FanFic.nl

Fire & Ice

hoofdstuk 18

Het team reageert enthousiaster dan ik had verwacht. Ik had gedacht dat ze niet heel blij met Jude zouden zijn, omdat hij van Royal is, maar nou blijkt dat ze hem alweer vergeven hebben voor dat gedoe tijdens de districtsfinale. En terecht, want Jude stond aan onze kant. Wat Ray Dark allemaal gedaan heeft, heeft verder niets met hem te maken. Hij was gewoon een pion in Ray Darks spel.

Even later staan ze op het veld. Jude speelt in Samuels plaats. Axel trapt af en meteen schieten hij en Kevin naar voren. Steve passt naar Kevin maar... De pass komt niet aan. Slordig, net als op de training. Ik hoop dat Jude er iets aan kan doen.

En zo gaat het nog even door. Elke keer als ze passen gaat het mis. Farm jr. schiet, maar Mark stopt de bal.

Opeens volgt er een hele serie supertechnieken van Farm, en dan een fel licht. Als ik mijn ogen weer open doe, ligt de bal achter Mark in het net. 0-1. Balen. Ik hoop dat Jude een plan heeft. We zijn nu ongeveer tien minuten bezig, en Farm staat nu al voor. En door die ijzersterke verdediging... Het zal moeilijk worden om te scoren.

Jude loopt naar Tod en Max. Volgens mij heeft hij een plan. Nou maar hopen dat het werkt.

En of het werkt! Opeens komen onze passes aan en krijgen we zelfs de kans om aan te vallen. Kevins Draken Poeier knalt op het doel af. Maar de keeper van Farm stopt de bal met gemak. Wat nu? Als dat met al onze schoten zo gaat, zoet het er niets best uit.

Mark sprint naar voren, maak opeens is hij omsingeld. Ik heb over deze techniek gehoord. De Bamboe Dans. Vreemd, maar wel effectief. Max is de bal kwijt. Gelukkig heeft Jude de bal een paar tellen later al weer terug, en hij passt naar Kevin. Daar komt de Draken Tornado. Dan, vanuit het niets, staan er opeens twee verdedigers in de weg. Dit is hun beruchte techniek, de Oneindige Muur. De Draken Tornado wordt met gemak tegen gehouden.

En dat was het einde van de eerste helft.

Mark is net bezig het team te motiveren, als Jude naar voren stapt. "Ik denk dat we de bal op Kevin moeten spelen. De Oneindige Muur is best wel eng, maar hij heeft ook een zwakke plek."

"Welke zwakke plek?" Vraagt Nathan.

"Heel eenvoudig. Er zijn drie spelers nodig om de muur te bouwen. Als Kevin dan doet alsof hij aanvalt, zal hun nummer 5 hun nummer 4 moeten verdedigen, nietwaar? En boem, plotseling kunnen ze de muur niet meer gebruiken."

"Wacht eens even, zeg je dat je niet wil dat we Axel gebruiken voor onze superschoten? Wat is dit voor tactiek, zo spelen we anders nooit! Axel en Kevin zijn onze toppers, en wij gebruiken ze altijd samen." Zegt Steve boos.

"Jullie snappen het niet." Zegt Jude, licht geïrriteerd.

"Pardon?!" Zegt Steve, die nu echt kwaad begint te worden.

"Luister. Dit is het Voetbal Frontier Toernooi. Dit is het toernooi dat bepaald welk team het beste van het land is. We staan nu op het punt eeuwige roem te behalen. We spelen hier niet alleen voetbal. We spelen om de bewondering van het hele land te krijgen!"

"Jij moet het doen." Zegt Axel vastbesloten tegen Kevin.

"Weet je dat zeker, Axel?" Probeert Steve nog, maar hij voert een verloren strijd. Iedereen staat aan Jude's kant, en Axel al helemaal. Jude heeft in tien minuten gezien waarom al onze passes mislukte en dat zelfs opgelost. Geen wonder dat iedereen hem meteen als een held ziet.

"We gaan het gewoon proberen, oké Steve?" Zegt Mark.

"Oké, best." Mompelt hij.

"O, en dan nog iets." Zegt Jude, als Steve het veld weer op wil lopen. "Jij zit de tweede helft op de bank. Sam speelt in jouw plaats."

Samuel is al helemaal blij overeind gesprongen, maar dan kijkt Jude mij aan. "Ik bedoel jou, Blaze."

