FanFic.nl

Fire & Ice

hoofdstuk 16

We spelen de eerste wedstrijd tegen Shuriken jr. High, en de wedstrijd is overmorgen al, dus onze coach zegt dat we rustig aan moeten doen. Pff, rustig aan doen... Ik wil trainen!

Dus dat doe ik dan ook. Ik ga stug naar het bos, zodat ik rustig kan trainen. Ten minste, dat was de bedoeling. Maar Axel kent me, dus als ik even later net bezig ben, staan hij en Nathan voor mijn neus.

"Ik dacht al dat je hier was." Zegt Axel

"Wat nou weer?" Zeg ik nors. Ik plof in het gras. Ik ben nog steeds chagrijnig vanwege dat gedoe met Miles. Ze komt morgen naar de wedstrijd, dus ik moet oefenen met het schieten van stukjes ijs.

"De coach had gelijk, Sam. Doe rustig aan. Straks overbelast je jezelf nog."

"Moet jij nodig zeggen." Mompel ik.

"Wat is er met je, Sam."  Vraagt Nathan.

"Niets."

Axel kijkt me doordringend aan, hij weet dat ik lieg. Maar hij zegt niets.

"Laat me nu maar weer met rust. Ik moet verder trainen." Ik schiet een stukje ijs vlak langs Nathan af. Die kijkt me even gekwetst aan, maar staat dan op en loopt weg.

"Sam..."

"Ik wil niet praten, Axel."

"Weet ik. Ik ook niet. Maar je hoeft niet zo tegen Nathan te doen, dit is niet zijn schuld."

"Weet ik."

"Maar dat is niet het enige wat je dwars zit, of wel."

Ik bijt op mijn lip. Zoals gewoonlijk heeft hij weer gelijk. Er is iets wat me dwars zit sinds ik vanochtend het wedstrijdschema zag. Kirkwood jr. High zit in onze poule. We zouden tegen elkaar moeten in de halve finale, en ik denk wel dat ze die gaan halen. Ik ken ze, het is een sterk team. Maar ik wil Axel er niet mee lastig vallen. Ik wil niet dat hij zich weer schuldig gaat voelen over vorig jaar. Ik kan ook niet tegen Axel zeggen dat er niets is, dat heeft hij meteen door.

"Ik kom er zelf wel uit." Zeg ik dus maar.

"Zeker weten?"

Ik knik.

Axel staat op. "Goed dan." Zegt hij, en hij loopt weg.

Ik ben ontzettend gefrustreerd. Ik schiet een scherp stuk ijs op een boom af, die daardoor in tweeën splijt. Ik moet preciezer leren mikken als ik Miles wil raken. Ik train tot het donker wordt. Ik wil geen drama met mijn vader. Ik heb wel iets anders aan mijn hoofd dan gezanik over mijn studie geneeskunde.

Onderweg naar huis stop ik bij het ziekenhuis, en zoals ik al verwachtte zit Axel daar, naast Julia. Hij kijkt niet op of om als ik binnenkom, hij blijft zacht tegen haar praten. Axel mag dan heel stug en af en toe heel hard zijn, tegen Julia is hij dat zeker niet. Ik glimlach. Dan staat Axel op en loopt hij weg, nog steeds zonder iets te zeggen.

Ik ga naast Julia zitten en vertel haar over mijn gesprek met Jude, Nathan en die verschrikkelijke Miles. Ik vertel haar altijd alles. Ik weet niet of ze me kan horen, maar dat maakt niet uit. Ik weet in ieder geval zeker dat ze nooit iets zal verraden.

De volgende dag sta ik langs de zijlijn. We krijgen één dag om op dit veld te oefenen, en het stadion zit nu al bijna vol.

Ik kijk naar het team. Ze zijn goed bezig. Steve passt naar Axel. Dan, vanuit het niets en bliksemsnel, schiet iets of iemand het veld over en pakt de bal af.

"Wie ben jij?" Vraagt Mark.

"Ik hoef mijn naam niet te zeggen." Zegt de jongen. Hij speelt de bal naar Axel. "Kijk, Axel Blaze, ik daag jou uit. Ik heb een boel over je gehoord. Ze zeggen dat je een super aanvaller bent."

