FanFic.nl

Fire & Ice

hoofdstuk 15

Als we de volgende dag aan het trainen zijn staat opeens de vader van Nelly voor onze neus. Hij begint tegen het team te praten, maar ik hou me afzijdig. Totdat hij ons clubhuis wil zien. Ik kijk Axel aan, maar die haalt zijn schouders op. Terwijl het hele team naar het clubhuis gaat, sluip ik zo stil mogelijk weg om verder te trainen. Nathan en Axel hebben het door, maar die zeggen niets.

Ik loop zo snel mogelijk naar de rivieroever en ga op de rand zitten, met mijn voeten in het water. Even rust. De afgelopen dagen waren gewoon bizar: de hele school roept dat we geweldig zijn en dat we het nationale kampioenschap gaan winnen. Opeens zijn we helden.

Axel komt aanlopen.

"Hey Sam."

"Hey Axel. Waar ging dat allemaal over?"

"De voorzitter wilde een nieuw clubhuis regelen, maar daar heeft Mark een stokje voor gestoken." Zegt Axel. "O, en volgens mij overweegt Nathan om terug te gaan naar de atletiekclub." Voegt hij er terloops aan toe, op dezelfde manier als waarop je "het is mooi weer vandaag" zou zeggen.

"WAT!!!" Zeg ik.

"Een vriendin van hem kwam naar hem toe en begon over de atletiekclub. Toen is hij met haar mee gegaan."

"Ik mag haar nu al niet." Mompel ik, en ik spring overeind. "Zeg maar tegen de rest dat ik er zo aan kom." En ik ren weg, naar de atletiekbaan. En daar zie ik Nathan tussen zijn clubgenoten in de startblokken staan. Het is dus waar. Maar... Dat kan niet! En het team dan? Hij kan ons toch niet in de steek laten? We hebben hem nodig!

Ik kijk toe hoe Nathan iedereen voorbij rent. Zijn hele team lijkt onder de indruk. Ik kan dit niet aanzien, dus ik loop snel terug naar het voetbalveld. Even later komt ook Nathan terug.

"Kom, laten we beginnen!" Zegt hij vrolijk.

"Waar wilden ze met je over praten, Nathan?" Vraagt Axel.

"Oh, het was niets bijzonders hoor." Zegt Nathan, zijn vraag ontwijkend.

"Blaze, Swift, laten we de Vlammenvogel techniek doen." Roept de coach.

"Oké!" Roepen Axel en ik.

"Volgens mij zei ik Vlammenvogel en geen IJsvogel. Jij kunt aan je eigen technieken gaan werken." Zegt de coach.

"Best." Mompel ik. Ik ben ontzettend chagrijnig, en ik zou me waarschijnlijk toch niet kunnen concentreren.

Ik ga langs de zijlijn staan en pak mijn waterfles uit mijn tas. Maar als ik begin te sturen begint de coach weer te schreeuwen: "Ik bedoel voetbaltraining, Blaze. Geen gestuntel met dat water."

"Het is ook nooit goed." Zeg ik zacht. "En het is geen gestuntel."

Kevin hoort het en schiet in de lach. Ik kijk hem boos aan, en hij is meteen stil. En dat is hem geraden, ik ben op dit moment volgens mij nogal onuitstaanbaar.

Dan valt me op dat de Vlammenvogel steeds het doel mist. En ik zie dat het niet aan mijn broer ligt. Nathan is er niet bij met zijn hoofd.

Ik loop naar ze toe. Nathan staat te hijgen alsof hij al uren aan het trainen is, terwijl Axel zelfs niet een beetje moe is.

"Je bent niet helemaal eerlijk tegen me, Nathan." Zegt mijn broer.

"Wat bedoel je?"

"Je oude teamgenoten van de atletiekclub hebben iets tegen je gezegd, of niet?"

Nathan zegt niets terug, maar zijn gezicht is voor mij en Axel al duidelijk genoeg.

De volgende ochtend vroeg zit ik op de rivieroever te trainen, als Nathan aan komt lopen. Ik wil hem niet spreken, dus verstop ik me snel achter de brug. Hij pakt een bal en begint te trainen. Zou hij dan misschien toch niet weggaan?

Dan komt Miles aanlopen. Nee hè, niet dat kind weer. Ik mag haar echt niet.

Ze gaan op de oever zitten en beginnen te praten.

Miles begint te schreeuwen dat hij terug bij de atletiekclub moet komen,  maar Nathan blijft zeggen dat hij bij het voetbalteam wil blijven. Hij wil dus helemaal niet weg! Het komt gewoon allemaal door Miles, ze stookt hem gewoon op.

Wacht maar. Wat zij kan, kan ik ook. Ik loop naar ze toe en negeer Miles volledig.

"Hey Nathan. Jij bent al vroeg aan het trainen, zeg. Echt geweldig dat je zo gemotiveerd bent. Die volgende wedstrijd kan gewoon niet fout gaan, de Vlammenvogel is geweldig! Je bent echt heel belangrijk voor ons team."

"Bedankt Sam." Zegt hij. "Jij bent trouwens ook al vroeg aan het trainen. Was je..."

"Ja."

"Wacht, de hele nacht?! Jij bent wel heel gemotiveerd, zeg."

"Zeker voor een reservespeler." Mompelt Miles. Ik blijf haar negeren.

"Natuurlijk ben ik dat. Morgen is de eerste wedstrijd, en die gaan we zeker winnen!"