"Wat, Ik? Maar Jude, is dat nou wel zo'n goed idee?" Ik kijk vanuit mijn ooghoeken naar Steve, die echt op ontploffen staat. Hij gaat me dus echt voor altijd haten. En Samuel misschien ook wel. Wat maakt het ook uit. Als we winnen vergeven ze me wel.

"Jude heeft gelijk. Jij gaat het veld op." Zegt de coach.

Ik knik. Ik doe mijn trainingsvest uit, maak een vlecht in mijn haar (daar had ik de vorige keer geen tijd voor) en loop het veld op. Ik heb hier voor getraind. Ik kan dit. En bovendien, voor het geval dat Miles ergens in het stadion zit, en daar ga ik eigenlijk wel van uit, wil ik haar graag laten zien wat deze "reservespeler" allemaal kan.

Farm trapt af, maar Jude heeft de bal snel genoeg te pakken en passt naar Kevin. Tijd voor ons plan. En het lijkt te werken. De Inazuma-knal schiet op het doel af. Maar... De Oneindige Muur houdt hem tegen! Hoe is dat mogelijk? Waar hebben ze die derde verdediger vandaan gehaald?

We proberen de Vlammenvogel en de IJsvogel, maar met hetzelfde resultaat. Het staat nog steeds 0-1.

"Evans!" Roept Jude opeens, en Mark komt naar voren stormen. Gaan ze... Gaan ze echt de Inazuma 1 doen? Blijkbaar wel. Dit kan bijna niet fout gaan!

Toch wel dus. Oneindige Muur. Dit gaat helemaal de verkeerde kant op. En dat is de rest van het team ook niet ontgaan. Het hele team is teneergeslagen. Wat, geven ze het nou zomaar op?

"Wat is er aan de hand, jongens. Niet zo somber! Ga me nou niet vertellen dat jullie het al hebben opgegeven. We zijn nog lang niet verslagen, hoor jongens. Toch Bobby? Toch Tod? Toch Nathan?"

"Maar Mark, we komen nooit door die muur heen, dat weet je toch?" Zegt Max, helemaal geërgerd door Marks gebruikelijke optimisme.

"We hebben al onze troeven ingezet, maar niet één ging erin." Zegt Bobby triest. Ik ben benieuwd hoe Mark het team nu nog wil motiveren.

"We hebben nog één troef over." Zegt Mark. "En dat is niet de Vlammenvogel of de IJsvogel of de Inazuma 1 of welk ander schot dan ook. Onze vastberadenheid is onze laatste troef. En die hebben we niet gebruikt omdat de wedstrijd nog niet voorbij is!we hebben toch ook nooit opgegeven in de wedstrijden tegen Royal? Of Occult jr.? of Wild jr. high misschien? Of Brainwashing jr. high? Of die Otaku-gekken? Of tegen Shuriken jr. High? De reden waarom we hier nu staan is omdat we niet opgaven! En dat gaan we nu ook niet doen. Want anders is de wedstrijd nu gewoon voorbij.maar zo spelen wij dit spelletje niet, jongens! Wij rollen als een zware kei van een hoge berg nadat het gestortregend heeft. Want wij zullen vechten tot het bittere eind! We gaan ze van het veld spelen, mannen!"

Ik ben diep beledigd. Er voor dat ik het door heb vliegt er een stukje ijs langs Marks oor. Ik kijk snel de andere kant op.

"O, en Sam natuurlijk ook." Voegt Mark er snel, met trillende stem, aan toe.

Dank je. Dat wilde ik even horen. En trouwens, het was maar een heel klein stukje ijs. En ik mikte naast hem, niet op hem. Dat doe ik alleen bij Miles.

Marks speech werkt wel, het team is weer helemaal gemotiveerd.

"Dus zo is het om met hem samen te spelen."

"Snap je het nu? Dit is de ware kracht van Raimon." Zeg ik.

Hij knikt. "Nog vijf minuten te gaan. We gaan ertegenaan!"

Corner. Ik moet hem nemen. Ik schiet naar Kevin, die de bal naar Mark kopt. Die passt naar Max, die schiet, maar de keeper van Farm houdt hem tegen. De bal vliegt naar Kevin, weer naar mij, en ik pass naar Jude. Daar is de Bamboe Dans weer, maar Jude weet hem te ontwijken.

Mark stormt naar voren en Jude schiet de bal omhoog. Ik knik naar mijn broer, die meteen op de bal af rent. Eerst denk ik dat ze de Inazuma 1 gaan doen, maar Jude springt ook. Dit is een nieuwe, sterkere techniek: de Inazuma-breek. En hij werkt. 1-1.