"En jij bent?" Zegt mijn broer stug. Ik loop het veld op en ga naast hem staan.

"Ik ben Sail Bluesea, van Shuriken jr. High."

"Shuriken jr. High, hè." Mompelt Axel.

"Onze volgende tegenstander." Zegt Nathan zacht.

"Ik heb heel veel zelfvertrouwen, gast. En ik wilde wel eens zien wie van ons beter is. Laten we het veld over dribbelen en zien wie er sneller is, wat zeg je ervan? Lijkt dat je wat, Axel?"

"Dacht het niet. Ga van ons veld af." Zegt mijn broer, en hij gooit de bal terug. Geweldig als hij zo doet.

"Wat is er, ben je soms bang? Ben je een angsthaas?"

Ik kijk mijn broer aan. Ik weet dat dit bij Axel best gevoelig ligt, omdat hij vindt dat hij vorig jaar gewoon laf is weggegaan. Maar hij reageert niet.

"Angsthaas? Hoe noemde je hem nou?" Roept Mark.

"Ik heb het niet tegen jou, man."

"Hé, ik laat je Axel niet zomaar een angsthaas noemen. We nemen je uitdaging aan, uitslover!"

"Nee, dat is geen goed idee, Mark. Het is beter om hem gewoon te negeren." Zegt Nathan.

"Waar heb je het nou over?"

Dan kijkt Nathan naar het publiek. Ik volg zijn blik. Miles. Mooi. Tijd om mijn water te gaan pakken. Ik wil naar de zijlijn lopen, maar Axel houdt me tegen.

"Sam? Wat ben jij van plan?"

"Niets." Zeg ik zo onschuldig mogelijk.

"Ik weet dat je liegt. En wat je ook van plan bent, zet het maar uit je hoofd."

Ik zucht. Ik mag ook nooit iets. Nou ja, dan doe ik het wel na de wedstrijd.

"Bovendien ben ik toch veel sneller dan hij." Mompelt Nathan. "Ik neem de uitdaging aan."

"O ja?" Zegt Sail. "Wie ben jij?"

"Ik hoef je niet te zeggen wie ik ben." Zegt Nathan, en ik schiet in de lach. "Kom maar op."

"Oké, goed. Maar ik dribbel je van het veld af."

Ik ren naar de zijlijn en pak mijn tas. Waar heb ik mijn waterfles nou gelaten? O ja, die staat vast nog in de kleedkamer. Als ik weer terug het veld op loop, is die uitslover van Shuriken weg.

"Wat is er gebeurt?" Vraag ik.

"Kort samengevat: Nathan en die Shuriken-gast waren even snel, toen kwamen er nog twee van die Shuriken-gasten en nu zijn ze weg." Zegt Mark.

"Geweldige samenvatting, nu snap ik het echt helemaal." Zeg ik sarcastisch. Maar het lijkt er niet op dat iemand me een duidelijke uitleg gaat geven.

De dag vliegt om en voor ik het weet is het alweer morgen, de wedstrijddag. De teams staan al klaar. De fluit klinkt en Axel neemt de aftrap. Maar binnen de kortste keren zijn we de bal al weer kwijt. Die gasten zijn echt snel, niet normaal gewoon.

Sail dribbelt Nathan met gemak voorbij en schiet, maar Mark stopt de bal met gemak. Gelukkig maar.

Axel en Steve gaan in de aanval, maar opeens zijn ze compleet omsingeld. Steve passt naar Axel, maar als die wil schieten worden zowel hij als Steve weggeblazen door de Sumo Stap. Letterlijk.

De bal vliegt het hele veld over, maar geen van beide teams weet te scoren.

Sails Slijkball schiet op Mark af en weet zijn vuurbal knokkel te doorbreken. 0-1.

Kort daarna wordt ook Kloonschot op Mark afgevuurd, maar deze weet hij wel te stoppen. Dan klinkt het rustsignaal.

Er valt me iets op als Mark zijn fles aanpakt: zijn gezicht verschiet. En ik ben niet de enige die het zag.

