoedigend toe.

"Ben je er klaar voor?" Vraagt Nathan.

"Als jij dat ook bent."

We rennen, springen, maar het gaat niet helemaal goed. Ik val op de grond. Nathan trekt me overeind. "Gaat het?"

Ik knik. "Nog eens." Zeg ik vastbesloten.

De tweede keer gaat het ook mis, maar de derde keer lukt het wel. Maar in plaats van de helder oranje vleugels toen Axel en Nathan het deden, zijn de vleugels nu hemelsblauw.

"Die noem ik Blauwe Vlammenvogel!" Schreeuwt Willy.

"Pech, hij heet al IJsvogel." Schreeuw ik terug, en iedereen schiet in de lach bij het zien van Willy's verontwaardigde gezicht.

Axel komt naar me toe lopen. "Hé Sam... Waar was jij vrijdag eigenlijk heen?"

"Ik... Ik was bij Jude." Zeg ik.

"Maar... Waarom?"

"Dat weet ik zelf ook niet precies. Ik wilde gewoon even met hem praten."

Axel knikt. "Kom." Zegt hij dan. "Laten we weer gaan trainen. Volgens mij kunnen we de Vlammenvogel en de IJsvogel nog veel sterker krijgen dan ze nu zijn. Die van ons zal sterker zijn als die van de Inazuma Eleven."

En dus gaan we weer door. We stoppen pas met trainen als het begint te schemeren. Ik ga naast Nathan op mijn rug in het gras liggen.

"Nathan?" Zeg ik zacht.

"Hm?"

"Bedankt."

"Waarvoor?"

"Gewoon, dat je mijn vriend bent."

Hij glimlacht. "In dat geval... Jij ook bedankt."

En terwijl we naar de zonsondergang staren bedenk ik me hoe blij ik met die woorden ben. Hoe blij ik ben dat ik echt bij het team hoor.


Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.