"Goed, en nu nog eentje. We gaan ervoor!" Roept Mark.

Axel kijkt me aan. "Jouw beurt, zusje."

Ik knik. "Kevin! Draken Tornado, we doen hem nu!"

Hij knikt en we sprinten naar voren. De keeper is nog zo verward van het vorige schot dat hij deze niet eens opmerkt. 2-1. Best wel jammer eigenlijk. Nu is het minder indrukwekkend.

En dan klinkt het fluitsignaal. Het is ons op de valreep gelukt. We hebben weer gewonnen! Ik haal mijn vlecht los en loop naar de rest van het team. Dat was geweldig. Ik heb sinds die ene keer tegen Occult geen wedstrijd meer gespeeld.

Die avond loop ik met Jude en Axel naar Marks trainingsplek.

"Eh, waar gaan we naartoe?" Vraagt Jude. We lopen de trap op, en zoals ik al verwacht had is Mark weer aan het trainen met zijn band. "Wat is dat?"

"Ik dacht wel dat ie hier was." Zegt Axel alleen maar.

Mark wordt omvergegooid en land op zijn rug. Dan pas ziet hij ons. "O, hallo. Hoe gaat het ermee?" Zegt hij opgewekt.

Ik en Jude helpen hem overeind en we gaan op het bankje zitten.

"Wauw, ik wist niet dat je zo trainde." Zegt Jude.

"Ja, dit is de beste manier om de spieren te krijgen die een keeper nodig heeft. Maar ik heb er toch een doorgelaten, dus ik moet nog harder trainen, want dat mag me dus echt niet nog een keer gebeuren, hoor."

"Maar je moet je af en toe ook even ontspannen. Straks blesseer je jezelf nog, vlak voor een wedstrijd of zo."

Dat kun je wel zeggen. Ik heb mijn handen vol aan die jongens. En aangezien Mark onze enige keeper is, hebben we hem hard nodig. Als hij geblesseerd raakt, hebben we niemand in de goal staan.

"Maak je maar geen zorgen, Jude. Ik train altijd al met die band."

"Altijd al?"

"Ooit wil ik net zo'n goede keeper worden als mijn opa ooit was." Ik zucht. Daar gaan we weer. Ik heb dus geen zin in nog meer verhalen over David Evans. Die heb ik al meer dan genoeg gehoord. Gelukkig denkt Jude er net zo over, en hij wisselt meteen weer van onderwerp.

"Dus op deze plek ben je al van jongs af aan aan het trainen met die banden?"

"Niet te geloven dat je bij ons in het team zit, dat was de grootste verrassing die ik ooit heb gehad. Weet je, toen jij het veld op stapte dacht ik echt dat mijn hart stopte met kloppen."

Oké, Mark, nu moet je echt stoppen. Dit wordt raar. Heel erg raar. Maar ik zeg niets, en blijf stug voor me uit kijken, naar de stad.

"Degene die het meest verbaasd was, dat was ikzelf."

"Ik ben er echt heel erg blij mee. Ik wou altijd al met je spelen. Al vanaf de dag dat je dat allereerste keiharde schot op me afvuurde. Ik kende niemand die zo hard kon schieten. En dat schot heeft werkelijk alles voor mij veranderd. Ik denk dat ze je daarom ook de spelmaker noemen."

"Maar met alleen een goed schot win je geen wedstrijden. Maar nu ik erover nadenk, ben jij het geweest die mij heeft veranderd. Jij leerde me dat je ook anders kunt voetballen. Dus hebben we elkaar geholpen."

"Anders kunt voetballen?"

"Ja. Ik weet niet precies hoe, maar toen ik jullie zag spelen... Ik dacht: ik wil weten hoe, door met jullie samen te spelen. Jij bracht Axel terug. Jij krijgt alles voor elkaar. Jij kunt echt alles veranderen als je je daar toe zet, Mark."

"Bedankt, Jude. Ik verheug me op een mooie tijd samen."

"Ja, ik ook, Mark."

En terwijl de zon langzaam ondergaat bedenk ik me hoe blij ik ben dat Axel gisteravond die Vlammen Tornado naar Jude knalde. Want nu is hij hier, bij Raimon, en zijn we een echt team. En ik weet dat we nu in halve finale staan en dat Kirkwood waarschijnlijk onze volgende tegenstander wordt, maar dat kan me nu even weinig schelen. Op dit moment is het team - nee,ons team - het enige wat telt.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.