Nathan stapt naar voren. "Laat je hand eens zien." Zegt hij, en hij pakt Marks handschoen af. Ik schrik. Marks hand is helemaal gezwollen. Ik pak meteen mijn water en stuur het om zijn hand heen. Oké, in deze tien minuten kan ik hem nooit helemaal genezen, en hij is onze enige keeper, dus hij moet zo het veld weer op. En dat wil hij zelf ook. Ik wikkel een verband om zijn hand heen. "Zo, en hoe voelt het nu?"

"Perfect." Ik weet dat hij liegt, dit moet wel verschrikkelijk pijn doen, maar ik ga er niet op in.

Dus even later staan ze weer met z'n allen, inclusief Mark, op het veld. De scheidsrechter fluit en Shuriken trapt af. Maar nu spelen we veel beter dan eerst, vooral Nathan.

Shuriken valt weer aan en speelt alle verdedigers voorbij, behalve Jack. En ik weet niet wat hij doet, maar hij houdt de bal tegen, en dat is het belangrijkste.

En weer schiet Slijkball op Mark af, en deze probeert hem met de Hand van God te stoppen, maar vergeet zijn blessure. De hand wordt doorbroken. Dan, bliksemsnel, is Nathan bij de goal en houdt de bal tegen. De letters op mijn ketting beginnen zachtjes te gloeien, en ik zie aan Axels gezicht dat voor zijn ketting hetzelfde geldt.

Wacht eens even, zou het kunnen dat Nathan....? Geen overhaaste conclusies trekken. Ik moet het eerst zeker weten.

Axel en Nathan schieten naar voren. Dit is het moment. En ja hoor, Vlammenvogel knalt in het net. 1-1.

Nathan passt naar Axel, en niet veel later blaast zijn Vlammen Tornado de keeper omver. 2-1.

En daar is het eindsignaal. Gewonnen! Mooi. Nu alleen nog even met Miles "praten".

En ik heb geluk. Ik kom haar tegen op de gang. "O, hoi Miles." Zeg ik.

"Hoi Samantha. Weet jij waar Nathan is?"

"Ja. Maar dat is even niet belangrijk. Ik hoop dat je inziet dat Nathan een van ons is. Hij hoort bij ons, bij het voetbalteam. De atletiekclub is verleden tijd. Onthoudt dat goed." Ik maak een pijltje van ijs en schiet die vlak langs haar hoofd af. "Dat was een waarschuwing." Ik draai me om en loop weg, maar op het einde van de gang blijf ik staan. "O ja, bijna vergeten." Ik maak een bol van water en gooi die op Miles af. "Fijne dag nog verder."

Zo, dat was dat. Ik hoop dat ik haar nooit meer hoef te zien. En zo wel, dan krijgt ze gewoon nog een keer een nat pak.

Ik loop maar Jude, die tegen de muur aan leunt. Oh... Volgens mij heeft hij alles gezien... Oeps.

Hij lacht. "Wie was dat?"

"Iemand waarvan ik hoop dat ik haar nooit meer hoef te zien."

"Duidelijk antwoordt."

"Oké, dat was Miles Ryan, een meisje dat bij ons op school zit. Ze zit in de atletiekclub en ze wilde Nathan weet terug hebben." Ik grijns. "En ik heb haar even laten merken wat ik daarvan vond."

"Wat zijn we weer aardig."

"Ik mag haar gewoon niet." Stilte. "Veel succes met jullie wedstrijd morgen, al denk ik niet dat jullie het nodig hebben." Zeg ik dan, en ik loop weg.

Ik ben zo in gedachten verzonken dat ik Axel omver loop.

"O, hey Axel."

Hij kijkt me doordringend aan. "Wat heb je uitgespookt?"

Ik wordt rood. "Grappig dat je dat vraagt. Weet je, dat leg ik een andere keer uit, als we alle tijd hebben. Laten we nu Julia het goede nieuws gaan vertellen." Zeg ik, en ik sleep hem mee naar de bus. Ik vertel het hem wel als hij een keer in een goede bui is, dat is veiliger voor iedereen. Ik wil liever geen Vlammen Tornado naar mijn hoofd. Maar nu eerst Julia. We hebben gewonnen, en we gaan door naar de volgende ronde. Maar nog steeds maak ik me zorgen. Want Kirkwood is ook door. Er vanuit gaande dat ze het halen tot de halve finale, moeten we ze verslaan als we in de finale weer tegen Royal willen spelen. En daar gaan we voor!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.