Hij knikt. Dan richt hij zich tot Miles. "Dus je komt?"

Ze knikt.

"Fijn, echt heel erg bedankt."

"Dan zie ik je morgen weer." Zegt ze, en ze rent weg.

Best leuk eigenlijk dat ze naar de wedstrijd komt. Misschien kan ik wel subtiel wat ijs op haar af schieten. Dat verdient ze.

Mark komt aanrennen. "Ik hoorde jullie daarnet."

"Ja, het is een heel aardig meisje. Ze kan geweldig sprinten en ze wil me weer heel graag terug hebben bij de club."

"Ik voel me ook verantwoordelijk voor dit probleem."

"Het is niet jouw schuld, Mark. Ik heb dit zelf gedaan."

"Ik vergeet gewoon steeds dat je net nieuw bent bij het team. We hebben je toch wel een beetje afgepakt. Althans, dat is hoe zij het ziet"

"Jouw passie en toewijding hebben me de sport in getrokken. En nu ben ik verslaafd."

"Ja, zo ben ik. Ik ben een grote voetbalfanaat." En als je het mij vraagt, is dat nog zwak uitgedrukt.

"Ik zag mezelf eerst als die jongen die jullie eventjes kwam helpen. En toen betrapte ik mezelf erop dat ik de hele dag aan voetbal dacht. Ik wilde elke dag, de hele dag met voetbal bezig zijn. Ik heb er echt ontzettend veel plezier in."

"Ga je weer terug?"

"Ik weet het niet. Het is heel erg gezellig bij de atletiekclub, maar jullie zijn mijn beste vrienden. Ik wil niemand teleurstellen maar ik moet snel een beslissing nemen."

"Denk er nog eens goed over na en kies dan voor het geen dat goed voelt voor jou, oké? Dat is uiteindelijk het enige juiste dat je kunt doen."

Mark legt zijn hand op Nathans schouder, maar gooit daarbij per ongelijk de bal in het water. Hij kijkt me smekend aan.

"Wat nou? Als je maar niet denkt dat ik die voor je uit het water ga halen. Als je hem terug wil, zal je moeten zwemmen." Zeg ik geïrriteerd, en ik duw hem in het water. Tja, ik ben dus nog steeds chagrijnig. Als die Miles nou een zou stoppen met Nathan lastigvallen...

Ik kijk naar Nathan, die dubbel ligt van het lachen.

"Niet grappig, Sam!"

"Nou eigenlijk wel." Zegt Nathan, en hij trekt Mark uit het water. "Heb je de bal?"

"Eh... Nee. Hé, waar is ie nou? Net dreef hij hier nog."

Ik laat de bal op mijn vinger draaien. "Oh, zoek je deze? Oké, alsjeblieft." En ik gooi de bal, die ik net met mijn krachten uit de rivier had gevist, weer terug in het water.

Mark kijkt heel verontwaardigd van Nathan naar mij, maar dan schiet ook hij in de lach.

Die middag gaat de Vlammenvogel al een stuk beter.

Dan wordt mijn aandacht getrokken door Nelly die haar telefoon uit haar handen laat vallen. Haar gezicht staat... Bang? Ik ren snel naar haar toe. "Nelly, wat is er aan de hand?" Vraag ik.

"W-w-we m-m-m-moeten m-meteen n-n-naar h-het z-z-z-ziekenhuis." Stottert ze.

En zo zitten we een kwartier later op de eerste hulp afdeling van het ziekenhuis. Fijn. Mijn vader werkt hier vandaag. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat Axel niet mee is gegaan.

Silvia en Mark proberen Nelly op te vrolijken, maar ik denk niet dat het gaat werken. Niet echt ten minste.

Als iedereen al weg is loop ik naar Nelly toe. "Luister Nelly. Ik weet hoe je je voelt, geloof me. Ik weet nog hoe ik me voelde toen Julia in coma raakte. Maar het komt wel goed, zolang je dat zelf maar gelooft. Ik geloof nog steeds dat Julia binnenkort weer wakker wordt. Je kunt hem niet helpen, maar je kunt er wel voor hem zijn als hij weer wakker wordt. Blijf hier en maak je geen zorgen om ons."

"Maar... Kun jij niets doen?"

Ik schud triest mijn hoofd. "Ik kan schaafwonden en lichte blessures genezen, maar ik denk niet dat dat zal helpen. En ik denk dat ijs ook al niet veel zal helpen. Blijf gewoon hier bij hem, dat is het beste dat je kunt doen. En maak je maar geen zorgen om de wedstrijd, dat gaat helemaal goed komen!" Dan draai ik me om en loop weg.

De volgende dag is de openingsceremonie, en daar na begint onze wedstrijd. Ik haat dit deel altijd al. Niet de wedstrijd, maar de openingsceremonie. Het is saai en langdradig en er gebeurt gewoon niets.

Gelukkig is het al bijna afgelopen. Te laat komen heeft soms zijn voordelen. Zeus jr. High,  de laatste school is aan de beurt. Maar... Er is geen team. Vreemd. Ach, misschien hebben ze zich gewoon in de tijd vergist. Of zijn ze het met me eens dat de openingsceremonie gewoon té saai is.

Oké, dat hebben we dan ook weer gehad. En dan nu dus de wedstrijd. We zullen niet verliezen. Wacht maar, Jude. In de finale zullen we weer tegenover elkaar staan. Hoop ik.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.